Χωρίς μεγάλες προσδοκίες συνέρχεται από τη Δευτέρα 30 Νοεμβρίου 2015 στο Παρίσι η Παγκόσμια Διάσκεψη του ΟΗΕ για την αντιμετώπιση της διαρκώς επιδεινούμενης κλιματικής αλλαγής.
Η Διάσκεψη του Παρισιού, που αποτελεί συνέχεια άλλων παρόμοιων παγκόσμιων διασκέψεων (από το ιστορικό Earth Summit του Ρίο το 1992 ώς το Ρίο+20 το 2012), αναμένεται να προσελκύσει υψηλού επιπέδου κυβερνητικές αντιπροσωπείες από το σύνολο σχεδόν των χωρών του κόσμου, αλλά και πολλές αντιπροσωπείες μη κυβερνητικών κοινωνικών οργανώσεων, των οποίων η προσέλευση ελπίζουμε να μην επηρεαστεί δυσμενώς από το πρόσφατο πολλαπλό τρομοκρατικό χτύπημα.
Εδώ και δεκαετίες το ζήτημα της προστασίας του περιβάλλοντος έχει έρθει στο κέντρο της προσοχής της παγκόσμιας κοινότητας, ενώ παράλληλα έχει πυροδοτήσει και μεγάλες λαϊκές κινητοποιήσεις. Από τα σπλάχνα του πολύμορφου οικολογικού κινήματος ξεπήδησε και μια νέα πολιτική οικογένεια, ιδιαίτερα στην Ευρώπη, τα Πράσινα κόμματα (Green Parties), με αυξανόμενη επιρροή στις διαδικασίες λήψης των αποφάσεων σε εθνικό, ευρωπαϊκό και διεθνές επίπεδο.
Τις καταστροφικές συνέπειες της κλιματικής αλλαγής υφίστανται τόσο οι αναπτυσσόμενες όσο και οι οικονομικά ανεπτυγμένες χώρες. Για παράδειγμα, μεγάλη φυσική καταστροφή, που αποδόθηκε στην κλιματική αλλαγή, υπέστη τον Σεπτέμβριο του 2005 η πλουσιότερη και ισχυρότερη χώρα του κόσμου, οι ΗΠΑ, από την επιδρομή του τυφώνα Κατρίνα. Επιβεβαιώθηκε έτσι ότι οι φυσικές καταστροφές δεν είναι «θεομηνίες» (δηλαδή οργή Θεού), αλλά έργο ανθρώπων, διότι συνδέονται με το κυρίαρχο μοντέλο ανάπτυξης που αναπαράγει και διευρύνει τις ανισότητες.
Επισημαίνεται ότι και ο ελληνικός λαός έχει ζήσει ουκ ολίγες φορές τις λεγόμενες φυσικές καταστροφές, που τις έχουν υποστεί κυρίως κοινωνικά αδύναμες ομάδες. Εξόφθαλμη η ταξική διάσταση της περιβαλλοντικής καταστροφής. Συνεπώς, η ελληνική κυβερνητική αντιπροσωπεία καθώς και οι αντιπρόσωποι της Ελλάδας στο κοινωνικό επίπεδο έχουν πολλά να πουν για τις συνέπειες στη χώρα μας και στην ευρύτερη περιοχή.
Θα ήταν χρήσιμο, λοιπόν, αν της Διάσκεψης είχε προηγηθεί δημόσιος διάλογος στη χώρα μας, με πρωτοβουλία της κυβέρνησης, ώστε να είχαν αντληθεί ιδέες και προτάσεις που θα μπορούσαν να κατατεθούν στο σημαντικότατο παγκόσμιο φόρουμ. Για παράδειγμα θα μπορούσε η Ελλάδα επισήμως να καταθέσει στο Παρίσι την ιδέα εκπόνησης ενός Βαλκανικού Οικολογικού Χάρτη, ως αποτέλεσμα βαλκανικής συνεργασίας, σε διακυβερνητικό και μη κυβερνητικό επίπεδο.
Επίσης, σαφέστατο έχει καταστεί τις τελευταίες δεκαετίες ότι οι καταστροφές δεν γνωρίζουν σύνορα και δεν κάνουν διάκριση ανάμεσα σε μεγάλες και μικρές χώρες, ισχυρές και αδύναμες, αλλά απαιτούν την οικοδόμηση της παγκόσμιας συνεργασίας και αλληλεγγύης και την ευθεία σύγκρουση των λαών με τη σημερινή άδικη, άνιση, αντιδημοκρατική και άκρως εκμεταλλευτική παγκόσμια τάξη.
Πρόκειται, λοιπόν, για πρόβλημα πλανητικών διαστάσεων και αντίστοιχες πρέπει να είναι οι προσπάθειες για την αντιμετώπισή του. Από την άποψη αυτή, απαιτείται η ίδρυση ενός παγκόσμιου οργανισμού περιβάλλοντος, διότι, όπως έλεγε ο αείμνηστος σύντροφός μας Μιχάλης Παπαγιαννάκης, «δεν είναι δυνατόν να υπάρχει Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου και όχι Παγκόσμιος Οργανισμός Περιβάλλοντος στις σημερινές συνθήκες».
Θα πρόσθετα ότι δεν είναι δυνατόν για το σημερινό Πρόγραμμα Περιβάλλοντος των Ηνωμένων Εθνών (UNEP), το οποίο διατηρεί και το Mediterranean Action Plan, δηλαδή το Σχέδιο Δράσης για την Προστασία του Περιβάλλοντος της Μεσογείου, να διατίθενται ελάχιστοι οικονομικοί πόροι την ώρα που στον «μινώταυρο» των παγκόσμιων στρατιωτικών δαπανών θυσιάζονται κατά μέσον όρο 4,6 δισ. δολάρια την ημέρα, με πρωταθλήτρια την «μόνη υπερδύναμη».
Καταλήγω με την υπενθύμιση ότι ορισμένες δυνάμεις στον χώρο της πολιτικής οικολογίας δηλώνουν «ούτε δεξιά, ούτε αριστερά». Ωστόσο, η οικολογία και η προστασία του περιβάλλοντος δεν υπηρετείται με τις κυρίαρχες πολιτικές αλλά με την ευθεία σύγκρουση μαζί τους. Γι' αυτό και η σύγχρονη ριζοσπαστική Αριστερά έχει ενσωματώσει την οικολογία ως συστατικό της ταυτότητάς της. Γι' αυτό και ένα από τα συνθήματά μας, μετά τις φονικές πυρκαγιές στον Νομό Ηλείας το 2007, ήταν «οι άνθρωποι και το περιβάλλον πάνω από τα κέρδη». Ήτανε στραβό το... κλίμα, το 'φαγαν και τα υπερκέρδη του ακραίου νεοφιλελευθερισμού.
Τού Πάνου Τριγάζη από τήν Αυγή
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου