Τελικά είναι ψίχουλα οι αυξήσεις στο Δημόσιο; 'Η μήπως είναι απαράδεκτη επίδειξη εύνοιας προς "αυτούς που πληρώνονται κάθε πρώτη και δεκαπέντε"; Θα περίμενε κανείς οι κραυγές που ακούγονται από τη στιγμή που παρουσιάστηκε το νέο μισθολόγιο των δημοσίων υπαλλήλων να είναι για ένα από τα δύο. Είτε κακώς δίνονται πολλά λεφτά στους δημοσίους υπαλλήλους είτε κακώς δίνονται πολύ λίγα. Η πρώτη κατηγορία εκτοξεύεται από αυτούς που με περισσή ευκολία πυροδοτούν τον κοινωνικό αυτοματισμό, η δεύτερη από τους συνδικαλιστές του δημόσιου τομέα που μιλούν για "φτωχολόγιο". Και οι δύο δεν έχουν αίσθηση του μέτρου -και της πραγματικότητας.
Ας το δούμε σε ένα παράδειγμα. Με το νέο μισθολόγιο ένας υπάλληλος που είχε καθηλωθεί μέχρι σήμερα π.χ. στα 1.100 ευρώ τον μήνα θα φτάσει σταδιακά σε τέσσερα χρόνια στα 1.280 ευρώ. Κάθε χρόνο θα προστίθενται 45 ευρώ στον μισθό του μέχρι το 2019. Τι είναι 45 ευρώ επιπλέον; Χρήματα που θα πάνε αμέσως στην κατανάλωση: στον μανάβη, στο περίπτερο, στο σουβλατζίδικο, στο κατάστημα της γωνίας. Μια μικρή ανάσα για τον ιδιωτικό τομέα, που δεν κέρδισε τίποτε όλα τα προηγούμενα χρόνια από τις τεράστιες μειώσεις στους μισθούς του Δημοσίου. Αντιθέτως, έχασε πελάτες, έχασε τζίρο, έβαλε λουκέτα. Έχει λοιπόν κάθε λόγο να χαίρεται και για την πιο μικρή αύξηση στο εισόδημα των δυνάμει πελατών του.
Όπως θα έπρεπε να καλωσορίσει η ΑΔΕΔΥ το χειρόφρενο που τραβάει η κυβέρνηση στην κούρσα στον κατήφορο της τελευταίας πενταετίας. Είναι η πρώτη φορά που όχι απλώς μπαίνει ένας πάτος στο βαρέλι των μειώσεων, αλλά γίνεται ένα βήμα στην αντίθετη κατεύθυνση, με τη δέουσα προσοχή, ώστε να μην επιβαρυνθεί ο προϋπολογισμός, να μην λείψουν τα χρήματα από αλλού.
Βεβαίως, στόχος είναι να αποκατασταθούν οι απώλειες που υπέστησαν οι εργαζόμενοι στο Δημόσιο τα τελευταία πέντε χρόνια και να δημιουργηθούν κανονικές δουλειές στον ιδιωτικό τομέα. Αλλά, για να γίνει αυτό, θα πρέπει να σταθεί η οικονομία στα πόδια της, με σταθερά βήματα. Κι ένα τέτοιο βήμα είναι το νέο μισθολόγιο.
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου