Ντροπής!

Έχετε παιδιά; 

Αν ναι, τότε δεν χρειάζεται να σας πει κανείς τι σημαίνει ένα παιδί πνιγμένο στο παγωμένο Αιγαίο.

Ή ακόμα χειρότερα τι σημαίνουν δέκα, είκοσι, εκατό πνιγμένα παιδιά. 

Αλλά, κι αν δεν έχετε, δεν είναι δυνατόν να μην συγκλονίζεστε με τα ρεπορτάζ του θανάτου. 

Με τις εικόνες του θανάτου. 

Με την ιδέα μιας θάλασσας που αρπάζει ζωές χωρίς καμιά διάκριση. 

Και από βρέφη και από παιδιά και από έφηβους. 

Της ίδιας θάλασσας που φιλοξενεί εκατομμύρια ανθρώπους κάθε καλοκαίρι στις διακοπές τους.

Πολιτική βέβαια με νεκρά παιδιά δεν μπορείς να κάνεις. 

Μπορείς όμως να κάνεις πολιτική για τα ζωντανά παιδιά. 

Για τους ζωντανούς ανθρώπους. 

Και πολιτική κάνει εκείνη η ηλικιωμένη γυναίκα που είδαμε στην ΕΡΤ να κρατάει ένα μωρό αγκαλιά και να λέει χαϊδεύοντας το κεφαλάκι του ότι ήταν πεθαμένο, αλλά το ανάστησαν. 

Όπως και πολλά άλλα παιδάκια. 

Ή εκείνος ο Μυτιληνιός που αγανακτεί στην κάμερα για τον κυνισμό και την αδιαφορία της Ευρώπης και των πλούσιων κρατών. 

Για να καταλήξει με το επιφώνημα: "Ντροπής!"

Ντροπής, ναι. 

Γιατί πολιτική κάνουν και οι μεγάλοι της Ευρώπης και του κόσμου. 

Κι εκείνα τα κράτη -εταίροι, πανάθεμά τους- που σηκώνουν φράχτες και στέλνουν στρατό για να αντιμετωπίσουν τα παιδιά που επέζησαν. 

Κι εκείνοι που μετρούν κάθε ευρώ για τη σωτηρία των προσφύγων. 

Και οι άλλοι -ανάμεσά τους και δικοί μας- που γαβγίζουν για τον κίνδυνο μουσουλμανικής αλλοίωσης της χριστιανικής -και ευρωπαϊκής βεβαίως- ταυτότητάς μας. 

Για το πόσο θα κοστίσει στη δική τους ζωούλα η σωτηρία μιας ξένης ζωής.

Και τι βγαίνει με την ηθική καταδίκη, ή τον θυμό, θα πεις; 

Βγαίνει, ακόμα κι έτσι. 

Περισσότερη τιμή πρέπει βέβαια σε κείνους που κάνουν τον θυμό τους προσφορά. 

Σε κείνους που παλεύουν με τα κύματα για να διασώσουν πρόσφυγες. 

Σε κείνους που προσπαθούν να επιβεβαιώσουν ότι δεν είμαστε φιλόξενος λαός μόνο για τους παρόχους συναλλάγματος, αλλά και για τους μετόχους μιας ατέλειωτης τραγωδίας. 

Σε όλους τέλος πάντων όσοι χωρίς δεύτερη σκέψη βάζουν τη ζωή των άλλων σε ίση τουλάχιστον μοίρα με τη δική τους.

Αλλά και η οργή, η καταγγελία, η καταδίκη έχουν το νόημά τους. 

Κάνουν ανεκτό τον κόσμο. 

Διότι, αν το συνηθίσουμε κι αυτό, αν καταφέρουν να το αλέσουν τα MME και η θλίψη των παραθύρων, δεν θα μείνει τίποτε όρθιο. 

Αν κάνουμε ότι δεν καταλαβαίνουμε, ή ακόμα χειρότερα αν αφήσουμε το βαυαρικό κύμα -που θα έρθει σίγουρα- της "προστασίας" μας από τους πρόσφυγες να πνίξει την ανθρωπιά, τότε μας πήρε ο διάολος...

Από τήν Αυγή