Μπράβο, ρε Στάθη!

Να σας πω την αλήθεια, το πήρα και κάπως προσωπικά το σημείωμα του Στάθη προχτές στον "Ενικό". Όχι για την κριτική, την πολεμική, την καταγγελία του ΣΥΡΙΖΑ και της πολιτικής του. Τέτοια γράφτηκαν και θα γραφτούν ακόμα πολλά. Αλλά γιατί έχει πάρει μια σκούπα και μας πετάει όλους στα σκουπίδια. Όλους όσοι επιμένουν στον ΣΥΡΙΖΑ. Ξετσίπωτοι, ρεμάλια, αυτόμολοι! Κι άλλα κι άλλα. Ακόμα και Έσχατοι των Κλαζομενίων και υπομείονες των Αβδηριτών!

Να μια ενδεικτική παράγραφος: "Οι γενίτσαροι ήταν αθώοι. Τους άρπαζαν μωρά οι Οθωμανοί και τους ανάθρεφαν τέρατα. Ο ΣΥΡΙΖΑ που απέμεινε δεν αποτελείται από γενίτσαρους. Αυτοί που αυτομόλησαν στη δεξιά πολιτική δεν ήταν αρπαγμένα μωρά, αλλά ενήλικες που ανάλωσαν -αν όχι όλοι, πάντως οι περισσότεροι και οι καλύτεροι- τη ζωή τους στρατευμένοι στις ιδέες, στα ιδανικά και στον τρόπο της Αριστεράς. Που ώς τώρα δεν ήταν ποτέ η χλεύη της Δεξιάς".

Μπράβο, ρε Στάθη! Μας έδωσες και κάποιου είδους προαγωγή. Διότι οι καθ' ύλην -και με ISO- εισαγγελείς της επαναστατικής ορθοδοξίας μάς στιγμάτιζαν μέχρι τώρα ως γενίτσαρους. Εσύ μας έβγαλες χειρότερους από γενίτσαρους. Κι αν από μόνοι μας παραδοθήκαμε, όπως γράφεις, στη χλεύη της Δεξιάς, τώρα εσύ ανέλαβες να διατυπώσεις το νέο, βαρύτερο κατηγορητήριο. Για να μας παραδώσεις στη χλεύη των αριστερών. Των συνεπών που βλέπουν, κρίνουν, επικρίνουν, καταδικάζουν.

Κι έτσι, για άλλη μια φορά στην Αριστερά του σχίσματος εμφανίζονται οι ίδιοι ρόλοι. Κρίνοντες και κρινόμενοι. Εισαγγελείς και κατηγορούμενοι. Ηθικοί και ανήθικοι. Θα έπρεπε όμως να έχει διδαχτεί ο Στάθης -και ο κάθε Στάθης-, από την Ιστορία που επικαλείται, πού οδηγεί αυτή η ιεροεξεταστικού τύπου μανία. Γιατί υπήρξε και αριστερή ιερή εξέταση, που έδινε τη δική της τελική λύση στο πρόβλημα των γενίτσαρων. Ή των χειρότερων κι από γενίτσαρους.

Πίκρα, από κάθε άποψη. Γιατί νομίζαμε ότι ο ηθικός εξοστρακισμός έχει εξοστρακιστεί πια από την Αριστερά. Τουλάχιστον την Αριστερά που θέλει να βλέπει τον κόσμο και τον εαυτό της με ένα πιο σύγχρονο και κριτικό μάτι. Και μας ήρθε κατακέφαλα η νέα φουρνιά παπικών που έχουν τους αφορισμούς στο τσεπάκι. Και δεν έχουν πρόβλημα να κάψουν τους χτεσινούς συντρόφους τους. Χωρίς να καταλαβαίνουν σε ποια χλεύη παραδίνονται έτσι οι ίδιοι...

Από τήν Αυγή Online


 

Διαβάστε περισσότερα

Πενταροδεκάρες

Πόνος κι αυτός! Είπε ο Φίλης ότι η κυβέρνηση θα κριθεί από το έργο της στη δημόσια Παιδεία, που καίει τη μεγάλη πλειονότητα της κοινωνίας, και όχι από τις "πενταροδεκάρες" του ΦΠΑ στην ιδιωτική εκπαίδευση. Και έγινε της κακομοίρας από ΜΜΕ, εφημερίδες, προπαγανδιστές, αντιπολιτευόμενους, χαλκείς, ειδικούς, χολερικούς, αστυνόμους, παιδονόμους. Οι οποίοι -όλα κι όλα-, όταν πρόκειται για την Παιδεία, δεν φείδονται ούτε νοημάτων ούτε κριμάτων.

Ο ένας διαπιστώνει αλαζονεία. Ο άλλος θέτει τον δάκτυλο επί τον τύπο των ήλων "της ιδεοληπτικής κυβέρνησης της Αριστεράς του κ. Τσίπρα". Ο τρίτος κάνει έξοχες ακροβασίες ταξικού χαρακτήρα του είδους: Θα ακριβύνουν τα ιδιωτικά, άρα θα μετακινηθούν περισσότερα παιδιά στα δημόσια, άρα θα πέσει το επίπεδο και θα την πληρώσουν τα παιδιά του λαουτζίκου. Όπερ έδει δείξαι: Όταν προσθέτεις ΦΠΑ στα ιδιωτικά, αφαιρείς γνώσεις από τα παιδιά στα δημόσια.

Όλοι πάντως έχουν έναν πανομοιότυπο συλλογισμό. Ποιοι στέλνουν τα παιδιά τους σε ιδιωτικά; Αυτοί που θέλουν να τους δώσουν καλύτερη μόρφωση. Και πώς τα καταφέρνουν να πληρώνουν τα δυσβάσταχτα δίδακτρα; Κάνοντας θυσίες. Άρα ποιους κυνηγάει η ιδεοληπτική κυβέρνηση; Εκείνους που θυσιάζονται για τα παιδιά τους. Τους οποίους, μάλιστα, σα δεν ντρέπεται, χαρακτηρίζει συλλήβδην πλούσιους. Ναι, ναι, κι αυτό το λένε οι αθεόφοβοι.

Συλλήβδην πλούσιοι βέβαια δεν είναι. Αλλά και συλλήβδην πένητες; Συλλήβδην θυσιαζόμενοι; Μήπως ζούμε σ' άλλη χώρα; Κι αν χωρίσουμε τους γονείς σε κείνους που θυσιάζονται ιδιωτικώς σε καλά σχολεία και σε κείνους που βολεύονται δημοσίως σε κακά σχολεία, τότε μήπως θα πρέπει να τιμωρήσουμε τους τελευταίους; Και να απαιτήσουμε όχι μόνο μηδενικό ΦΠΑ, αλλά και εύφημο μνεία στους πρώτους; Συν κάποια κρατική ελάφρυνση της θυσίας τους;

Νομίζετε πως είναι πλάκα; Κι όμως, ένας από τους συνηγόρους των θυσιαζόμενων μας ενημερώνει ότι ένα σοβαρό κράτος αυτό ακριβώς θα έκανε. Θα έδινε ένα ποσό κάθε μήνα στους ενδιαφερόμενους γονείς για να διαλέξουν σε ποιο σχολείο, ιδιωτικό ή δημόσιο, θα το δώσουν για να σπουδάσουν τα παιδιά τους. Ένα ακόμα πιο σοβαρό κράτος, προσθέτουμε, θα έδινε και μπόνους χρυσής πατάτας σε όσους γράφουν τέτοια. Για να μη χαθεί το είδος.

Να δεις που αύριο θα μας πούνε και μαλάκες, εν ολίγοις. Δηλαδή τι αύριο, το λένε ήδη...

Από τήν Αυγή Online


 

Διαβάστε περισσότερα

Ετερογονία των σκοπών

Το γνώριμο φαινόμενο, πολιτικοί και δημοσιογράφοι να εμφανίζονται ως παντογνώστες παντός καιρού, σε τίποτα δεν αναιρεί το δεύτερο βασικό χαρακτηριστικό των μεν και των δε: την ειδίκευση και ευαισθησία σε ορισμένα από τα θέματα που διαχειρίζονται.

Είναι γνωστό, επί παραδείγματι, ότι ο Ευ. Βενιζέλος, από τύχη ή προσωπικό ενδιαφέρον, εντρυφεί -συν τοις άλλοις- επί δεκαετίες στο θέμα των μέσων ενημέρωσης (ΜΜΕ) και είναι ο πολιτικός που εισήγαγε στο σχετικό θεσμικό πλαίσιο ("νόμος Βενιζέλου") την έννοια του "βασικού μετόχου", μια έννοια που ως εκ θαύματος θα διευθετούσε το άναρχο και αδιαφανές, το 1995, τοπίο των ΜΜΕ, χωρίς να αλλάξει τίποτα, όπως αποδείχτηκε. Τουλάχιστον από τότε δηλώνει "παρών" σε όλες τις συζητήσεις για τα ΜΜΕ, χωρίς, κατά σύμπτωση και ίσως ατυχία, να αλλάζει τίποτα. Όπως θα έλεγε και ο ίδιος, οι παρεμβάσεις του συνοδεύονται από μια "ετερογονία των σκοπών".

Όμως δεν το βάζει κάτω. Κατά τη χθεσινή συζήτηση του νομοσχεδίου για τα ΜΜΕ στην κοινοβουλευτική επιτροπή ανέλαβε την ευθύνη να υποστηρίξει ένσταση αντισυνταγματικότητας αρκετών άρθρων του νομοσχεδίου, με βασικότερο αυτό που αφορά την ονομαστικοποίηση των μετοχών. Το γεγονός ότι άρχισε επικρίνοντας την κυβέρνηση για τις εξαιρέσεις από τη ρύθμιση, για να καταλήξει ουσιαστικά στην πρόταση περί μη ονομαστικοποίησης, θα μπορούσαμε να το αποδώσουμε και πάλι στην ετερογονία των σκοπών, ενώ η πιθανότητα τα επιχειρήματά του να χρησιμοποιηθούν στα ελληνικά και ευρωπαϊκά δικαστήρια, στα οποία έχουν δηλώσει ότι θα προσφύγουν οι καναλάρχες, μάλλον θα πρέπει να εκληφθεί ως σύμπτωση.

Κάπως έτσι, μάλλον, θα πρέπει να ερμηνευθεί και το γεγονός ότι οι σφοδρότεροι πολέμιοι του νέου νομοσχεδίου είναι το ΠΑΣΟΚ και η Ν.Δ., τα κόμματα που φιλοτέχνησαν το ισχύον μέχρι σήμερα θεσμικό καθεστώς, που από πολλούς χαρακτηρίστηκε καθεστώς διαπλοκής.

Παρεμπιπτόντως αξίζει προσοχής και επισήμανσης η σημερινή απεργία της ΕΣΗΕΑ στους τηλεοπτικούς σταθμούς για την υπεράσπιση της δημοσιογραφικής ανεξαρτησίας, τη μη μετατροπή των δημοσιογράφων σε δημοσίους υπαλλήλους και τη διασφάλιση των θέσεων εργασίας. Πίσω από αυτές τις γενικές θέσεις κατά βάση υποκρύπτεται η αντίθεση της Ένωσης Συντακτών στη μονοαπασχόληση που θεσπίζεται για την ΕΡΤ και την προϋπόθεση των 400 εργαζομένων για τη χορήγηση άδειας λειτουργίας σε κάποιο κανάλι.

Παραβλέποντας την ημερομηνία πραγματοποίησης της απεργίας, σήμερα και όχι -επί παραδείγματι- αύριο, που ψηφίζεται το νομοσχέδιο, είναι απορίας άξιον πώς οι συνάδελφοι δεν προβληματίζονται από το γεγονός ότι την κατάργηση της προϋπόθεσης των 400 εργαζομένων ζητούν και οι καναλάρχες. Πάλι ετερογονία των σκοπών;

Από τήν Αυγή Online

Διαβάστε περισσότερα

Σαν σήμερα γεννήθηκε ο Μάνος Χατζιδάκις

Σαν σήμερα γεννήθηκε ο Μάνος Χατζηδάκης... 
Mα τι καλύτερο από το να τον γνωρίσουμε διαμέσου της αυτοβιογραφίας του, όπως αυτή φιλοξενείται στον επίσημο διαδικτυακό ιστότοπο www.hadjidakis.gr

«Γεννήθηκα στις 23 του Οκτώβρη του 1925 στην Ξάνθη τη διατηρητέα κι όχι την άλλη τη φριχτή που χτίστηκε μεταγενέστερα από τους εσωτερικούς της ενδοχώρας μετανάστες.

Η συνύπαρξη εκείνο τον καιρό ενός αντιτύπου της μπελ-επόκ, με αυθεντικούς τούρκικους μιναρέδες, έδιναν χρώμα και περιεχόμενο σε μια κοινωνία-πανσπερμία απ' όλες τις γωνιές της Ελλαδικής γης, που συμπτωματικά βρέθηκε να ζει σε ακριτική περιοχή και να χορεύει τσάρλεστον στις δημόσιες πλατείες.

Σαν άνοιξα τα μάτια μου είδα με απορία πολύ κόσμο να περιμένει την εμφάνισή μου (το ίδιο συνέχισα κι αργότερα να απορώ σαν με περίμεναν κάπου καθυστερημένα να φανώ).

Η μητέρα μου ήταν από την Αδριανούπολη, κόρη του Κωνσταντίνου Αρβανιτίδη, και ο πατέρας μου απ' την Μύρθιο της Ρεθύμνου, απ' την Κρήτη.

Είμαι ένα γέννημα δύο ανθρώπων που καθώς γνωρίζω δεν συνεργάστηκαν ποτέ, εκτός απ΄ την στιγμή που αποφάσισαν την κατασκευή μου. Γι' αυτό και περιέχω μέσα μου χιλιάδες αντιθέσεις κι όλες τις δυσκολίες του Θεού. Όμως η αστική μου συνείδηση, μαζί με τη θητεία μου την λεγόμενη «ευρωπαϊκή», φέραν ένα εντυπωσιακό αποτέλεσμα.

Προσπάθησα όλον το καιρό που μέναμε στην Ξάνθη να γνωρίσω σε βάθος τους γονείς μου και να εξαφανίσω την αδελφή μου. Δεν τα κατάφερα και τα δύο. Έτσι μετακομίσαμε το '32 στην Αθήνα όπου δεν στάθηκε δυνατόν να λησμονήσω την αποτυχία μου.

Άρχιζα να ζω και να εκπαιδεύομαι στην πρωτεύουσα ενώ παράλληλα σπούδαζα τον έρωτα και την ποιητική λειτουργία του καιρού μου. Έλαβα όμως την αττική παιδεία όταν στον τόπο μας υπήρχε και Αττική και Παιδεία. Μ' επηρεάσανε βαθιά ο Ερωτόκριτος, ο Στρατηγός Μακρυγιάννης, το Εργοστάσιο του Φιξ, ο Χαράλαμπος του «Βυζαντίου», το υγρό κλίμα της Θεσσαλονίκης και τα άγνωστα πρόσωπα που γνώριζα τυχαία και παρέμειναν άγνωστα σ' όλα τα χρόνια τα κατοπινά.

Στην κατοχική περίοδο συνειδητοποίησα πόσο άχρηστα ήτανε τα μαθήματα της Μουσικής, μια και μ' απομάκρυναν ύπουλα απ' τους αρχικούς μου στόχους που ήταν να επικοινωνήσω, να διοχετευθώ και να εξαφανιστώ, γι' αυτό και τα σταμάτησα ευθύς μετά την Κατοχή.

Έτσι δεν σπούδασα σε Ωδείο και συνεπώς εγλύτωσα απ' το να μοιάζω με τα μέλη του Πανελληνίου Μουσικού Συλλόγου. Έγραψα ποιήματα και πολλά τραγούδια, και ασκήθηκα ιδιαίτερα στο να επιβάλλω τις απόψεις μου με δημοκρατικές διαδικασίες, πράγμα που άλλωστε με ωφέλησε τα μέγιστα σαν έγινα υπάλληλος τα τελευταία χρόνια. Απέφυγα μετά περίσσιας βδελυγμίας ό,τι τραυμάτιζε το ερωτικό μου αίσθημα και την προσωπική μου ευαισθησία.

Ταξίδεψα πολύ και αυτό με βοήθησε ν' αντιληφθώ πώς η βλακεία δεν ήταν αποκλειστικόν του τόπου μας προϊόν, όπως περήφανα ισχυρίζονται κι αποδεικνύουν συνεχώς οι έλληνες σωβινιστές και της εθνικοφροσύνης οι εραστές. Παράλληλα ανακάλυψα ότι τα πρόσωπα που μ' ενδιαφέρανε έπρεπε να ομιλούν απαραιτήτως ελληνικά, γιατί σε ξένη γλώσσα η επικοινωνία γινότανε οδυνηρή και εξαφάνιζε το μισό μου πρόσωπο.

Το '66 βρέθηκα στην Αμερική. Έμεινα κι έζησα εκεί κάπου έξι χρόνια, τα χρόνια της δικτατορίας, για λόγους καθαρά εφοριακούς - ανεκαλύφθη πως χρωστούσα τρεισήμισι περίπου εκατομμύρια στο δημόσιο. Όταν εξόφλησα το χρέος μου επέστρεψα περίπου το '72 και ίδρυσα ένα καφενείο που το ονομάσαμε Πολύτροπον, ίσαμε τη μεταπολίτευση του '74, όπου και τόκλεισα γιατί άρχιζε η εποχή των γηπέδων και των μεγάλων λαϊκών εκτονώσεων. Κράτησα την ψυχραιμία μου και δεν εχόρεψα εθνικούς και αντιστασιακούς χορούς στα γυμναστήρια και στα γεμάτα από νέους γήπεδα. Κλείνοντας το Πολύτροπο είχα ένα παθητικό πάλι της τάξεως περίπου των τρεισήμισι εκατομμυρίων - μοιραίος αριθμός, φαίνεται, για την προσωπική μου ζωή.

Από το '75 αρχίζει μια διάσημη εποχή μου που θα την λέγαμε, για να την ξεχωρίσουμε, υπαλληλική, που μ' έκανε ιδιαίτερα γνωστό σ' ένα μεγάλο και απληροφόρητο κοινό, βεβαίως ελληνικό, σαν άσπονδο εχθρό της ελληνικής μουσικής, των ελλήνων μουσικών και της εξίσου ελληνικής κουλτούρας. Μέσα σ' αυτή την περίοδο και ύστερα από ένα ανεπιτυχές έμφραγμα στην καρδιά, προσπάθησα πάλι, ανεπιτυχώς είναι αλήθεια, να πραγματοποιήσω τις ακριβές καφενειακές μου ιδέες πότε στην ΕΡΤ και πότε στο Υπουργείο Πολιτισμού, εννοώντας να επιβάλω τις απόψεις μου με δημοκρατικές διαδικασίες. Και οι δύο όμως τούτοι οργανισμοί σαθροί και διαβρωμένοι από τη γέννησή τους κατάφεραν να αντισταθούν επιτυχώς και, καθώς λεν, να με νικήσουν «κατά κράτος». Παρ΄ όλα αυτά, μέσα σε τούτον τον καιρό γεννήθηκε το Τρίτο κι επιβλήθηκε στη χώρα.

Και τώρα καταστάλαγμα του βίου μου μέχρι στιγμής είναι :

Α δ ι α φ ο ρ ώ για την δόξα. Με φυλακίζει μες στα πλαίσια που καθορίζει εκείνη κι όχι εγώ.

Π ι σ τ ε ύ ω στο τραγούδι που μας αποκαλύπτει και μας εκφράζει εκ βαθέων, κι όχι σ' αυτό που κολακεύει τις επιπόλαιες και βιαίως αποκτηθείσες συνήθειές μας.

Π ε ρ ι φ ρ ο ν ώ αυτούς που δεν στοχεύουν στην αναθεώρηση και στην πνευματική νεότητα, τους εύκολα «επώνυμους» πολιτικούς και καλλιτέχνες, τους εφησυχασμένους συνομήλικους, την σκοτεινή και ύποπτη δημοσιογραφία καθώς και την κάθε λογής χυδαιότητα.

Έτσι κατάφερα να ολοκληρώσω την τραυματισμένη από την παιδική μου ηλικία προσωπικότητα, καταλήγοντας να πουλώ «λαχεία στον ουρανό» και προκαλώντας τον σεβασμό των νεωτέρων μου μια και παρέμεινα ένας γνήσιος Έλληνας και Μεγάλος Ερωτικός.» 

Από τό Left.gr

Διαβάστε περισσότερα

Στη ζώνη του λυκόφωτος υπάρχουν ευτυχισμένα παιδιά

Η φωτογραφία είναι τραβηγμένη αργά το βράδυ στην πλατεία Βικτωρίας. Πρόκειται για παιδιά από την Συρία. Έρχονται από μια χώρα όπου χιλιάδες παιδιά έχουν σκοτωθεί στον άγριο εμφύλιο που διαρκεί ήδη πάνω από τέσσερα χρόνια. Χιλιάδες άλλα πνίγηκαν στο Αιγαίο και αλλού, άλλα διαμελίστηκαν σε συνοριακά ναρκοπέδια.

Στην πλατεία Βικτωρίας βλέπουμε, αποτυπωμένα από τον φωτογραφικό φακό, παιδιά να παίζουν με τις κυλιόμενες σκάλες του σταθμού του ηλεκτρικού τρένου. Η χαρά τους ανείπωτη: κάνουν τη διαδρομή πάνω-κάτω δεκάδες φορές, με μια έξαψη που είναι απλησίαστη για όσα παιδάκια είναι κλεισμένα με το play station στους τέσσερις τοίχους του δωματίου τους.

Αυτά τα παιδιά θα συνεχίσουν το βασανιστικό τους ταξίδι την επόμενη μέρα στην αναζήτηση της ελπίδας σε κάποια βορειοευρωπαϊκή χώρα. Το παιχνίδι στις κυλιόμενες σκάλες ένα μικρό διάλυμα ανάμεσα σε αδιήγητη κούραση, απελπισία, φρίκη, ελπίδα. Μια σχισμή φωτός στο μαύρο σκοτάδι.

Από τό Left.gr

Διαβάστε περισσότερα

Η ζάχαρη και τα κόπρανα

Η Ορεστιάδα προφανώς και είναι πολύ μακριά για να πάρουμε μυρωδιά εμείς οι της πρωτεύουσας τον καπνό που άρχισε να βγαίνει ξανά από το φουγάρο του εργοστασίου της ζάχαρης καθώς εδώ και δυο - τρεις μέρες άρχισε και πάλι να καπνίζει.

Ίσως κάποιοι να θυμούνται μια προεκλογική περιοδεία του πρώην αρχηγού της Ν.Δ. στον Νομό Έβρου, που πριν από ένα χρόνο έγινε άνω κάτω προκειμένου να παρακάμψει ο Αντώνης Σαμαράς την ακριτική πόλη όπου τον περίμεναν καμιά διακοσαριά απογοητευμένοι νεοδημοκράτες παραγωγοί κι εργάτες να του παραπονεθούν για το οικονομικό μαράζωμα του τόπου τους εξαιτίας του λουκέτου στην τοπική ΕΒΖ. Ίσως κάποιοι να θυμούνται τις τότε δεσμεύσεις του ΣΥΡΙΖΑ για εξεύρεση μιας βιώσιμης λύσης για τα οικονομικά προβλήματα της εταιρείας και την αδιαλλαξία της διαχειρίστριας τράπεζας που είχαν οδηγήσει σε συρρίκνωση μιας σημαντικής για την Β. Ελλάδα καλλιέργειας και τον στραγγαλισμό δεκάδων χιλιάδων οικογενειών. Ήταν αποτέλεσμα της νεοφιλελεύθερης πολιτικής των προηγούμενων κυβερνήσεων ο κατακλυσμός της ελληνικής αγοράς από τόνους ζάχαρης που εισάγονταν από κάθε γωνιά του πλανήτη εις βάρος μιας παραδοσιακά ισχυρής καλλιέργειας που συντηρούσε το βιοτικό επίπεδο ενός σημαντικού μέρους του αγροτικού πληθυσμού της χώρας.

Κρυβόμενοι πίσω από την κακοδιαχείριση των δικών τους γαλαζοπράσινων golden boys που επί σειρά ετών οργίασαν εντός της εταιρείας και τα πολιτικά παιχνίδια αυτών που σε μια νύχτα έκαναν δώρο την Αγροτική Τράπεζα και μαζί την ΕΒΖ στους υψηλούς συνδαιτυμόνες τους, δεν είχαν πριν ένα χρόνο το θάρρος να αντικρύσουν κατάματα τους μέχρι τότε παραδοσιακούς ψηφοφόρους τους και να ακούσουν την κραυγή αγωνίας τους.

Το λουκέτο στο εργοστάσιο της Ορεστιάδας και το κρυφτούλι του Σαμαρά ήταν αρκετά ώστε, τον Ιανουάριο του 2015, η συντριπτική πλειοψηφία των Εβριτών να στραφούν προς τον ΣΥΡΙΖΑ προσδοκώντας την αναστροφή της πολιτικής που οδηγούσε με μαθηματική ακρίβεια στον οικονομικό τους αφανισμό. Άκουγα χθες στο Κόκκινο 93,4 τον πρόεδρο του σωματείου εργαζομένων στο εργοστάσιο ζάχαρης στην Ορεστιάδα Πέτρο Χασανίδη να λέει πως «αν τελεσφορήσει όλο το σχέδιο της διοίκησης για λειτουργία του εργοστασίου 365 μέρες τον χρόνο, θα αλλάξει όψη όλη η περιοχή».

Δεν αρκεί, όμως, η επαναλειτουργία των εργοστασίων της ΕΒΖ ώστε να επανέλθει η ισορροπία τόσο σε τοπικό όσο και σε εθνικό επίπεδο καθώς χρέος της πολιτείας είναι να ρίξει άπλετο φως και να αποδοθούν επιτέλους ευθύνες σε αυτούς που συστηματικά διέλυσαν τη μεγαλύτερη εθνική αγροτική βιομηχανία που ώς το 2006 διέθετε πέντε εργοστάσια στην Ελλάδα και ακόμα δύο στη Σερβία που κάλυπταν τη ζήτηση ζάχαρης στην ευρύτερη περιοχή των Βαλκανίων. 

Είναι χρέος της κυβέρνησης να καθαρίσει τα κόπρανα από τη ζάχαρη ώστε η ανάκαμψη της τευτλοπαραγωγής να συνοδευθεί και από τον έλεγχο αυτών που κάποτε ξεπούλησαν την ΑΤΕ και τις θυγατρικές της έναντι πινακίου φακής στην Τρ. Πειραιώς. 

Από τό Left.gr

 

Διαβάστε περισσότερα