Πανεπιστήμιο με λογική παρκαδόρου;

Με (έγγραφη) απόφασή τους οι πρυτανικές αρχές του Εθνικού Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών γνωμοδότησαν ότι οι θέσεις στάθμευσης αναπηρικού αυτοκινήτου για φοιτητές με αναπηρία στον σχετικά διαμορφωμένο χώρο παραπλεύρως του κτηρίου της Νομικής Σχολής χρεώνονται 20 ευρώ μηνιαίως. Τόσο χρέωσε το πανεπιστήμιο τους δύο φοιτητές με κινητικά προβλήματα που αιτήθηκαν χώρο στάθμευσης στο υπόγειο πάρκινγκ της σχολής ώστε να παρακολουθούν τα μαθήματά τους. Με αποφάσεις όπως αυτή, τα άτομα με αναπηρία δεν είναι, αλλά μετατρέπονται σε μια κοινωνικά, πολιτισμικά και εκπαιδευτικά περιθωριοποιημένη ομάδα. Η περιθωριοποίησή τους δεν είναι συνέπεια της βλάβης που τα σώματά τους φέρουν. Είναι συνέπεια των αντιλήψεων, των πολιτικών και των πρακτικών που εφαρμόζονται.

Αντιδρώντας στην προκλητική απόφαση, τα μέλη της ακτιβιστικής οργάνωσης "Κίνηση χειραφέτησης ΑμεΑ" χθες στις 7 το πρωί απέκλεισαν το πάρκινγκ της Νομικής Σχολής Αθηνών, διεκδικώντας τη δωρεάν παροχή των δύο επίμαχων θέσεων για φοιτητές με αναπηρία. Δυστυχώς, στην ενέργειά τους αυτή βρέθηκαν απελπιστικά μόνοι με φωτεινή εξαίρεση κάποιους ευαίσθητους φωτορεπόρτερ που διέθεσαν το πρωινό τους για να δημοσιοποιηθεί το αίτημα των φοιτητών. Παρά την ηχηρή απουσία των ΜΜΕ από τη διαμαρτυρία, η Εταιρεία Αξιοποιήσεως και Διαχειρίσεως της Περιουσίας του Πανεπιστημίου Αθηνών έκανε τελικά ένα βήμα πίσω θυσιάζοντας τα 40 ευρώ το μήνα που ζητούσε από τους δύο φοιτητές, σώζοντας έστω και στο και πέντε το ΕΚΠΑ από μια παράλογη και προκλητική απόφαση που ευτέλιζε όσα θα έπρεπε να θεωρούνται αυτονόητα. 

Καλό θα είναι τόσο το ΕΚΠΑ όσο και τα υπόλοιπα εκπαιδευτικά ιδρύματα να φροντίσουν για τη διασφάλιση στην πράξη της ισότιμης πρόσβασης στις σπουδές των ΑμεΑ, χωρίς ευτελείς αποκλεισμούς των 20 και των 40 ευρώ. Ας αναγνωρίσουν επιτέλους κάποιοι σε αυτόν τον τόπο το μέγεθος της προσπάθειας που οι συγκεκριμένοι νέοι χρειάζεται να καταβάλλουν για να ξεπεράσουν τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν κι ας φροντίσουν καλύτερα να διασφαλίσουν μία από τις θεμελιώδεις υποχρεώσεις του πανεπιστημίου απέναντι στους ΑμεΑ φοιτητές του: αυτή της ισότιμης πρόσβασης στις κτηριακές εγκαταστάσεις, χωρίς λογικές παρκαδόρου.

Από τό Left.gr

Διαβάστε περισσότερα

200 κιθάρες για τον Μάνο

Διακεκριμένος, διεθνώς, σολίστ αλλά και καθηγητής της κλασικής κιθάρας, ο Βαγγέλης Μπουντούνης έχει ταυτιστεί όσο ελάχιστοι άλλοι με τη σύγχρονη ιστορία του οργάνου αυτού στη χώρα μας. Και ένα από τα σημαντικότατα τμήματα αυτής της ιστορίας ήταν η δημιουργία της περίφημης «κιθαριστικής ορχήστρας», καταρχήν συγκυριακά, για τις ανάγκες ενός σεμιναρίου το 1984 στο Ρέθυμνο. 

Το θέμα πήρε άλλη τροπή όταν ο προσκεκλημένος ως ομιλητής Μάνος Χατζιδάκις ενθουσιάστηκε τόσο από αυτή την ιδιότυπη «ορχήστρα» ώστε αποφάσισε να αναλάβει ο ίδιος τον συντονισμό των προβών της και τη διεύθυνση της πρώτης της συναυλίας που πραγματοποιήθηκε εκεί. 

Έκτοτε αυτό το -μοναδικό πιθανότατα διεθνώς- εγχείρημα και πάντοτε υπό την ευθύνη και την διεύθυνση του Βαγγέλη Μπουντούνη έχει πάρει πολύ μεγαλύτερες διαστάσεις με κυριότερο μέχρι στιγμής σταθμό την πανηγυρική συναυλία του 2004 στο Ηρώδειο η οποία και ηχογραφήθηκε και κυκλοφόρησε σε ένα εξίσου επιτυχημένο CD που το ακολούθησαν άλλα τέσσερα.

Το επόμενο βήμα είναι οι δύο συναυλίες που θα δώσει η ορχήστρα των κιθαριστών την Παρασκευή 23 και το Σάββατο 24 Οκτωβρίου στο Μέγαρο Μουσικής με τίτλους αντίστοιχα "200 κιθάρες για την Ελλάδα" και "200 κιθάρες για τον Μάνο". 

Στην πρώτη θα παιχτούν έργα των Τέλεμαν, Χέντελ, Ντόουλαντ, Πάλσεμπελ, Nino Rota και Astor Piazzolla και τραγούδια των Β. Τσιτσάνη, Μ. Θεοδωράκη, Μ. Χατζιδάκι αλλά και από τη μουσική μας παράδοση. 

Η δεύτερη είναι προφανώς εξ ολοκλήρου αφιερωμένη στο έργο εκείνου που κατά κάποιο τρόπο «ανακάλυψε» την κιθαριστική ορχήστρα, δηλαδή του Μάνου Χατζιδάκι.

Με τις διακόσιες κιθάρες υπό την διεύθυνση του Βαγγέλη Μπουντούνη σε αμφότερες τις συναυλίες θα συμπράξουν η επίσης σολίστ της κλασικής κιθάρας και σύζυγός του (έχουν άλλωστε και παράλληλη λαμπρή πορεία ως κιθαριστικό δίδυμο) Μάρω Ραζή, οι String Demons που δεν είναι παρά τα δύο παιδιά τους, ο βιολοντσελίστας Κωνσταντίνος και η βιολίστρια Λυδία, οι χορωδίες του Εθνικού Ωδείου και πολλοί σολίστ, της κλασικής κιθάρας και όχι μόνο. 

Από τό Left.gr

Διαβάστε περισσότερα

Εχθρός λαός

Ο δημόσιος λόγος για να διεκδικήσει εύσημα εγκυρότητας πρέπει να αποφεύγει τις συμμετρικές παγίδες της εξιδανίκευσης και της δαιμονοποίησης. 

Και οι δύο παγίδες είναι παρούσες, ορθάνοιχτες, ορατές διά γυμνού οφθαλμού, κι όμως πολλοί πέφτουν μέσα αυτοθέλητα. 

Δεν μιλάμε για τους επαγγελματίες πολιτικούς, που με τη ράθυμη ρητορική τους και τα χωλά επιχειρήματά τους καλλωπίζουν και εξωραΐζουν ό,τι κάνουν αυτοί και τα κόμματά τους (ακόμη και χοντρά ψέματα, κραυγαλέες αστοχίες και ηχηρές ανοησίες) και κατεδαφίζουν, συκοφαντούν και χλευάζουν ό,τι κάνει ο αντίπαλος. 

Μιλάμε για κείνους τους ανθρώπους που αν και δεν βρίσκονται στον στενό πυρήνα της κομματικής ζωής είναι βαθύτατα πολιτικοποιημένοι, με μεγάλη προσφορά στον χώρο τους· εμβληματικές προσωπικότητες, αποδεδειγμένα ανιδιοτελείς, εξακριβωμένα γενναιόδωροι, υπεράνω υποψίας για ροπή προς την κολακεία και την αυτοαποθέωση και αμείλικτα ευφυείς. 

Απ’ αυτούς, λοιπόν, περιμένεις να μην πέσουν ούτε στη μία ούτε στην άλλη παγίδα. 

Το τελευταίο διάστημα είχαμε παρεμβάσεις από τρεις ξεχωριστούς και αναγνωρισμένους καλλιτέχνες-διανοούμενους οι οποίοι επιτέθηκαν με σφοδρότητα στον λαό, υποβαθμίζοντας τις ευθύνες του συστήματος και των διαφόρων εξουσιών -θεσμικών, παραθεσμικών και εξωθεσμικών- που κυριαρχούν στον τόπο εδώ και πολλά χρόνια. 

- Ο συγγραφέας Δημήτρης Δημητριάδης με άρθρο του στη Lifo, υπό τον τίτλο «βδέλυγμα», γράφει ότι:

"Ο λαός αυτός πρέπει να τιμωρηθεί. Η τιμωρία του πρέπει να είναι ισοδύναμη με τη βδελυρότητά του: συντριπτική. Δεν αξίζει κανέναν οίκτο, κανένα έλεος, καμμία επιείκεια, καμμία κατανόηση" 

- Στη σαββατιάτικη «Εφ.Συν.», ο διεθνούς φήμης μουσικός Λεωνίδας Καβάκος επισημαίνει ότι:

"Δεν ενδιαφερόμαστε για τίποτα, δεν αγαπάμε κανέναν και δεν δημιουργούμε απολύτως τίποτε. Οποιοσδήποτε πολιτισμένος λαός δεν θα είχε επιτρέψει να φτάσουμε εδώ." 

Στη συνέχεια, το ευρύχωρο αυτοκριτικό «εμείς» στενεύει απότομα, γίνεται «αυτοί», για να στιγματιστούν όλοι εκείνοι που έφαγαν τόσο ηλίθια και πολλά ψέματα από τον Ιανουάριο. 

- Τέλος, στο ίδιο φύλλο της «Εφ.Συν.» ο σπουδαίος θεατράνθρωπος Βασίλης Παπαβασιλείου υποστηρίζει ότι: 

"Τα μυαλά των Ελλήνων έχουν πολτοποιηθεί, καταστράφηκε ο σκληρός δίσκος, η προϋπόθεση της σκέψης η οποία πάντα κούραζε στην Ελλάδα."

Μπορεί να αδικώ τους τρεις παρουσιάζοντας λίγα και μικρά ίχνη της σκέψης τους, όπως αυτή διατυπώθηκε στο άρθρο και τις συνεντεύξεις, ωστόσο πιστεύω πως δεν αυθαιρετώ, τουλάχιστον βάναυσα. 

Τι να υποθέσει κανείς; Οτι η ιδιοφυΐα δεν συνοδεύεται κατ’ ανάγκην από την καλοσύνη; Οτι η αξιοσύνη μπορεί να πηγαίνει αγκαζέ με τον απτόητο ελιτισμό και τον εξομολογητικό ναρκισσισμό; 

Οτι ο θυμός (για ποικίλους λόγους) σκοτίζει τον νου και οδηγεί στην ισοπέδωση και τον μηδενισμό; 

Οτι το αντίδοτο στον λαϊκισμό είναι μόνον η αριστοκρατική αντίληψη; Γιατί, αν τα πράγματα είναι έτσι όπως τα περιγράφουν οι τρεις, αν δηλαδή τίποτε σοβαρό και ελπιδοφόρο δεν συμβαίνει σ’ αυτόν τον τόπο, αν είναι άνευ σημασίας και ατελέσφορες οι μικρές και μεγάλες μάχες που δίνονται καθημερινά από πρόσωπα και συλλογικότητες ενάντια στη φαυλότητα, την απληστία, τον κυνισμό, τον φαβοριτισμό, τον χυδαίο ωφελιμισμό, τους σάπιους συμβιβασμούς και τη στενοκεφαλιά, τότε δεν υπάρχει καμία ελπίδα.

Ευτυχώς, όμως, πολλοί σ’ αυτήν τη χώρα αγωνίζονται για να διαψεύσουν τη συμπαγή μελαγχολία των πεσιμιστών.

Από τό Left.gr

Διαβάστε περισσότερα

Αρθούρος Ρεμπώ: Ο ποιητής της εξέγερσης

Στις 10 Νοεμβρίου του 1891 φεύγει από τη ζωή ο Αρθρούρος Ρεμπώ, ένας από τους κύριους εκπροσώπους του συμβολισμού, με σημαντική επίδραση στη μοντέρνα ποίηση, παρά το γεγονός πως εγκατέλειψε οριστικά τη λογοτεχνία στην ηλικία των 20 ετών. Μέχρι πρόσφατα ο Ρεμπώ είχε χαραχθεί στη μνήμη του αναγνωστικού κοινού ως μία αέναη εφηβική μορφή, καθώς όλα τα μετέπειτα πορτρέτα του έδειχναν τη θολή απεικόνιση του. Έχει χαρακτηριστεί ως μία από τις πιο καταστρεπτικές και λυτρωτικές παρουσίες στον πολιτισμό του 20ού αιώνα, παρά το γεγονός ότι έως και το θάνατό του δεν ήταν γνωστός παρά στους κύκλους της αβάν-γκαρντ. 

Γεννήθηκε στη Γαλλία στις 20 Οκτωβρίου 1854. Θεωρείται ο πρώτος ποιητής που επινόησε μια επιστημονικά πειστική μέθοδο μεταβολής της φύσης της ύπαρξης, ο πρώτος που βίωσε την περιπέτεια της ομοφυλοφιλίας του ως μοντέλο κοινωνικής αλλαγής, αλλά και ο πρώτος που αποκήρυξε τους μύθους από τους οποίους εξαρτάται ακόμα η φήμη του. Μέχρι και την ηλικία των 20 χρονών, όταν αποφασίζει να εγκαταλείψει τη λογοτεχνία, είχε ταξιδέψει σε δεκατρείς διαφορετικές χώρες και είχε ζήσει ως εργοστασιακός εργάτης, παιδαγωγός, επαίτης, λιμενεργάτης, μισθοφόρος, ναυτικός, εξερευνητής, έμπορος, λαθρέμπορος όπλων, αργυραμοιβός και, για ορισμένους κατοίκους της νότιας Αβησσυνίας, ως μουσουλμάνος Προφήτης. 

Ο Ρεμπώ χαρακτηρίστηκε από τον Αλμπέρ Καμύ ως ο «ποιητής της εξέγερσης, και μάλιστα ο σημαντικότερος απ' όλους». Μετά το θάνατό, ο συμβολιστής, σουρεαλιστής, μπίτνικ ποιητής, ένθερμος επαναστάτης, στιχουργός της ροκ, πρωτοπόρος ομοφυλόφιλος και εμπνευσμένος ναρκομανής, ο Ρεμπώ χρησιμοποιήθηκε από 4 γενιές καλλιτεχνών της αβάν-γκαρντ ως έξοδος κινδύνου από το χώρο των συμβάσεων. «Όλη η γνωστή λογοτεχνία είναι γραμμένη στη γλώσσα της κοινής λογικής - εκτός από εκείνη που έχει γράψει ο Ρεμπώ», είχε δηλώσει ο Πωλ Βαλερύ.

Το έργο και η ζωή του Ρεμπώ επηρέασαν κατά τρόπο εντυπωσιακό συγγραφείς, μουσικούς και καλλιτέχνες που είδαν τη ζωή του ως αναπόσπαστο μέρος του έργου: τον Πάμπλο Πικάσσο, τον Αντρέ Μπρετόν, τον Ζαν Κοκτώ, τον Άλλεν Γκίνσμπεργκ, τον Μπομπ Ντύλαν και τον Τζιμ Μόρρισον, για τον οποίο έχει ειπωθεί ότι δεν πέθανε, αλλά ακολούθησε τα βήματα του Ρεμπώ στην Αιθιοπία. 

Πολλά έχουν γραφτεί για τη ζωή του Γάλλου ποιητή, πολλά περισσότερα τουλάχιστον από τον αριθμό των ποιημάτων που δημοσίευσε. Η επιστολή του Ρεμπό προς τον Πωλ Ντεμενύ, στις 15 Οκτωβρίου του 1871, συνιστά ένα από τα σημαντικότερα κείμενά του, με αντικείμενο το ρόλο της ποίησης, όπως τον αντιλαμβανόταν ο ίδιος. Σύμφωνα με τον Ρεμπό, ο αληθινός ποιητής αποτελούσε ένα είδος προφήτη, ικανό να διαμορφώσει μία νέα πραγματικότητα, εφευρίσκοντας το άγνωστο. Ως χρέος του, αντιλαμβανόταν τη γνωριμία με τον εαυτό του, την καλλιέργεια του μυαλού και της ψυχής του, ώστε τελικά να δημιουργήσει μία «οικουμενική γλώσσα». 

Ο ποιητής, κατά τον Ρεμπώ, θα γινόταν «προφήτης» μέσω μίας «μακράς, απέραντης και λελογισμένης απορρύθμισης όλων των αισθήσεων», υπονομεύοντας συστηματικά την καθιερωμένη και συμβατική λειτουργία τους. 

Η συμβίωση του Ρεμπώ με τον ποιητή Πωλ Βερλαίν ήταν αρκετά προβληματική. Μάλιστα, έπεται από έντονη διαφωνία των 2 εραστών, ο Βερλαίν, σε κατάσταση μέθης, πυροβόλησε και τραυμάτισε τον Ρεμπό στο αριστερό του χέρι, πάνω από τον καρπό. Για την πράξη του καταδικάστηκε σε δύο χρόνια φυλάκιση και πρόστιμο 200 φράγκων, που αποτελούσε τη μέγιστη δυνατή ποινή. Έφυγε από τη ζωή στις 10 Νοεμβρίου του 1891 σε ηλικία 37 ετών. 

Στην επιτύμβια πλάκα του τάφου του αναγράφεται εκτός από το όνομα, την ηλικία του και την ημερομηνία θανάτου του, η φράση «Προσευχηθείτε για αυτόν». Μετά το θάνατό, του η αδερφή του Ιζαμπέλ Ρεμπώ είδε, έντρομη, τις εφημερίδες να παρουσιάζουν τον αδελφό της ως έναν πρόστυχο ομοφυλόφιλο τρομοκράτη. «Πόσο πιθανό είναι ένα αγόρι μεταξύ δεκαπέντε και δεκαέξι ετών να υπήρξε ο κακός δαίμονας του Βερλαίν, που ήταν κατά έντεκα χρόνια μεγαλύτερός του;» αναρωτιόταν. 

Μέχρι πρότινος, ο Ρεμπώ είχε χαραχθεί στη μνήμη του αναγνωστικού κοινού ως μία αέναη εφηβική μορφή, καθώς όλα τα μετέπειτα πορτρέτα του έδειχναν τη θολή απεικόνιση του. Όμως μια ασπρόμαυρη καρτ-ποστάλ του 1880, που βρέθηκε τυχαία σε ένα παλαιοπωλείου του Παρισιού έφερε στο φως για πρώτη φορά, τόσο καθαρά, το πρόσωπο του ποιητή στην ενήλικη ζωή του.


Από τό tvxs

Διαβάστε περισσότερα

Η υποκρισία με την ανεξαρτησία

  Το έργο το είδαμε πρώτη φορά το καλοκαίρι του 2014, όταν ωθήθηκε σε παραίτηση ο τότε γενικός γραμματέας Εσόδων Χάρης Θεοχάρης για "προσωπικούς λόγους". Και χωρίς να έχει κληθεί σε απολογία, όπως καλείται σήμερα η διάδοχός του Κατερίνα Σαββαΐδου, με την κατηγορία της κατάχρησης του ρόλου της. Η παραίτηση Θεοχάρη είχε προκαλέσει τότε την έντονη δυσφορία των εταίρων - δανειστών, καθώς θεωρούσαν απαραίτητη την "ανεξαρτησία" τής εν λόγω γραμματείας. Τώρα, η επιθυμία της κυβέρνησης να παραιτηθεί η κ. Σαββαΐδου, προκαλεί την έντονη δυσφορία τής αντιπολίτευσης, καθώς αίφνης πίνει νερό στην "ανεξαρτησία" της αρχής.

   Θα μπορούσαν όλοι οι δυσφορούντες να έχουν δίκιο, εάν πράγματι η ανεξαρτητοποίηση της Γενικής Γραμματείας Δημοσίων Εσόδων είχε αποκτήσει όλα εκείνα τα εχέγγυα ότι θα ελέγχεται από κάποιον. Όχι από τον εκάστοτε υπουργό Οικονομικών ή την εκάστοτε κυβέρνηση, αλλά έστω από μια θεσμοθετημένη διευρυμένη πλειοψηφία της Βουλής. Οι συνταγματικά κατοχυρωμένες ανεξάρτητες αρχές - οι εξής πέντε, δηλαδή, 

• Συνήγορος του Πολίτη
• ΑΣΕΠ
• ΕΣΡ
• Αρχή Προστασίας Προσωπικών Δεδομένων και 
• Αρχή Διασφάλισης Απορρήτου των Επικοινωνιών

- τοποθετούνται με υποχρεωτικά ευρεία κοινοβουλευτική συναίνεση. Από αυτή τη συναίνεση -την υποχρέωση δηλαδή των κομμάτων να καταλήξουν σε έναν συμβιβασμό- προκύπτει και η ισχύς τους, ανεξάρτητα από την ποιότητα της δουλειάς τους. Εάν μάλιστα διακριθούν για την εξαιρετική δουλειά που έκαναν κατά τη διάρκεια της θητείας τους, αποκτούν και τον σεβασμό του πολίτη, κάτι που εδραιώνει την ανεξαρτησία τους και στη συνείδηση της κοινωνίας.

  Ειδικά σε εποχής κρίσης, η θέση της Γενικής Γραμματείας Εσόδων είναι "ηλεκτρική καρέκλα". Και, βεβαίως, είναι σωστό ο καθήμενος σ' αυτή την καρέκλα να μην είναι ευάλωτος σε κάθε παρέμβαση υψηλόβαθμων αξιωματούχων, εντός και εκτός της χώρας. Ωστόσο, είναι απόλυτα υποκριτικό να σκίζουν διάφοροι τα ιμάτιά τους για την παραβίαση της ανεξαρτησίας της υφιστάμενης Γραμματείας όταν ένας υπουργός και μία κυβέρνηση είναι αυτοί που επιλέγουν -έστω μετά από μια "ανοιχτή διαδικασία"- τον/την επικεφαλής της. Κανείς δεν έχει την υποχρέωση να αξιολογήσει τις επιδόσεις του; Και κανείς δεν έχει την υποχρέωση να διορθώσει τα λάθη τους;


Tό κύριο άρθρο τής Αυγής Online

 

Διαβάστε περισσότερα

Έλληνες μετανάστες: Ποιες χώρες προτιμούν και ποια επαγγέλματα έχουν ζήτηση

Η φυγή των νέων ανθρώπων, κυρίως επιστημόνων είναι ίσως το μεγαλύτερο πρόβλημα που αντιμετωπίζει η Ελλάδα μετά την έναρξη της κρίσης. 

Οι πιο έντονες τάσεις φυγής κατεγράφησαν από το Eures (Ευρωπαϊκή Πύλη για την Επαγγελματική κινητικότητα) το 2011 και το 2012 και κορυφώθηκε το 2013.Το πρώτο εξάμηνο του 2015, σημειώθηκε πτωτική τάση. Οι περισσότεροι από τους Έλληνες που προσπάθησαν να βρουν δουλειά στο εξωτερικό το έκαναν για πρώτη φορά. 

Οι δημοφιλείς προορισμοί 

Η γλώσσα είναι ο πιο καθοριστικός παράγοντας στην εργασιακή κινητικότητα. Οι πιο δημοφιλείς εργασιακοί προορισμοί των Ελλήνων με σειρά προτίμησης είναι: η Βρετανία, η Σουηδία, η Δανία, η Νορβηγία, η Γερμανία, η Ολλανδία, το Βέλγιο και η Γαλλία. 

Ωστόσο, τα τελευταία χρόνια αυξημένη είναι η τάση εκμάθησης πιο σπάνιων ξένων γλωσσών για την ένταξη σε αγορές εργασίας που μέχρι τώρα δεν ήταν στην πρώτη γραμμή προτιμήσεων των Ελλήνων. Πρόκειται κυρίως για τις σκανδιναβικές χώρες Φινλανδία, Σουηδία και Νορβηγία. 

Το προφίλ 

Αυτός που αναζητά δουλειά στο εξωτερικό, τις περισσότερες φορές είναι νέος, 20 - 35 ετών, χωρίς οικογενειακές υποχρεώσεις, αν και τα τελευταία δύο χρόνια απευθύνονται στο Eures και μεγαλύτεροι, άνω των 45, που έχουν οικογενειακές υποχρεώσεις. Στην περίπτωση των νέων, η αναζήτηση εργασίας αφορά μία μεγάλη γκάμα επαγγελμάτων. 

Για παράδειγμα, το 2011-2012, υπήρχε μεγάλο ενδιαφέρον από οικονομολόγους. Η αναζήτηση των άνω των 45, είναι πολύ πιο εξειδικευμένη. Αναζητεί εργασία πρώτα ο άντρας κατά κύριο λόγο, έτσι ώστε να ακολουθήσει και η σύζυγος του αργότερα, αν και υπάρχουν αρκετές περιπτώσεις κατά τις οποίες αναζητούν και οι δύο σύζυγοι δουλειά στο εξωτερικό. 

Οι επαγγελματίες αυτοί είναι συνήθως μηχανικοί, γιατροί και αρχιτέκτονες και πολλές φορές καταφέρνουν με επιτυχία να βρουν εργασία στο εξωτερικό, λόγω των κενών που διαπιστώνονται σε κάποιους κλάδους, σε ορισμένες ευρωπαϊκές χώρες, που δεν μπορούν να καλυφθούν από την εσωτερική αγορά, όπως εξηγεί στο ΑΠΕ-ΜΠΕ, η επικεφαλής του συντονιστικού γραφείου Eures στην Ελλάδα, Κατερίνα Φλάκα. 

Κοινός παρονομαστής όσων θέλουν να δουλέψουν σε ξένη χώρα, είναι η γνώση μιας ή περισσότερων ξένων γλωσσών. Άνθρωποι που δεν μιλούν ξένες γλώσσες έδειξαν ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την εύρεση εργασίας στην Κύπρο κυρίως κατά την αρχή της κρίσης. Πολλοί από αυτούς ήταν καθηγητές ανώτατης εκπαίδευσης. Το ρεύμα προς την Κύπρο περιορίστηκε όταν η κρίση χτύπησε το νησί. Αρκετοί μάλιστα ήταν αυτοί που επέστρεψαν. 

Προσφορά και ζήτηση 

Σύμφωνα με τα στοιχεία του Eures, όλες οι ειδικότητες αναζητούν εργασία στο εξωτερικό. Αναφορικά με τις ειδικότητες που αναζητούνται από τις ξένες αγορές εργασίας, περιζήτητες είναι οι ειδικότητες του γιατρού, του μηχανικού (εκτός των πολιτικών μηχανικών), του νοσηλευτή, του φαρμακοποιού και του βιολόγου. Μεγάλη ζήτηση υπάρχει επίσης για ελαιοχρωματιστές και ψυκτικούς, ωστόσο υπάρχει πρόβλημα με τη γλώσσα αλλά και με την πιστοποίηση που ζητούν στο εξωτερικό και δεν υπάρχει στην Ελλάδα.




Αναδημοσίευση από τό Κουτί τής Πανδώρας

Διαβάστε περισσότερα