Το παιχνίδι με τον φόβο

Ένα από τα ερωτήματα που τίθενται κάθε φορά που ο κόσμος μας έρχεται αντιμέτωπος με ένα τρομοκρατικό χτύπημα των γιγαντιαίων διαστάσεων αυτού του Παρισιού -κι έρχεται όλο και συχνότερα μετά το πρώτο της 11ης Σεπτέμβρη- είναι "ποιος παίζει το παιχνίδι με τον φόβο".

Σ' αυτό η απάντηση δυστυχώς δεν είναι η αυτονόητη μία. Οι δράστες δηλαδή. Προφανώς, από τότε που οι στόχοι των τρομοκρατικών χτυπημάτων έπαψαν να είναι συγκεκριμένοι άνθρωποι κι έγιναν σύμβολα -η οικονομική καρδιά της υπερδύναμης στους Δίδυμους Πύργους, η ασφάλεια της καθημερινής μετακίνησης στον σταθμό της Μαδρίτης ή στα λεωφορεία του Λονδίνου, η χαρά της διασκέδασης στο γήπεδο, το εστιατόριο, το κλαμπ του Παρισιού-, έγινε πλέον σαφές ένα μέρος της στρατηγικής των τζιχαντιστών: Στόχος τους είναι να φοβούνται όλοι να ζήσουν όπως έχουν επιλέξει, όπως έχουν συνηθίσει ή όπως τους υποχρεώνει η καθημερινότητά τους.

Γι' αυτό και η πρώτη αντίδραση τόσο των κυβερνώντων -εν προκειμένω του Γάλλου προέδρου το βράδυ της Παρασκευής- όσο και των ενεργών πολιτών είναι να διατρανώσουν την αποφασιστικότητά τους ότι δεν πρόκειται να φοβηθούν, ότι δεν πρόκειται να αφήσουν τους τρομοκράτες να νικήσουν.

Πέρα από τους δράστες, όμως, το παιχνίδι με τον φόβο το παίζουν με εγκληματική ευκολία πολλοί πολιτικοί, συνήθως του ακροδεξιού τόξου, αλλά δυστυχώς όχι μόνο. Βρίσκουν την ευκαιρία πάνω από τα πτώματα, την ώρα του σοκ και του θρήνου, να ρίξουν την ευθύνη στους πιο αδύναμους κρίκους, εν προκειμένω στους πρόσφυγες που φεύγουν για να γλιτώσουν από τους ίδιους δράστες, είτε για να ψαρέψουν ψήφους στα θολά νερά του φόβου των απλών ανθρώπων, είτε για να επιβάλουν το δικό τους αυταρχικό μοντέλο διακυβέρνησης -καλυμμένο πίσω από την αρχή "τάξη και ασφάλεια"-, είτε για να κάνουν φθηνή αντιπολίτευση. Από τα ξημερώματα της Παρασκευής κάποιοι το κάνουν και στην Ελλάδα. Αγνοώντας, με περισσή ευκολία -εάν όχι από πρόθεση- τα μέχρι στιγμής στοιχεία από το μακελειό του Παρισιού, π.χ. τα ίχνη που οδηγούν στους τζιχαντιστές της συνοικίας - γκέτο των Βρυξελλών. Και ρίχνοντας νερό στον μύλο της ξενοφοβίας και όσων έχουν αναλάβει εργολαβικά να τη συνδαυλίζουν. 

Τό κύριο άρθρο τής Αυγής