Σχεδόν μηδενική η αύξηση των εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα

Οριακή -και ενθαρρυντική- αύξηση μόνο 0,5% εμφάνισαν οι εκπομπές των «αερίων του θερμοκηπίου» το 2014, σύμφωνα με το Κοινό Ερευνητικό Κέντρο (JRC) της Ευρωπαϊκής Ένωσης, παρόλο που η παγκόσμια οικονομία αναπτύχθηκε με μέσο ρυθμό κοντά στο 3%.

Στην Ελλάδα η μείωση των εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα πέρυσι έφθασε το 6,3%.

Οι συνολικές παγκόσμιες εκπομπές αερίων από καύση ορυκτών καυσίμων και βιομηχανικές διαδικασίες (δηλαδή οι ανθρωπογενείς εκπομπές) εκτιμώνται σε 35,7 δισεκατομμύρια τόνους διοξειδίου το 2014, έναντι 35,3 δισεκατομμυρίων το 2013.

Αν και πριν μερικά χρόνια οι εκπομπές αυξάνονταν με υψηλό ετήσιο ρυθμό περίπου 4%, κατά την τελευταία τριετία καταγράφεται σημαντική επιβράδυνση στην αύξησή τους, γεγονός ασφαλώς θετικό για την κλιματική αλλαγή. Οι αυξήσεις το 2012 ήταν 0,8% και το 2013 1,5%.

Τα νέα στοιχεία επιβεβαιώνουν την καθοδική τάση που έχει διαπιστώσει και η Διεθνής Υπηρεσία Ενέργειας. Στη μείωση αυτή συμβάλλει η επιβράδυνση της οικονομικής ανάπτυξης και η στροφή στις ανανεώσιμες πηγές στην ενεργοβόρα Κίνα. Αν και η τελευταία εκπέμπει πλέον διπλάσιο διοξείδιο του άνθρακα σε σχέση με τις ΗΠΑ ετησίως, η αύξηση των εκπομπών πέρυσι ήταν μόνο 0,9%, ενώ κατά το ίδιο ποσοστό αυξήθηκαν οι εκπομπές και στις ΗΠΑ.

Οι εκπομπές αερίων στην ΕΕ μειώθηκαν κατά 5,4% το 2014, περισσότερο από κάθε άλλη περιοχή του πλανήτη, λόγω της μειωμένης κατανάλωσης ορυκτών καυσίμων στον τομέα παραγωγής ηλεκτρισμού και του σχετικά ηπιότερου χειμώνα πέρυσι. Οι μειώσεις των εκπομπών στην ΕΕ το 2012 και 2013 ήταν μικρότερες, κατά 0,4% και 1,4% αντίστοιχα, πράγμα που δείχνει ότι η Ευρώπη ηγείται διεθνώς στους τομείς της «καθαρής» ενέργειας και της «πράσινης» οικονομίας.

Από τις χώρες της ΕΕ, την μεγαλύτερη μείωση εκπομπών πέρυσι πέτυχαν η Σλοβακία (-10,6%) και η Βρετανία (-9%), ενώ από τις 28 χώρες-μέλη μόνο η Βουλγαρία και η Κύπρος εμφάνισαν αυξήσεις εκπομπών (6,9% και 0,5% αντίστοιχα). Η Ελλάδα είχε πολύ ικανοποιητική επίδοση, εμφανίζοντας μείωση 6,3%, κάτι στο οποίο συνετέλεσε και η ύφεση στην οικονομία.

Τα επίπεδα εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα στην ΕΕ είναι σήμερα 23% χαμηλότερα από το 1990. Από άποψη μεριδίου στις παγκόσμιες εκπομπές αερίων, η ΕΕ είναι τρίτη (9,6%), μετά την Κίνα (30%) και τις ΗΠΑ (15%). Όσον αφορά τις ανά κεφαλή εκπομπές αερίων το 2014, τα «πρωτεία» ανήκουν στις ΗΠΑ (16,5 τόνοι) και ακολουθούν η Κίνα (7,5 τόνοι) και η ΕΕ (7,1 τόνοι).

Η έκθεση του JRC αποτελεί καλοδεχούμενο νέο ενόψει της συνόδου κορυφής για την κλιματική αλλαγή στο Παρίσι, τον Δεκέμβριο. Από την άλλη, σύμφωνα με τους ερευνητές, τα επόμενα χρόνια αναμένεται οι εκπομπές αερίων του θερμοκηπίου να αυξάνονται με μέσο ετήσιο ρυθμό γύρω στο 1%. 

Από τό Left.gr 

 

Διαβάστε περισσότερα

Πόλεμος πολιτισμών λοιπόν;

Ύστερα από τα φρικαλέα τρομοκρατικά χτυπήματα στο Παρίσι, με την υποδαύλιση των κατεστημένων ΜΜΕ έχει γίνει δημοφιλής μια «ρεαλιστική» τοποθέτηση για το αληθινό νόημα της αντιπαράθεσης. Η τοποθέτηση αυτή μπορεί να συνοψισθεί σε μία μόνη λέξη: πόλεμος. Ας δούμε το ακόλουθο δείγμα γραφής:

«Πρόκειται περί κηρύξεως πολέμου στον δυτικό τρόπο ζωής και πολιτισμό, τον οποίο όλοι μας σχεδόν μοιραζόμαστε. Ανεξαρτήτως των αιτιών, όταν δέχεται επίθεση η οικογένειά σου, το σπίτι σου, δεν σε ενδιαφέρουν ούτε οι συμψηφισμοί με ανάλογα γεγονότα στη διπλανή πόλη ούτε η δίκαιη ανάγνωση της πραγματικότητας, αλλά η άμυνα και η επιβίωση των οικείων σου. Και αυτό κάνεις με κάθε μέσο».

Κατ' αρχάς παρόμοια τοποθέτηση εξομοιώνει μια οικογένεια με μια ολόκληρη κοινωνία, δηλαδή εντελώς άλλη τάξη μεγέθους. Οπότε βαρύνεται με το γνωστό στις επιστήμες του ανθρώπου σφάλμα της σύνθεσης. Ας πάμε όμως παρακάτω. Για τι είδους πόλεμο μιλάμε και ανάμεσα σε ποιους ακριβώς; Εδώ η δήθεν «ρεαλιστική» τοποθέτηση αποδεικνύεται εξωπραγματική.

Δεν απαντά το προφανές, ότι πρόκειται για αντιπαλότητα ενός εξτρεμιστικού κινήματος με τον υπόλοιπο κόσμο, συμπεριλαμβανομένου και του μετριοπαθούς μουσουλμανικού κόσμου. Αλλά ομιλεί αξιωματικά για μια υποτιθέμενη συνολική σύγκρουση ανάμεσα σε δύο «πολιτισμούς» en bloc!

Ωστόσο, μικρή μόνο μερίδα του (άραγε ενιαίου;) «μουσουλμανικού κόσμου» ταυτίζεται με τους φανατικούς του «ισλαμικού κράτους» και παρόμοιων δολοφονικών ομάδων. Όπως επίσης μικρή μόνο μερίδα στους λαούς τού (άραγε αρραγούς;) «δυτικού κόσμου» ταυτίζεται αληθινά με τις αυτοκρατορικές βλέψεις των ΗΠΑ.

Μαζί με πολλούς άλλους, νιώθω Έλληνας, Ευρωπαίος και συνάμα πολίτης του κόσμου. Ο δικός μας νομικο-πολιτικός πολιτισμός είναι χονδρικά αυτός της Οικουμενικής Διακήρυξης και του Καταστατικού Χάρτη του ΟΗΕ. Δηλαδή ο πολιτισμός της ελευθερίας, της ισότητας, της αλληλεγγύης και της ειρήνης σε παγκόσμια κλίμακα. Για κάθε ανθρώπινο ον πάνω στην υφήλιο και για κάθε λαό, χωρίς διάκριση. Είναι οικουμενικός πολιτισμός με συνέπεια, άσχετα από το θρήσκευμα, την εθνοτική καταγωγή ή τον «τρόπο ζωής» στον οποίο έτυχε να γεννηθεί καθείς.

Αυτός ο πολιτισμός αναδύεται από τις καλύτερες παραδόσεις του ευρωπαϊκού Διαφωτισμού και το όραμα του τελευταίου για διηνεκή ειρήνευση πάνω στην υδρόγειο. Προς αυτόν τον φιλειρηνικό πολιτισμό είναι παντελώς ασύμβατος κάθε επιθετικός και κατακτητικός πόλεμος. Από όποιον κι αν συντελείται, με όποιο πρόσχημα κι αν επικαλείται.

Τέτοιος είναι δυστυχώς ο πόλεμος που οι ΗΠΑ και ορισμένοι σύμμαχοί τους έχουν εξαπολύσει σε επαναλαμβανόμενα επεισόδια εις βάρος λαών της Μέσης Ανατολής και της Βόρειας Αφρικής, εγκαθιστώντας εκεί ακόμη και στρατό κατοχής σε περισσότερες της μιας χώρες. Αλλά αυτός ο συγκεκριμένος πόλεμος δεν είναι «δικός μας».

Καθόλου δεν συνταυτιζόμαστε με τον ηγεμονισμό των ΗΠΑ και τις εκατόμβες θυμάτων που έχει προκαλέσει, άλλοτε με πολεμικές ενέργειες άλλοτε με την επιβολή εμπάργκο εις βάρος ολόκληρων λαών αδιακρίτως. Και δεν είναι μόνον οι στρατιές νεκρών -κατά 95% αμάχων- που μετρούν εδώ. Είναι και οι κατεστραμμένες ζωές δεκάδων εκατομμυρίων ανθρώπων, που επιβιώνουν όπως - όπως.

Ηθικά και πολιτικά αδυνατούμε να νιώσουμε ως «δική μας υπόθεση» τις ιδιοτελείς και αρπακτικές διαθέσεις (με έντονη οσμή πετρελαίου και αίματος) μιας χώρας μεθυσμένης από την ίδια την ισχύ της. Η οποία μάλιστα το πρώτο που συνήθως σκέπτεται για την επίλυση διεθνών διαφορών σε αυτή την άκρως εύφλεκτη περιοχή του κόσμου είναι μονότονα η προοπτική του πολέμου.

Η πολεμική μονομανία του επιτιθέμενου, όμως, εξάπτει και διεγείρει στους τοπικούς πληθυσμούς έναν φανατισμό της απόγνωσης, σε ανθρώπους που βλέπουν τη ζωή τους να καταρρέει, τους δικούς τους να σκοτώνονται αλύπητα. Μίσος και απύθμενη εκδικητικότητα αναβλύζουν έτσι. Ό,τι πρέπει δηλαδή ως πρώτη ύλη για κάθε είδους ανορθολογισμό, θρησκευτικό ή μη.

Τα θλιβερά αποτελέσματα είναι ορατά εδώ και πολλά χρόνια ήδη. Μόνο που τώρα εμφανίζονται και στην αυλή «μας». Από τη μία μεριά η μάστιγα του τυφλού πολέμου προκαλεί ένα κολοσσιαίο προσφυγικό ρεύμα. Από την άλλη εκτελούνται πλέον τυφλά τρομοκρατικά χτυπήματα εις βάρος αθώων ανθρώπων, ακόμη και σε ευρωπαϊκές πόλεις.

Ο φαύλος κύκλος της αιμαρητής βίας διαιωνίζεται. Και μην αρχίσει πάλι κανείς καλοθελητής να μπερδεύει ότι ένα πράγμα είναι να κατανοούμε μια συγκρουσιακή πραγματικότητα. Και άλλο πράγμα είναι να δικαιολογούμε τον σκοτωμό ως τρόπο λύσης των διαφορών.

Σεβόμαστε και συμμετέχουμε στο πένθος όλων των αθώων που καθημερινά φονεύονται μέσα, αλλά και έξω από τη Μέση Ανατολή. Στο Παρίσι, στη Μόσχα, στο Μάλι ή οπουδήποτε αλλού. Αλλά ούτε στιγμή δεν εννοούμε να σταματήσουμε να καταλαβαίνουμε τι γίνεται και γιατί, να απαρνηθούμε δηλαδή το καθήκον της έλλογης κριτικής και κατακραυγής. 

Τού Κώστα Σταμάτη από τήν Αυγή 

 

Διαβάστε περισσότερα

Πίσσα και πούπουλα

"Αυτή η κυβέρνηση πρέπει να φύγει αμέσως και όχι απλώς να φύγει, αλλά να φύγει με πίσσα και πούπουλα". Το είπε ο Αλέκος Αλαβάνος στον χαιρετισμό του στην πανελλαδική σύσκεψη της ΛΑΕ. Και εισέπραξε το ενθουσιώδες χειροκρότημα των παρευρισκόμενων. Και εν συνεχεία την αναμενόμενη -και προφανώς επιδιωκόμενη- δημοσιότητα, ή και το μοχθηρό χειροκρότημα, από μεγάλα, μεσαία, και μικρά ΜΜΕ. Γέμισαν πίσσα και πούπουλα οι οθόνες της τηλεόρασης, οι οθόνες των υπολογιστών, οι εφημερίδες, ακόμα και τα αυτοκίνητα όσων ακούνε ραδιόφωνο.

Από μια άποψη θα έπρεπε τα στελέχη της ΛΑΕ, που για κάποιο λόγο οργάνωσαν τη σύσκεψή τους, να μην είναι ευτυχισμένα με την εξέλιξη αυτή. Διότι ειπώθηκαν πράγματα εκεί, διατυπώθηκαν προβληματισμοί, σκέψεις, προτάσεις, καταγγελίες. Και τι έμεινε τελικά από όλη τη σπορά στο μεγάλο κολχόζ της επικοινωνίας; Η πίσσα και τα πούπουλα του Αλαβάνου. Όπως παλιότερα διάφορες ανάλογου επικοινωνιακού βεληνεκούς φράσεις της Ζωής. Ή της Ραχήλ. Ό,τι δηλαδή, για να είμαστε καθαροί, θεωρούν οι επίμονοι βαρόνοι ότι πληγώνει πιο αποτελεσματικά τον ΣΥΡΙΖΑ.

Αυτό συμβαίνει και κανείς δεν μπορεί να το αμφισβητήσει. Και μπορεί να πει κανείς ότι τις ακρότητες σε μια τέτοιου είδους εμφύλια, από μια άποψη, σύγκρουση είναι φυσικό να τις εκμεταλλεύεται ο αντίπαλος. Εντάξει. Αλλά, για να έχουμε καλό ρώτημα, συμφωνούν οι επικεφαλής της ΛΑΕ με αυτού του είδους τις ρουκέτες; Συμφωνούν με όσα κατά καιρούς εκτοξεύει η Ζωή; Συμφωνείς, Παναγιώτη, με τη δήλωση του Πετράκου, αναρτημένη στο site της Λαϊκής Ενότητας, που, επικρίνοντας την κυβέρνηση για το ελαιόλαδο, τη χαρακτηρίζει κυβέρνηση των yes men;

Διότι, σύντροφοι της ΛΑΕ, αν συμφωνείτε μ' αυτά, τότε προσχωρείτε σε λογικές που επί δεκαετίες καταδικάζατε. Αν δεν συμφωνείτε, αλλά σωπαίνετε με τη λογική πως ό,τι χτυπάει το ΣΥΡΙΖΑ και την κυβέρνηση είναι καλό για σας, ακόμα χειρότερα. Διότι οι πιο έμπειροι μεταξύ σας θα έπρεπε να ξέρουν ότι δεν είναι καλό ούτε για σας, ούτε για κανέναν. Εκτός ίσως για κείνους που κυνηγούν τα δευτερόλεπτα της δημοσιότητάς τους με ακρότητες. Κι όταν ο Πετράκος, σαράντα χρόνια στους αγώνες, διαπράττει τέτοιου είδους αμετροέπειες, τότε δεν πάτε καθόλου καλά.

Διότι με τέτοια παραγωγή μαυρίλας και ελαφρότητας θα περισσέψουν πίσσα και πούπουλα για όλους... 

Τού Θανάση Καρτερού από τήν Αυγή 

 

Διαβάστε περισσότερα

Τι σχολεία έχουμε και τι σχολεία θέλουμε

Η κρίση αποτυπώνεται και στη σχολική τάξη, είναι το συμπέρασμα στο οποίο κατέληξαν εκπαιδευτικοί που παίρνουν μέρος στο σεμινάριο της Ένωσης Ελλήνων Φυσικών με θέμα «Διαχείριση των προβλημάτων της σχολικής τάξης», το οποίο διεξήχθη στη Θεσσαλονίκη. Οι εκπαιδευτικοί διαπίστωσαν ότι έχουν αυξηθεί η βία και η επιθετικότητα στα σχολεία και ότι πολλά παιδιά αντιμετωπίζουν συναισθηματικές και μαθησιακές δυσκολίες λόγω των οικονομικών προβλημάτων που αντιμετωπίζουν οι οικογένειές τους, αλλά και της αύξησης των διαζυγίων.

Αυτή είναι μονάχα μία από τις σκοτεινές παραμέτρους που αντανακλά η οικονομική κρίση μέσα στις σχολικές αίθουσες της χώρας. Δημόσιες σχολικές αίθουσες και τάξεις που παρέμειναν ανοιχτές μετά κόπων και βασάνων την ώρα που ένα κομμάτι της κοινωνίας και του πολιτικού συστήματος επαναστάτησαν στο ενδεχόμενο φορολόγησης της ιδιωτικής εκπαίδευσης.

Συσσωρευμένα τα προβλήματα της δημόσιας εκπαίδευσης, που χρόνο με τον χρόνο πήραν τη μορφή χιονοστιβάδας που απειλεί να καταπλακώσει τη μεγάλη πλειονότητα οικογενειών, μαθητών και εκπαιδευτικών. Την ίδια ώρα γηράσκει χωρίς να ανανεώνεται το εκπαιδευτικό δυναμικό στην Ελλάδα, καθώς τα σκληρά προγράμματα δημοσιονομικής λιτότητας έχουν παγώσει τους διορισμούς για μία τουλάχιστον πενταετία.

Σύμφωνα με τα στοιχεία της έκθεσης του ΟΟΣΑ για την εκπαίδευση (Education At a Glance 2015) που δημοσιοποιήθηκε πρόσφατα, η Ελλάδα ανήκει στις χώρες με το γηραιότερο προσωπικό. Όπως αποκαλύπτει η έκθεση, το 40% των εκπαιδευτικών που διδάσκουν στα σχολεία πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης στη χώρα μας είναι τουλάχιστον 50 ετών, ξεπερνώντας κατά πολύ τον μέσο όρο (30) στις χώρες του ΟΟΣΑ.

Αν στις παραπάνω επισημάνσεις προστεθούν τα κενά εκπαιδευτικών σε πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση, που σταγόνα - σταγόνα αγωνίζεται το υπουργείο τον τελευταίο μήνα να καλύψει, μπορεί εύκολα κανείς να έχει μια σχετική εικόνα της σημερινής πραγματικότητας στα σχολεία. Μια πραγματικότητα που δημιούργησαν εν μέσω χειροκροτημάτων και διθυραμβικών σχολίων οι «μεταρρυθμιστές» υπουργοί των προηγούμενων χρόνων, που φρόντισαν να αποψιλώσουν με κάθε δυνατό τρόπο τη δημόσια εκπαίδευση ανοίγοντας παράλληλα τους απαραίτητους διαύλους για τη «μετάγγιση» μαθητών και σπουδαστών προς την «ιδιωτική επιχειρηματικότητα», που παρά την οικονομική κρίση κατάφερε να χαίρει άκρας υγείας.

Σήμερα η εικόνα στα ελληνικά δημόσια σχολεία, της πρώτης και δεύτερης βαθμίδας τουλάχιστον, χαρακτηρίζεται από έναν κουρασμένο μαθητικό πληθυσμό και ένα γερασμένο και κακοπληρωμένο εκπαιδευτικό προσωπικό που καλούνται αμφότεροι να υπηρετήσουν έναν υπερφορτωμένο και εξοντωτικό όγκο διδακτέας ύλης, που οι μεν αδυνατούν να διδάξουν και οι δε αδυνατούν να αφομοιώσουν. Και όλα αυτά σε συνθήκες οικονομικής κρίσης, οι οποίες επιμελώς παραβλέφθηκαν όλα τα προηγούμενα χρόνια από τις εκάστοτε πολιτικές ηγεσίες του υπουργείου Παιδείας που ναρκοθέτησαν τον χώρο ευθύνης τους προς όφελος ιδιωτικών συμφερόντων και μόνο. Είναι τουλάχιστον υποκριτικό σήμερα, οι ναρκοθέτες της δημόσιας εκπαίδευσης να διαμαρτύρονται για τα κενά που οι ίδιοι δημιούργησαν και να ανατριχιάζουν στη σκέψη ενός εξορθολογισμού και μιας συνολικής αναδιάρθρωσης του σχολικού προγράμματος και των βιβλίων στην πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση.

Χρέος της νέας πολιτικής ηγεσίας του υπουργείου Παιδείας είναι η δημιουργία ενός σχολείου που θα αμβλύνει και δεν θα οξύνει τις κοινωνικές ανισότητες. Σε αυτό το στοίχημα θα κριθεί. 

Τού Πέτρου Κατσάκου από τήν  Αυγή

Διαβάστε περισσότερα

Κινήσεις σε ματωμένη σκακιέρα

Για μερικές ώρες μετά την -πρωτόγνωρη για όλους τους εν ενεργεία ηγέτες και στρατηγούς- κατάρριψη ρωσικού αεροσκάφους από ΝΑΤΟϊκή δύναμη ο πλανήτης έμεινε με κομμένη την ανάσα. Θα προκαλούσε η τουρκική επιθετική κίνηση την αμέριστη κάλυψη του ΝΑΤΟ και πιθανώς την εμπλοκή του; Θα απαντούσε αμέσως η Μόσχα; Ο πρώτος άμεσος συναγερμός φαίνεται να έληξε, παρά τις σκληρές δηλώσεις και τις επιμέρους στρατιωτικές κινήσεις.

Μετά το πρώτο εικοσιτετράωρο, από τη στιγμή που άναψε το φιτίλι σε μια αιώνια πυριτιδαποθήκη, η εικόνα από το "νέο μεγάλο παιχνίδι" της Συρίας είναι θολή. Ενώ οι μεγάλοι παίκτες επανατοποθετούνται, το Ισλαμικό Κράτος επί του εδάφους μάλλον κάνει πάρτι. Οι ψύχραιμες φωνές, π.χ. της μη στρατιωτικής δύναμης Γερμανίας, προειδοποιούν ότι ο γόρδιος δεσμός της Συρίας δεν λύνεται με τα εργαλεία του πολέμου, πλην όμως ο Ερντογάν κατάφερε με μια κίνηση να κλονίσει την εύθραυστη συμμαχία ενάντια στο Ισλαμικό Κράτος, την οποία με πολύ κόπο -και με το αίμα των νεκρών του Παρισιού- φάνηκε να στήνεται μεταξύ Γαλλίας, Ρωσίας και Ηνωμένων Πολιτειών, με την απρόθυμη αποδοχή του Άσαντ και ως παράγοντα της επόμενης μέρας.

Και πριν από την κατάρριψη του ρωσικού αεροσκάφους η κατάσταση ήταν εκρηκτική στη Συρία -και για τους εκτός, αφού πολλοί χτυπούσαν ταυτόχρονα τον ίδιο περιορισμένο χώρο. Οι Αμερικανοί εξ αποστάσεως και περιορισμένα χτυπούσαν θέσεις των τζιχαντιστών με στόχο να στηρίξουν τη συριακή αντιπολίτευση. Οι Ρώσοι χτυπούσαν το Ισλαμικό Κράτος -και παρεμπιπτόντως θέσεις της συριακής αντιπολίτευσης- με σαφή στόχο τη στήριξη του Άσαντ.

Για τους Τούρκους ήταν και παραμένει προτεραιότητα η αποκαθήλωση του Άσαντ και, όταν άρχισαν να (κάνουν ότι) χτυπούν το Ισλαμικό Κράτος, έβαζαν παράλληλα στον στόχαστρο τους Κούρδους -εχθρούς των τζιχαντιστών και κυρίως εχθρούς δικούς τους. Η Γαλλία άρχισε κι αυτή να χτυπάει, αλαλιασμένη από το πλήγμα που δέχθηκε στα σπλάχνα της.

Κι εδώ έρχεται η απόλυτη σύγχυση της υπόλοιπης Ευρώπης. Χρειάζεται τη Ρωσία -δύσκολο, πλην όμως απαραίτητο στρατηγικό της εταίρο- και στη συμμαχία ενάντια στο Ισλαμικό Κράτος, που έχει φέρει τον ασύμμετρο πόλεμο στο δικό της έδαφος. Χρειάζεται την Τουρκία -σύμμαχό της στο ΝΑΤΟ- και στη διαχείριση του προσφυγικού ζητήματος.

Το βέβαιο είναι ότι, μέχρι να επανατοποθετηθούν όλοι, το μακελειό στη Συρία θα συνεχίζεται. Και η μεγάλη έξοδος των προσφύγων επίσης. 

Τό κύριο άρθρο τής Αυγής 

 

Διαβάστε περισσότερα