Εχθρός λαός

Ο δημόσιος λόγος για να διεκδικήσει εύσημα εγκυρότητας πρέπει να αποφεύγει τις συμμετρικές παγίδες της εξιδανίκευσης και της δαιμονοποίησης. 

Και οι δύο παγίδες είναι παρούσες, ορθάνοιχτες, ορατές διά γυμνού οφθαλμού, κι όμως πολλοί πέφτουν μέσα αυτοθέλητα. 

Δεν μιλάμε για τους επαγγελματίες πολιτικούς, που με τη ράθυμη ρητορική τους και τα χωλά επιχειρήματά τους καλλωπίζουν και εξωραΐζουν ό,τι κάνουν αυτοί και τα κόμματά τους (ακόμη και χοντρά ψέματα, κραυγαλέες αστοχίες και ηχηρές ανοησίες) και κατεδαφίζουν, συκοφαντούν και χλευάζουν ό,τι κάνει ο αντίπαλος. 

Μιλάμε για κείνους τους ανθρώπους που αν και δεν βρίσκονται στον στενό πυρήνα της κομματικής ζωής είναι βαθύτατα πολιτικοποιημένοι, με μεγάλη προσφορά στον χώρο τους· εμβληματικές προσωπικότητες, αποδεδειγμένα ανιδιοτελείς, εξακριβωμένα γενναιόδωροι, υπεράνω υποψίας για ροπή προς την κολακεία και την αυτοαποθέωση και αμείλικτα ευφυείς. 

Απ’ αυτούς, λοιπόν, περιμένεις να μην πέσουν ούτε στη μία ούτε στην άλλη παγίδα. 

Το τελευταίο διάστημα είχαμε παρεμβάσεις από τρεις ξεχωριστούς και αναγνωρισμένους καλλιτέχνες-διανοούμενους οι οποίοι επιτέθηκαν με σφοδρότητα στον λαό, υποβαθμίζοντας τις ευθύνες του συστήματος και των διαφόρων εξουσιών -θεσμικών, παραθεσμικών και εξωθεσμικών- που κυριαρχούν στον τόπο εδώ και πολλά χρόνια. 

- Ο συγγραφέας Δημήτρης Δημητριάδης με άρθρο του στη Lifo, υπό τον τίτλο «βδέλυγμα», γράφει ότι:

"Ο λαός αυτός πρέπει να τιμωρηθεί. Η τιμωρία του πρέπει να είναι ισοδύναμη με τη βδελυρότητά του: συντριπτική. Δεν αξίζει κανέναν οίκτο, κανένα έλεος, καμμία επιείκεια, καμμία κατανόηση" 

- Στη σαββατιάτικη «Εφ.Συν.», ο διεθνούς φήμης μουσικός Λεωνίδας Καβάκος επισημαίνει ότι:

"Δεν ενδιαφερόμαστε για τίποτα, δεν αγαπάμε κανέναν και δεν δημιουργούμε απολύτως τίποτε. Οποιοσδήποτε πολιτισμένος λαός δεν θα είχε επιτρέψει να φτάσουμε εδώ." 

Στη συνέχεια, το ευρύχωρο αυτοκριτικό «εμείς» στενεύει απότομα, γίνεται «αυτοί», για να στιγματιστούν όλοι εκείνοι που έφαγαν τόσο ηλίθια και πολλά ψέματα από τον Ιανουάριο. 

- Τέλος, στο ίδιο φύλλο της «Εφ.Συν.» ο σπουδαίος θεατράνθρωπος Βασίλης Παπαβασιλείου υποστηρίζει ότι: 

"Τα μυαλά των Ελλήνων έχουν πολτοποιηθεί, καταστράφηκε ο σκληρός δίσκος, η προϋπόθεση της σκέψης η οποία πάντα κούραζε στην Ελλάδα."

Μπορεί να αδικώ τους τρεις παρουσιάζοντας λίγα και μικρά ίχνη της σκέψης τους, όπως αυτή διατυπώθηκε στο άρθρο και τις συνεντεύξεις, ωστόσο πιστεύω πως δεν αυθαιρετώ, τουλάχιστον βάναυσα. 

Τι να υποθέσει κανείς; Οτι η ιδιοφυΐα δεν συνοδεύεται κατ’ ανάγκην από την καλοσύνη; Οτι η αξιοσύνη μπορεί να πηγαίνει αγκαζέ με τον απτόητο ελιτισμό και τον εξομολογητικό ναρκισσισμό; 

Οτι ο θυμός (για ποικίλους λόγους) σκοτίζει τον νου και οδηγεί στην ισοπέδωση και τον μηδενισμό; 

Οτι το αντίδοτο στον λαϊκισμό είναι μόνον η αριστοκρατική αντίληψη; Γιατί, αν τα πράγματα είναι έτσι όπως τα περιγράφουν οι τρεις, αν δηλαδή τίποτε σοβαρό και ελπιδοφόρο δεν συμβαίνει σ’ αυτόν τον τόπο, αν είναι άνευ σημασίας και ατελέσφορες οι μικρές και μεγάλες μάχες που δίνονται καθημερινά από πρόσωπα και συλλογικότητες ενάντια στη φαυλότητα, την απληστία, τον κυνισμό, τον φαβοριτισμό, τον χυδαίο ωφελιμισμό, τους σάπιους συμβιβασμούς και τη στενοκεφαλιά, τότε δεν υπάρχει καμία ελπίδα.

Ευτυχώς, όμως, πολλοί σ’ αυτήν τη χώρα αγωνίζονται για να διαψεύσουν τη συμπαγή μελαγχολία των πεσιμιστών.

Από τό Left.gr