Το τελευταίο αντίο στον Γιώργο...

Η θλίψη, ο πόνος, η αγάπη και οι αναμνήσεις, κυριαρχούσαν στο πλήθος που αποχαιρέτισε στο Κοιμητήριο των Αγίων Αναργύρων, τον Γιώργο Ανανδρανιστάκη. Τον συγγενή, φίλο, συνάδελφο, σύντροφο, δημοσιογράφο, που μόλις στα 48 χρόνια του, έφυγε από τη ζωή, αναπάντεχα την Κυριακή.

Ανάμεσα στο πλήθος, ήταν συγγενείς, φίλοι, συνάδελφοί, ο πρωθυπουργός και πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξης Τσίπρας με τη σύζυγό του Περιστέρα Μπαζιάνα, καθώς επίσης και πλήθος μελών και βουλευτών της κυβέρνησης και στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ. Ο Γιώργος Ανανδρανιστάκης αφήνει πίσω του την αγαπημένη σύντροφό του Μάρσια και τον μικρό τους Στέλιο, και την αγαπημένη μητέρα του, την κυρία Παναγιώτα.

Για την ζωή του μίλησαν σε κλίμα ιδιαίτερης συγκίνησης στους επικήδειους που εκφώνησαν, ο υπουργός Παιδείας, Έρευνας και Θρησκευμάτων, Νίκος Φίλης, ο διευθύνων Σύμβουλος της εφημερίδας "Η Αυγή", Δημήτρης Στούμπος (εκ μέρους των συναδέλφων του στην εφημερίδα) και ο σκιτσογράφος της Αυγής και ραδιοφωνικός παραγωγός του ραδιοφωνικού σταθμού "Στο Κόκκινο", Βαγγέλης Χερουβείμ (εκ μέρους των συναδέλφων του στο ραδιόφωνο), οι οποίοι ενώνονταν μαζί του με ισχυρούς δεσμούς φιλίας και συναδελφικότητας επί δεκαετίες.

Οι επικήδειοι

Για την "υποδειγματική ευσυνειδησία και εντιμότητα", την ευρυμάθεια του Γ. Ανανδρανιστάκη και την μεγάλη αγάπη του που ήταν ο Πολιτισμός, μίλησε ο Νίκος Φίλης, παρατηρώντας ότι ο Γιώργος ήταν αριστερός μέσα στο χιούμορ, μέσα στη ζωή.

Επισημαίνοντας τη διαφορετική αντίληψη και προσέγγισή του για τα πράγματα, μέσα από τον πολιτισμό και τον αριστερό προσδιορισμό του, ο Ν. Φίλης παρατήρησε ότι και στο οικονομικό ρεπορτάζ (σ.σ. το οποίο κάλυπτε στην Αυγή) ο Γ. Ανανδρανιστάκης αναζητούσε μέσα από τους αριθμούς μια διαφορετική προοπτική.

"Αποχαιρετούμε έναν άνθρωπο της γνώσης, της δράσης, του ευθύβολου χιούμορ. Ένα νέο αγχωμένο, όχι μόνον, ούτε κυρίως με την αβάσταχτη καθημερινότητα που ζούμε μέσα στις συνθήκες της κρίσης, αλλά αγχωμένο για να προλάβει αυτά για τα οποία, με εμπιστοσύνη στις ιδέες της αριστεράς, ονειρευόταν και έβλεπε άλλοτε να έρχονται κ άλλοτε να ξεμακραίνουν", είπε.

Ο Ν. Φίλης σχολίασε ότι αν είχε βάλει νερό στο κρασί του ο Γ. Ανανδρανιστάκης θα μπορούσε να είχε κάνει "καριέρα" και να αμείβεται πλουσιοπάροχα, αλλά ούτε που το σκέφτηκε. Επέλεξε, είπε ο Ν. Φίλης, "να ανδρωθεί πνευματικά-επαγγελματικά μέσα στον αντιφατικό χώρο της αριστεράς- τότε μάλιστα, που αν και μικρή, ήταν ανήσυχη και απαιτητική".

Στο χιούμορ, την ευρυμάθεια, τον οξύ και ευθύβολο λόγο του Γ. Ανανδρανιστάκη επικέντρωσε ο Δημήτρης Στούμπος, ο οποίος έκανε λόγο για "αποχαιρετισμό, αλλά χωρίς κατάθεση όπλων", διότι "ο αγώνας συνεχίζεται".

Η αναφορά αυτή του Δ. Στούμπου αποτελούσε παραπομπή στον τίτλο: "Αποχαιρετισμός στα όπλα" του τελευταίου άρθρο του Γ. Ανανδρανιστάκη στη στήλη του "Στον αφρό" στην Αυγή, με το οποίο αποχαιρετούσε προ περίπου δύο μηνών τη στήλη του.

"Ο παρολίγον θεολόγος είχε μαζί του την αγάπη για τον άνθρωπο", τόνισε ο Δ. Στούμπος και αναφερόμενος σε άγνωστες πτυχές της ζωής του, ανέφερε, μεταξύ άλλων, ότι ως νεαρός είχε ασχοληθεί με το μπουζούκι και ήταν... παρολίγον δεξιοτέχνης.

"Διακωμωδούσε τα ζόρικα", συνέχισε και εκθείασε την έντιμη και αποτελεσματική δουλειά του όταν το 2008 ανέλαβε καθήκοντα διευθυντή στο Κόκκινο ("δεν θύμιζε σε τίποτα έναν στεγνό διευθυντή"), βάζοντας τη σφραγίδα του στον σταθμό σε μια περίοδο γεμάτη εξελίξεις και απαιτητική δουλειά, την περίοδο των γεγονότων του 2008.

"Πρώτη φορά μας κάνεις να κλαίμε, όχι απ' τα γέλια", είπε ο Βαγγέλης Χερουβείμ, τονίζοντας για τον χαρακτήρα και την ποιότητα του ως ανθρώπου, ότι ο Γ. Ανανδρανιστάκης ήταν ο πρώτος που θα αφηνόταν να καεί για να γεμίσουν τα σκοτάδια μας με λάμψη.

Πλήθος συγγενών, φίλων, συναδέλφων, συντρόφων

Το "ύστατο χαίρε" στον Γιώργο Ανανδρανιστάκη είπαν συγγενείς και δεκάδες φίλοι, συνάδελφοι και σύντροφοί του. Πέραν του κ. Τσίπρα, παραβρέθηκαν στην τελετή για να τον αποχαιρετήσουν, μεταξύ άλλων, ο υπουργός Επικρατείας, Νίκος Παππάς, ο υπουργός Επικρατείας, Αλέκος Φλαμπουράρης, ο υπουργός Οικονομικών, Ευκλείδης Τσακαλώτος, ο υπουργός Παραγωγικής Ανασυγκρότησης, Περιβάλλοντος και Ενέργειας, Πάνος Σκουρλέτης, ο υπουργός Υγείας, Ανδρέας Ξανθός, ο αναπληρωτής υπουργός Εθνικής Άμυνας, Δημήτρης Βίτσας, ο αναπληρωτής υπουργός Οικονομικών, Τρύφωνας Αλεξιάδης, η αναπληρώτρια υπουργός Κοινωνικής Αλληλεγγύης, Θεανώ Φωτίου, ο υφυπουργός Εσωτερικών καί Διοικητικής Ανασυγκρότησης, Γιάννης Μπαλάφας, ο αναπληρωτής υπουργός Εσωτερικών και Διοικητικής Ανασυγκρότησης, Χριστόφορος Βερναρδάκης. Βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ όπως, μεταξύ άλλων, η Αννέτα Καββαδία, ο Γαβριήλ Σακελλαρίδης, ο Χρήστος, Μαντάς, ο Χρήστος Καραγιαννίδης. Επίσης, ο διευθυντής της ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ Κώστας Ζαχαριάδης, ο ΓΓ της Βουλής, Κώστας Αθανασίου. Επιπλέον, από το κόμμα, ο Γραμματέας της Κεντρικής Επιτροπής Πάνος Ρήγας και μέλη της ΚΕ, η εκπρόσωπος Τύπου του ΣΥΡΙΖΑ Ράνια Σβίγκου, καθώς επίσης και πολλά μέλη της Πολιτικής Γραμματείας. Ακόμη, ο πρώην γραμματέας της ΚΕ Τάσος Κορωνάκης και η πρώην βουλευτής του κόμματος Μαρία Κανελλοπούλου.

Εκεί για να πουν το τελευταίο αντίο στον Γιώργο Ανανδρανιστάκη ήταν ο διευθυντής της Αυγής, Κωστής Νικολακάκος, και η συντακτική επιτροπή της εφημερίδας, ο διευθυντής του Κόκκινου Κώστας Αρβανίτης, και οι συνάδελφοι και φίλοι του Γιώργου από τα Μέσα στα οποία εργάστηκε. Επιπλέον, ο πρόεδρος και γενικός διευθυντής του ΑΠΕ-ΜΠΕ, Μιχάλης Ψύλος. 

 

Από τήν Αυγή


 

Διαβάστε περισσότερα

Εάν ο ΣΥΡΙΖΑ το γυρίσει στο τσάμικο...

Ο Γιάννης από τη Δραπετσώνα έστειλε αυτό το γράμμα στην "Αυγή". Μου ζητάει να βάλω τις φωνές σε κάποιους «που είναι στα πράγματα». Καλύτερα να το κάνει ο ίδιος. Με λίγες περικοπές, λόγω χώρου. Γράφει λοιπόν:

Ζω και γυρνάω όλη μου τη ζωή στον Πειραιά, μαζί με τους παιδικούς μου φίλους. Όλοι ανιδιοτελείς, δουλεμένοι και με παιδικά ένσημα. Μη ευνοούμενοι από κανέναν π... η, κουκουέδες, μετά συριζαίοι και πρόσφατα χωρισμένοι σε συριζο-λαέδες. Στον μικρόκοσμό μας προσπαθώ να καταλάβω πώς και γιατί όλα αυτά. Συμπεραίνω ότι περισσότερο από όλους αντιδημοκράτες είμαστε εμείς οι αριστεροί... Εάν δεν συμφωνούν οι υπόλοιποι με τις απόψεις μου, να πάνε να...

Άκου να δεις φίλε. Πήγαμε στα 64, έχουμε δει πολλά στη ζωή μας. Εάν ο ΣΥΡΙΖΑ το γυρίσει στο τσάμικο / ΠΑΣΟΚ, παίρνει μαζί και τις λίγες ελπίδες που έχουμε ακόμα. Να μην σου θυμίζω: Οκτωβριανή Επανάσταση, μεγάλος πατριωτικός πόλεμος, εκατομμύρια νεκροί, εξορίες εδώ, χούντες, έξω οι βάσεις του θανάτου... Τελειωμό δεν έχει. Εδώ που μας έφτασαν είμαστε σαν το ποντικάκι που πάει να τα βάλει με το λιοντάρι. Και το ζητούμενο είναι μια ανάσα, λίγος χρόνος, να μην μας τσαλαπατήσουν. Έτσι το βλέπω εγώ και δεν είμαι ούτε ραγιάς ούτε φελλός να λέω πως ο Τσίπρας φταίει που μας κόβει τις συντάξεις και αυξάνει τα φάρμακα.

Αλλά, πριν τρελαθούμε τελείως, δεν έχουμε δει τίποτε από τα ΑΝΕΞΟΔΑ μέτρα… Δυστυχώς, η ανομία, που ήταν πολιτική πράξη στο παρελθόν (άσε τον λαουτζίκο στις ψιλοπαρανομίες και κάνουμε εμείς τις χοντρές), συνεχίζεται ακάθεκτη σαν να μην έχει συμβεί τίποτε. Κι εμείς, δηλαδή η κυβέρνηση, δεν έχει ρίξει ούτε μια ματιά σε αυτά τα θέματα… Θα μπορούσα να σου γράφω κατεβατά με τέτοια που βλέπαμε στο παρελθόν να μας στρίβουν τα άντερα. Και συνεχίζουμε να τα τρώμε στη μούρη.

Εσύ, λοιπόν, που είσαι πιο κοντά σε ανθρώπους που είναι στα πράγματα, φώναξέ τους να ξυπνήσουν. Πάμε να κλείσουμε εννιά μήνες από τις εκλογές, ανεχόμαστε τα μεγάλα θέματα λόγω δυσκολιών, αλλά ακόμα δεν έχουμε δει τίποτε από τα μικρά, που περιμένουμε να μας δώσουν μια αβάντα ότι πάει να γίνει κάτι. Και μας πονάει να ακούμε ότι "έλα μωρέ, όλοι ίδιοι είναι".

Ή μήπως; 

Τού Θανάση Καρτερού, από τήν Αυγή

Διαβάστε περισσότερα

Ο Θεός είναι μεγάλος;

Δεν ξέρω αν οι δολοφόνοι που θέρισαν αθώους ανθρώπους στο Παρίσι, κραυγάζοντας έμπλεοι ιερής οργής «ο Θεός είναι μεγάλος», είχαν διαβάσει τον Ντοστογιέφσκι, ο οποίος έλεγε ότι «αν ο Θεός δεν υπάρχει, τότε όλα επιτρέπονται», φρόντισαν όμως με τις αποτρόπαιες πράξεις τους να ενισχύσουν την ακριβώς αντίθετη άποψη:

Αν ο Θεός υπάρχει, όλα επιτρέπονται, συμπεριλαμβανομένης της ανατίναξης χιλιάδων αθώων περαστικών. Οι φονταμενταλιστές κάνουν αυτό που θεωρούν σωστό για να ικανοποιήσουν τη θέληση του Θεού και να κερδίσουν τη σωτηρία.

(Σλαβόι Ζίζεκ).

Στα χέρια των «καθαρών» οι θρησκείες μπορούν να γίνουν δρεπανηφόρα άρματα. Ο φανατισμός βεβαίως δεν είναι «προνόμιο» των μουσουλμάνων, όπως ισχυρίζονται όσοι καλλιεργούν συστηματικά, είτε από άγνοια είτε από φόβο είτε από σκοπιμότητα, την ισλαμοφοβία.

Χριστιανοί όλων των εκδοχών, εβραίοι και ινδουιστές έχουν μακρά παράδοση μίσους και προκατάληψης προς τον ετερόδοξο, τον αλλόδοξο, τον άθεο.

Οταν ο παρηγορητικός μύθος της θρησκείας δώσει τη θέση του στον βίαιο προσηλυτισμό, όταν το αγαπητικό μήνυμα των ιδρυτών στενέψει για να καλύψει μόνο τους διαθέσιμους, τότε δεν μένει χώρος για τους άπιστους και τους αιρετικούς.

Αυτοί πρέπει να εξοντωθούν, ακόμη κι αν δεν ευθύνονται για όσα έχουν διαπράξει οι κυβερνήσεις και τα καθεστώτα.

Είναι η ολοκληρωτική αντίληψη περί συλλογικής ευθύνης. Είναι ταυτοχρόνως και μια πολύ βολική επιλογή για τους αρχηγούς των «λεγεώνων της αρετής».

Αφού δεν είναι εύκολο να χτυπηθούν από τους «απεσταλμένους-εκτελεστές του Θεού», αυτοί που θεωρούνται υπεύθυνοι για τα δεινά που βιώνουν οι ομόδοξοι πληθυσμοί παντού στη Γη, γιατί φυλάσσονται καλά από τους στρατούς και τις αστυνομίες, ας τιμωρηθούν παραδειγματικά και με το πιο φονικό μίσος οι υπήκοοι επειδή τους ανέχονται και τους στηρίζουν.

Για τους οπαδούς της θεωρίας της «σύγκρουσης των πολιτισμών» δεν υπάρχουν αθώοι, δεν υπάρχουν άμαχοι. Υπάρχουν όμως αφελείς. Και είναι πολλοί, είναι απελπισμένοι, άρα χειραγωγήσιμοι.

Αναλαμβάνουν να φέρουν σε πέρας την εντολή των ερμηνευτών των ιερών κειμένων. Προσφέρουν τη ζωή τους, παίρνοντας για αντάλλαγμα μια θέση στο βασίλειο των ουρανών.

Οι άλλοι όμως, οι επιτήδειοι καθοδηγητές με το φωτοστέφανο του μεταφορέα της βούλησης του Θεού, εξακολουθούν να πορεύονται στον... μάταιο τούτο κόσμο, απολαμβάνοντας τα πλούτη που αποκομίζουν από το εμπόριο ναρκωτικών, όπλων, πετρελαίου και την αρχαιοκαπηλία.

Οι τρομοκράτες πέτυχαν τον πρώτο στόχο τους.

Διάχυτος φόβος στις δυτικές κοινωνίες, μισαλλόδοξα κηρύγματα από τη Δεξιά και την Ακρα Δεξιά, κλίμα καχυποψίας για τους μουσουλμάνους, στάση εχθρότητας για τους πρόσφυγες και τους μετανάστες, ισχυρό προβάδισμα του αγαθού της ασφάλειας έναντι του αγαθού της ελευθερίας. 

Τού Τάσου Παππά από τήν Εφημερίδα τών Συντακτών

Διαβάστε περισσότερα

Το φιάσκο του Γ. Πανούση και το «συμβόλαιο θανάτου»

Θα περίμενε κανείς σε μια πολυαναμενόμενη τηλεοπτική συνέντευξή του, ο Γιάννης Πανούσης να προβεί σε κάποιου είδους «αποκαλύψεις», ανάλογες με εκείνες που έκανε προ περίπου δέκα ημερών στο πλαίσιο (όπως πλέον είναι αντιληπτό) της προώθησης του νέου του λογοτεχνικού πονήματος. Ωστόσο στην συνέντευξή του στον «Ενικό» παρακολουθήσαμε ουκ ολίγες ανατροπές της μέχρι τώρα «Πανουσιάδας». 

Ισχυρίστηκε ότι δεν έδωσε τελικά ονόματα σε δικαστικές αρχές και κανάλια, παρά τις οχλήσεις των δημοσιογράφων του πάνελ. Είπε μάλιστα σε άλλο σημείο ότι έχει και άλλα γραπτά κείμενα, τα οποία δεν έχει καταθέσει αρμοδίως στις αρχές. Γενικώς οι ισχυρισμοί του πρώην αναπληρωτή υπουργού ήταν από «θολοί» έως έωλοι, σε τέτοιο βαθμό που στο στούντιο υπήρχε έκδηλος ένας εκνευρισμός από τους υπευθύνους της εκπομπής. Μάθαμε βέβαια ότι, σύμφωνα με τον Γιάννη Πανούση, ορισμένοι αστυνομικοί στρέφονται στη Χρυσή Αυγή, λόγω... συνθημάτων διαδηλωτών. 

Το πιο ενδιαφέρον σημείο αφορούσε την μεταχείρισή του ιδίου από τα μέσα ενημέρωσης. Σε ένα σημείο, ο δημοσιογράφος Βασίλης Χιώτης ρώτησε τον κ. Πανούση αν μετανιώνει που έκανε τελικά και λίγο... «σόου» με όλη την υπόθεση. Ο πρώην υπουργός εξανέστη λέγοντας ότι ο ίδιος δεν εμφανίστηκε σε κανάλια, αν και είχε προλάβει μέχρι τώρα να μιλήσει σε πέντε εφημερίδες, δίνοντας δηλώσεις και πληροφορίες και δυο συνεντεύξεις. Έφτασε δε στο σημείο να καταγγείλει λίγο πολύ και στοχοποίηση...

«Η Εφημερίδα των Συντακτών έχει συμβόλαιο θανάτου με μένα» είπε ο Γιάννης Πανούσης. «Δεν συζητιέται! Αυτά που γράφουν για μένα είναι να τρελαθείς!» προσέθεσε.

Ας είμαστε σαφείς. Η «Εφ.Συν.», δηλαδή οι δημοσιογράφοι της, του γράφοντος συμπεριλαμβανομένου, έθεσαν εξ αρχής δημοσιογραφικά ερωτήματα για την όλη υπόθεση. Επικοινώνησαν με νομικούς, έκαναν ρεπορτάζ, ανέλυσαν και δημοσιοποίησαν την οπτική τους. Τα περί «συμβολαίου θανάτου», πολιτικού ελπίζουμε ότι εννοεί ο κ. Πανούσης, δεν αφορούν κανέναν στην εφημερίδα μας.

Εάν σε τελική ανάλυση ένας πολιτικός προσπαθεί να καλύψει το πολιτικό και επικοινωνιακό του φιάσκο με τέτοια λεκτικά «πυροτεχνήματα», τότε αναδεικνύονται απλώς άλλα στοιχεία των επιλογών του. Και η δημοσιογραφία δεν βρίσκεται εδώ για να «προμοτάρει» τις ιστορίες με μπόλικη αστυνομική φαντασία, αλλά για να θέτει τα ζητήματα ως έχουν. Και ας ενοχλεί. 

 Από τήν Εφημερίδα των Συντακτών

Διαβάστε περισσότερα

Εγκλωβισμένοι στον πόλεμο

* Με συμμετρικές πολεμικές επιχειρήσεις απέναντι στην ασύμμετρη απειλή των τζιχαντιστών απαντά η Γαλλία στο σοκ των πολύνεκρων επιθέσεων της Παρασκευής

* "Η Γαλλία είναι σε πόλεμο" διακηρύσσει ο Φρανσουά Ολάντ, προαναγγέλλοντας σαρωτικούς βομβαρδισμούς κατά του Ισλαμικού Κράτους στη Συρία

* Παράταση της κατάστασης έκτακτης ανάγκης και συνταγματική αναθεώρηση που θα διευκολύνει τον αγώνα κατά της τρομοκρατίας

* Παρακάμπτεται το Σύμφωνο Σταθερότητας για την οικονομία

* Ουσιαστικά ακολουθείται η συνταγή των ΗΠΑ μετά την 11η Σεπτεμβρίου, η οποία προκάλεσε και το σημερινό αδιέξοδο στη Μέση Ανατολή.

   Αλληλεγγύη στον γαλλικό λαό

* Εκδηλώσεις αλληλεγγύης σε όλο τον κόσμο

* Ο Ομπάμα προτρέπει να μην ταυτίζεται η προσφυγική κρίση με την τζιχαντιστική τρομοκρατία 

 Από τήν Αυγή 

 

Διαβάστε περισσότερα

Ποιος βλάπτει και ποιος βλάπτεται

Την Παρασκευή το βράδυ, ο ένας μετά τον άλλον, φίλοι που ζουν στο Παρίσι ενημέρωναν ότι είναι «ασφαλείς κατά τη διάρκεια του συμβάντος 'Paris Terror Attacks'». Δεν ήταν κάποια διεστραμμένη καινούρια μόδα στο facebook, ούτε η επανάληψη του στυγερού εγκλήματος στο Charlie Hebdo. Ήταν κάτι πιο εφιαλτικό, που μέσα σε δύο μέρες σημαίνει πια την έναρξη ενός νέου πολέμου. Αcte de guerre, πράξη πολέμου, ήταν ο ακριβής χαρακτηρισμός του μακελειού από τον Ολάντ – και στον πόλεμο πηγαίνει κανείς όπως στον πόλεμο: Η Γαλλία κηρύσσεται σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης και κλείνει τα σύνορα, ο ISIS καλεί μαχητές του σε ασύμμετρες επιθέσεις εναντίον του πληθυσμού (να δηλητηριάσουν, για παράδειγμα, το νερό...), ενώ η γαλλική Αστυνομία και ο στρατός αναλαμβάνουν να διαχειριστούν το αίσθημα ασφάλειας μιας κοινωνίας όπου μία κροτίδα στην Notre Dame αρκεί για να προκαλέσει γενικευμένο πανικό.

Ο πόλεμος επιστρέφει στο καθημερινό λεξιλόγιο των ευρωπαίων και τα πρωτοσέλιδα, και τώρα δεν πρόκειται για σχήμα λόγου: η αλλαγή είναι ριζική. Αυτό που αλλάζει όμως στην πραγματικότητα είναι τα πεδία της μάχης (ο πόλεμος μεταφέρεται στις μητροπόλεις), οι όροι της (πόλεμος χωρίς κανόνες, απρόκλητες τυφλές επιθέσεις αυτοκτονίας εναντίον άμαχου πληθυσμού), η διάταξη και η σύνθεση των εμπόλεμων: ΗΠΑ και Ρωσία φαίνεται να συμφώνησαν στην Αττάλεια ότι ο πόλεμος στη Συρία πρέπει να τερματιστεί, ενώ όταν γράφονταν αυτές οι γραμμές, το γαλλικό υπουργείο Άμυνας ανακοίνωνε τον βομβαρδισμό στόχων στη συριακή Ράκα, το προπύργιο του ISIS. Σε μερικές ώρες θα ξέρουμε και αν το ΝΑΤΟ θα ενεργοποιήσει τελικά το περίφημο άρθρο 5: τη δέσμευση των κρατών-μελών του Οργανισμού να θεωρούν κάθε «ένοπλη επίθεση» προς σύμμαχο κράτος επίθεση εναντίον όλων – και να δρουν αναλόγως.

***

Γράφονται πολλά αυτές τις μέρες για τον κυνισμό της Δύσης, την αδιαφορία της για τα χτυπήματα του ISIS εκτός Ευρώπης και τη συμβολή της στην ανάπτυξη του αποστήματος που λέγεται Ισλαμικό Κράτος: για τις ΗΠΑ, που έκαναν τους τζιχαντιστές την κύρια αντιπολίτευση στο Ιράκ και βασικό παράγοντα της σύγκρουσης στη Συρία· για την Ευρωπαϊκή Ένωση, που επέτρεψε στη συριακή αντιπολίτευση (άρα και στον ΙSIS) τις εξαγωγές πετρελαίου, για να χρηματοδοτεί τον πόλεμο εναντίον του Άσαντ· για τον καιροσκοπισμό και τα συμφέροντα ειδικά της Γαλλίας στο συριακό μέτωπο. Είναι κρίσιμο, ωστόσο, ο αντιιμπεριαλισμός και η ανάδειξη των ευθυνών της Δύσης να μην εκτρέπονται σε ηθικολογία για να αποφύγει κανείς το συγκεκριμένο: με δεδομένα όλα τα παραπάνω, τι πρέπει να γίνει τώρα με τον ΙSIS;

Η απάντηση δεν είναι απλή. Κάθε εχέφρων καταλαβαίνει ότι το Ισλαμικό Κράτος δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί με ροδοπέταλα: Μολονότι κατ' ευφημισμόν αποκαλείται «ισλαμιστική οργάνωση», ο ISIS δεν είναι στην πραγματικότητα ένα κίνημα αντίστασης, έστω και θεοκρατικής, αλλά ένας κρατικόμορφος στρατός με ιλιγγιώδη έσοδα από το λαθρεμπόριο πετρελαίου και αρχαιοτήτων, που μέχρι πρότινος είχε υπό τον έλεγχό του μια περιοχή όση και η Βρετανία –το 40% της Συρίας και εκτεταμένη εδαφική κυριαρχία στο Ιράκ–, δίκτυα υποστηρικτών σε χώρες της Ευρώπης –όπως θύμισαν οι επιθέσεις της Παρασκευής και η τραγωδία στο Charlie Hebdo–, καθώς και ραγδαία εξάπλωση σε Λιβύη και Αίγυπτο. Όλα αυτά, χωρίς να συνυπολογίζει κανείς την επιρροή και τη δράση του σε Πακιστάν, Αφγανιστάν, Υεμένη, Νιγηρία, Αλγερία, και προ ημερών και στον Λίβανο – μια δράση σε βάρος κοσμικών ή άλλων δυνάμεων του Ισλάμ. Έχει σημασία αυτό το τελευταίο, γιατί τι να κάνουμε, σε αντίθεση με την περιρρέουσα στην Ευρώπη αντιϊσλαμική ανοησία, που όλο και συχνότερα περνά πια από την προπαγάνδα στο έγκλημα, πολιτικό Ισλάμ δεν είναι μόνο τα δίκτυα τρομοκρατών, αλλά ένα σύνολο ρευμάτων, απ' τον δεξιό αυταρχισμό και τον νεοφιλελεύθερο κεντρισμό (με τους οποίους η Δύση αποδεικνύεται κατά καιρούς εξόχως συμβατή...), ως τον αριστερό ριζοσπαστισμό, τον εξισωτισμό του κοσμικού κράτους και τον ανταρτοπόλεμο [1], τους οποίους ο «ελεύθερος δυτικός κόσμος» έχει στα μαύρα κατάστιχα.

Ενώ ισχύουν αυτά, την ίδια στιγμή δεν υπάρχει καμία απολύτως εγγύηση ότι η ανάληψη στρατιωτικής δράσης κατά του ISIS εγγυάται αφ' εαυτής το κλείσιμο του κύκλου της βίας, είτε στις περιοχές όπου ο ίδιος εγκληματεί, είτε στις ευρωπαϊκές μητροπόλεις, όπου διαθέτει πυρήνες νεαρών υποστηρικτών συνήθως πληβειακής καταγωγής, γεννημένων και μεγαλωμένων στην Ευρώπη. Για την ακρίβεια, η μέχρι τώρα εμπειρία δείχνει ότι μόνη η στρατιωτική δράση δεν αρκεί. Δεν αρκεί, γιατί στο μεν στρατιωτικό πεδίο ισχύει η παρατήρηση του Σελαχατίν Ντεμίρτας, συμπρόεδρου του Κόμματος Δημοκρατίας των Λαών: ο κόσμος, συμπεριλαμβανομένης της Τουρκίας, δεν έχει αναλάβει μιαν αποτελεσματική, συντονισμένη προσπάθεια κατά του Ισλαμικού Κράτους – αντιθέτως ο καθένας χρησιμοποίησε το Ισλαμικό Κράτος, ή στοιχεία του, για τα δικά του συμφέροντα2. Δεν αρκεί, επίσης, γιατί στο πολιτικό πεδίο ένας τέτοιος συντονισμός θα απαιτούσε ανατροπές: μια στρατηγική αξιοποίησης των κούρδων ανταρτών του ΡΚΚ (άρα αντιπαράθεση, επ' αυτού, με την Τουρκία), την επανανομιμοποίηση της λιβανέζικης σιϊτικής Χεζμπολά (που αποτελεί κόκκινο πανί για το Ισραήλ), την επαναπροσέγγιση με τον μουσουλμανικό κόσμο (αδιανόητη για τους ισλαμοφοβικούς φανατικούς της Χριστιανικής Ευρώπης) και μια πολιτική για την αντιμετώπιση των κοινωνικών αποκλεισμών που τροφοδοτούν τον ISIS στην Ευρώπη (όταν οι αποκλεισμοί αυτοί είναι η πεμπτουσία της τρέχουσας διαχείρισης της κρίσης).

Όταν ούτε οι γεωπολιτικές αναλύσεις ούτε η στρατιωτική βία αρκούν για ν' αντιμετωπίσουν τη φρίκη, κι όταν η φρίκη αυτή καλύπτει τα πάντα, το ένστικτο των ανθρώπων είναι να ψάχνουν να πιαστούν απ' ό,τι μπορούν να κάνουν που να μην είναι φρίκη. Ευτυχώς, τις μέρες αυτές τέτοια σημεία αναφοράς, στον αντίποδα του στρατωνισμού της γαλλικής κοινωνίας, πληθαίνουν. Είναι η καταδίκη της επίθεσης στο Παρίσι από την παλαιστινιακή Χαμάς. Είναι η ανοιχτή προσευχή στο τζαμί του Σεντ-Ετιέν, με τη συμμετοχή άθεων και του τοπικού ραββίνου ή το πέταγμα των ακροδεξιών άρον-αρον έξω από τη διαδήλωση στη Λιλ. Είναι η αμφισβήτηση της εμπόλεμης εθνικής και ευρωπαϊκής ενότητας από τη ριζοσπαστική Αριστερά της Γαλλίας, που καταλαβαίνει τα ιδιαίτερα καθήκοντα των αριστερών σε κάθε χώρα ξεχωριστά. Είναι η ενστικτώδης αλληλεγγύη των πιτσιρικάδων της Γάζας στα παιδιά της Γαλλίας, που θα μπορούσαν να είναι συμμαθητές τους. Σ' ένα άλλο επίπεδο, το μάθημα για το χριστιανισμό που μπορούν να διαλέγουν πια οι μαθητές στα σχολεία της Τουρκίας – σε μια χώρα με κυβέρνηση ισλαμιστών, που πρόσφατα άφησαν την φιλοκουρδική Αριστερά να πνιγεί στο αίμα. Αυτά είναι η ελπίδα μας, γιατί αυτά συμπεριλαμβάνουν τους απλούς ανθρώπους με συγκεκριμένο τρόπο, την ίδια στιγμή που παρεμβαίνουν διαμορφώνοντας την ιστορία. Όλα αυτά μαζί είναι μια μέθοδος για να παίρνουμε θέση στα πράγματα: μια μέθοδος που δεν μένει μόνο στο ποιος ωφελείται (εν προκειμένω: από τις επθέσεις της Παρασκευής), αλλά μπαίνει στον κόπο να ασχοληθεί και με αυτόν που βλάπτει, από τη σκοπιά πάντοτε εκείνων που βλάπτονται. 

Από τό Left.gr 

 

Διαβάστε περισσότερα

«Τρικολόρ» Παρθενώνας και τρικολόρε ενημέρωση

Θα ήταν τουλάχιστον άδικο η κριτική στον τρόπο που ένας μεγάλος αριθμός ηλεκτρονικών μέσων ενημέρωσης κατέγραψε την σφαγή στο Παρίσι να επικεντρωθεί στο ελληνικό τοπίο. 

Θα ήταν τουλάχιστον ένα φτηνό δείγμα ομφαλοσκόπησης το να καυτηριάζεις τα εγχώρια φάουλ και τις γκάφες της ημεδαπής δημοσιογραφίας, όταν το φαινόμενο της άκριτης και ανεπιβεβαίωτης αναπαραγωγής «ειδήσεων» και φωτογραφικών ντοκουμέντων έδινε παγκόσμιο ρεσιτάλ από τα ξημερώματα του Σαββάτου ώς και τις ώρες αυτές. 

Χωρίς κανείς να θέλει να δώσει συγχωροχάρτι στα ντόπια ΜΜΕ που έφτασαν σε σημείο να «βάφουν την Ακρόπολη στα χρώματα της σημαίας της Γαλλίας» χωρίς κανείς να κάνει τον κόπο να ρίξει έστω και μια ματιά από το παράθυρο του γραφείου του, 

δεν είναι δυνατόν να περάσει απαρατήρητη και η ευκολία με την οποία ενημερωτικοί κολοσσοί όπως το Sky News και η "New York Post" «έσβησαν τον Πύργο του Άιφελ σε ένδειξη πένθους» με μια φωτογραφία της 8ης Ιανουαρίου του 2015, όταν όντως το παριζιάνικο σύμβολο βυθιζόταν στο σκοτάδι για τα θύματα στο "Charlie Hebdo". 

Την ώρα που οι γαλλικές αρχές ουσιαστικά έχουν απαγορεύσει τις δημόσιες συναθροίσεις, επικαλούμενες λόγους ασφαλείας, ο διεθνής ηλεκτρονικός Τύπος μετέφερε εικόνες και ειδήσεις για μαζικές διαδηλώσεις στο Παρίσι «ενάντια στον φόβο», διανθισμένες με φωτογραφίες του Ιανουαρίου. 

Πώς να περάσει απαρατήρητο το γεγονός των «αποκλειστικών πλάνων» από τη συναυλία στο Bataclan «λίγα λεπτά πριν την επίθεση των τρομοκρατών» καθώς, όπως αποδείχθηκε, ήταν εικόνες που είχαν τραβηχτεί σε εμφάνιση του συγκροτήματος Eagles of Death Metal λίγες ημέρες νωρίτερα στο Δουβλίνο της Ιρλανδίας; 

Τι να πει κανείς και πώς να σχολιάσει την «είδηση» των Γερμανών πολιτών που βγήκαν στους δρόμους για να συμπαρασταθούν στο γαλλικό πένθος, όταν το «ρεπορτάζ» συνοδεύτηκε από φωτογραφίες ακροδεξιών οργανώσεων που διαδήλωναν πριν λίγες ημέρες, ζητώντας από την κυβέρνησή τους να κλείσει τα σύνορα στους πρόσφυγες; 

Ακόμη πιο επικίνδυνη, όμως, ήταν η ανεπιβεβαίωτη αναπαραγωγή της «είδησης» της πυρπόλησης του προσφυγικού καταυλισμού στο Καλαί από «αγανακτισμένους πολίτες», χωρίς κάτι τέτοιο να προκύπτει από τις τοπικές αρχές.

Κοινός παρανομαστής στην όλη προχειρότητα είναι το γεγονός πως στις περισσότερες των περιπτώσεων οι δημοσιογράφοι και τα Μέσα έπεσαν θύματα της εμπιστοσύνης τους στα social media, αναπαράγοντας άκριτα ό,τι έβλεπαν στην οθόνη του ηλεκτρονικού τους υπολογιστή. 

Παλιές φωτογραφίες, φήμες καθώς και γραφιστικές φάρσες αναβαπτίστηκαν και νομιμοποιήθηκαν κάτω από τα λογότυπα έγκυρων και έγκριτων φορέων ενημέρωσης, με κάποιους να γελούν με το πόσο εύκολα τα ΜΜΕ κατάπιαν το δόλωμα και την πλειοψηφία της κοινής γνώμης να αναρωτιέται για το ποιον πρέπει να πιστέψει τελικά. 

Ο «τρικολόρ» Παρθενώνας ήταν η ελληνική έκδοση της ενημερωτικής τσαπατσουλιάς των ημερών μας, που αρκείται στο πάτημα τριών μόνο πλήκτρων για να μας μεταφέρει σε έναν κόσμο κατασκευασμένων ειδήσεων όπου η αλήθεια θα χάνεται μέσα στο ψέμα.

Από τήν Αυγή 

 

Διαβάστε περισσότερα

Προστασία πρώτης κατοικίας: Τι προβλέπει η συμφωνία

Το 60% των δανειοληπτών – όπως ήταν και ο βασικός στόχος της κυβέρνησης – καλύπτει η τελική συμφωνία με τους δανειστές που επετεύχθη τα ξημερώματα στο πιο "καυτό" ζήτημα της διαπραγμάτευσης, τους όρους προστασίας της πρώτης κατοικίας.

Ειδικότερα, όπως ανέφεραν κυβερνητικές πηγές, η συμφωνία αφορά άμεσα στο 25% των δανειοληπτών με "κόκκινα" στεγαστικά δάνεια – περίπου 100.000. Το νέο πλαίσιο αναμένεται να προσφέρει βέβαιη προστασία για μεικτά εισοδήματα από

•  8.180 ευρώ για τον άγαμο, 
• 13.917 για το ζευγάρι και 
• 20.639 ευρώ για τετραμελή οικογένεια και για 
• αντικειμενική αξία ακινήτου έως 170.000 ευρώ.

 

Ταυτόχρονα, το κράτος ετοιμάζει έναν "κουμπαρά" 100 εκατ. ευρώ για φτωχούς και άνεργους δανειολήπτες, οι οποίοι δεν μπορούν να αποπληρώνουν ούτε την ελάχιστη δόση. Σε αυτές τις περιπτώσεις, τη δόση θα καταβάλλει το κράτος.

Η προστασία της πρώτης κατοικίας αφορά επιπλέον σε έναν στους τρεις οφειλέτες (35%) με βάση αντικειμενικά εισοδηματικά και περιουσιακά κριτήρια.

Πιο συγκεκριμένα, για τη δεύτερη αυτή κατηγορία, προβλέπεται μια αξιολόγηση της θέσης του δανειολήπτη (τεστ αποτίμησης περιουσίας) που θα ενέχει τον κίνδυνο πλειστηριασμού της πρώτης κατοικίας εάν δεν πληρούνται οι προϋποθέσεις και εάν ο δανειολήπτης κριθεί μη συνεργάσιμος μετά την υπαγωγή του στον νόμο. Αφορά σε εισοδήματα :

• 13.906 ευρώ για τον άγαμο, 
• 23.659 ευρώ για το ζευγάρι και
• 35.086 ευρώ για την τετραμελή οικογένεια, και 
• αντικειμενική αξία ακινήτου έως 230.000 ευρώ. 
• Ο δανειολήπτης θα έχει σταθερή δόση για τρία χρόνια.

Τέλος, θα ισχύουν αυστηρές προϋποθέσεις σχετικά με τη συνεργασία των δανειοληπτών με τα πιστωτικά ιδρύματα. Προβλέπονται δηλαδή ασφαλιστικές δικλείδες για τους "στρατηγικούς κακοπληρωτές" (ο αριθμός τους είναι μεγάλος, σύμφωνα με τους θεσμούς) και είναι πιθανόν να ζητήσει η σχετική τράπεζα ανανέωση όλων των φακέλων των δανείων για να αποτιμήσει κατά περίπτωση την εισοδηματική και περιουσιακή κατάσταση του δανειολήπτη.

Με βάση τα υπάρχοντα στοιχεία, υπάρχουν περίπου 1.200.000 στεγαστικά δάνεια, εκ των οποίων τα 400.013 δάνεια έχουν "κοκκινίσει", με περίπου 170.000 από αυτούς τους δανειολήπτες να έχουν υποβάλει αίτηση υπαγωγής στον "νόμο Κατσέλη". 

Από τήν Αυγή 

 

Διαβάστε περισσότερα

Το παιχνίδι με τον φόβο

Ένα από τα ερωτήματα που τίθενται κάθε φορά που ο κόσμος μας έρχεται αντιμέτωπος με ένα τρομοκρατικό χτύπημα των γιγαντιαίων διαστάσεων αυτού του Παρισιού -κι έρχεται όλο και συχνότερα μετά το πρώτο της 11ης Σεπτέμβρη- είναι "ποιος παίζει το παιχνίδι με τον φόβο".

Σ' αυτό η απάντηση δυστυχώς δεν είναι η αυτονόητη μία. Οι δράστες δηλαδή. Προφανώς, από τότε που οι στόχοι των τρομοκρατικών χτυπημάτων έπαψαν να είναι συγκεκριμένοι άνθρωποι κι έγιναν σύμβολα -η οικονομική καρδιά της υπερδύναμης στους Δίδυμους Πύργους, η ασφάλεια της καθημερινής μετακίνησης στον σταθμό της Μαδρίτης ή στα λεωφορεία του Λονδίνου, η χαρά της διασκέδασης στο γήπεδο, το εστιατόριο, το κλαμπ του Παρισιού-, έγινε πλέον σαφές ένα μέρος της στρατηγικής των τζιχαντιστών: Στόχος τους είναι να φοβούνται όλοι να ζήσουν όπως έχουν επιλέξει, όπως έχουν συνηθίσει ή όπως τους υποχρεώνει η καθημερινότητά τους.

Γι' αυτό και η πρώτη αντίδραση τόσο των κυβερνώντων -εν προκειμένω του Γάλλου προέδρου το βράδυ της Παρασκευής- όσο και των ενεργών πολιτών είναι να διατρανώσουν την αποφασιστικότητά τους ότι δεν πρόκειται να φοβηθούν, ότι δεν πρόκειται να αφήσουν τους τρομοκράτες να νικήσουν.

Πέρα από τους δράστες, όμως, το παιχνίδι με τον φόβο το παίζουν με εγκληματική ευκολία πολλοί πολιτικοί, συνήθως του ακροδεξιού τόξου, αλλά δυστυχώς όχι μόνο. Βρίσκουν την ευκαιρία πάνω από τα πτώματα, την ώρα του σοκ και του θρήνου, να ρίξουν την ευθύνη στους πιο αδύναμους κρίκους, εν προκειμένω στους πρόσφυγες που φεύγουν για να γλιτώσουν από τους ίδιους δράστες, είτε για να ψαρέψουν ψήφους στα θολά νερά του φόβου των απλών ανθρώπων, είτε για να επιβάλουν το δικό τους αυταρχικό μοντέλο διακυβέρνησης -καλυμμένο πίσω από την αρχή "τάξη και ασφάλεια"-, είτε για να κάνουν φθηνή αντιπολίτευση. Από τα ξημερώματα της Παρασκευής κάποιοι το κάνουν και στην Ελλάδα. Αγνοώντας, με περισσή ευκολία -εάν όχι από πρόθεση- τα μέχρι στιγμής στοιχεία από το μακελειό του Παρισιού, π.χ. τα ίχνη που οδηγούν στους τζιχαντιστές της συνοικίας - γκέτο των Βρυξελλών. Και ρίχνοντας νερό στον μύλο της ξενοφοβίας και όσων έχουν αναλάβει εργολαβικά να τη συνδαυλίζουν. 

Τό κύριο άρθρο τής Αυγής 

 

Διαβάστε περισσότερα