Η ψυχή μας!

Ευτυχώς. Ευτυχώς που υπάρχουν στην παγωμένη, κατεψυγμένη, μεταλλική πολιτική και κάποιες στιγμές που διαπερνά τον θώρακά της η ανθρώπινη ζεστασιά. Και ζεσταίνει την παρήγορη ιδέα ότι τίποτε δεν πάει χαμένο στη χαμένη σου ζωή, για να αντιγράψουμε τους γνωστούς στίχους. Κι ότι το τέλος πάντων να είσαι αριστερός ακόμα και σ' αυτά τα επίπεδα χρόνια, κάτι σημαίνει. Κάτι ακριβό και πολύτιμο, γαμώ τα μνημόνια και τον κυνισμό των εταίρων.

Ο Αλέξης Τσίπρας τρύπησε χθες τα δίχτυα αυτού του κυνισμού, όχι μ' ένα είκοσι δύο μπλε, που τραγούδησε ο Κραουνάκης. Αλλά με μια ομιλία στη Βουλή για το δράμα των προσφύγων, που οι ρίζες της ακουμπούν σε ένα άλλο είκοσι δύο. Κόκκινο. Και λέξεις όπως προσφυγιά, αλληλεγγύη, ανθρωπιά φάνηκε ότι μπορούν να είναι όχι μόνο λέξεις που χαρακτηρίζουν μια ανθρώπινη στάση απέναντι στη ζωή και στους ανθρώπους. Αλλά και λέξεις που χαρακτηρίζουν μια πολιτική στάση - αν είναι δυνατόν.

Κι όμως είναι. Αν σε όλη την Ευρώπη άριοι και κομισάριοι περνούν από την τρύπα του ευρώ και της κρατικής τους ιδιοτέλειας το δράμα των προσφύγων, η Ελλάδα προσπαθεί να κάνει την ανθρώπινη ζωή, ανεξάρτητα από χρώμα και θρησκεία, πολιτική, κρατική, εθνική προτεραιότητα. Δεν λέω ότι τα καταφέρνει. Δεν λέω ότι δεν χάσκουν τρύπες από τις οποίες περνά ο θάνατος. Λέω όμως ότι προσπαθεί με νύχια και με δόντια. Με λιμενικούς και εθελοντές. Με Χριστοφήδες και Μαρίες. Με Μουζάλες, Δρίτσες και δημάρχους.

Και όσα είπε χθες ο Τσίπρας δεν είναι αποτέλεσμα της δικής του ευαισθησίας μόνο. Είναι το απόσταγμα μιας στάσης που έρχεται από πολύ μακριά. Μιας στάσης που θεωρεί αυτονόητη την αλληλεγγύη προς τον μετανάστη, τον πρόσφυγα, τον απροστάτευτο, τον κυνηγημένο. Μιας στάσης που πληρώθηκε πολλές φορές ακριβά, αλλά πάντα ήταν αυτονόητη για πολλούς Έλληνες. Ταυτισμένη με την Αριστερά. Έτσι το έφερε, βλέπετε, η Ιστορία ώστε αυτή η στάση, η προστασία του κυνηγημένου, να γίνει η ψυχή μας.

Και παραμένει η ψυχή μας, όπως αποδείχτηκε. Κι αν είναι ανόητο -και ανήθικο- να πολιτικολογεί κανείς με το δράμα των προσφύγων, είναι εξίσου ανόητο να μη βλέπει ποιοι και πώς απλώνουν το χέρι για να σώσουν ανθρώπους. Και ποιοι για να φυλάξουν το πουγκί τους...

Τού Θανάση Καρτερού από τήν Αυγή Online