Αμέσως μετά τις εκλογές του Μαΐου του 2012, ο τότε διευθυντής της "Αυγής" Νίκος Φίλης με κάλεσε εσπευσμένα στο γραφείο του. «Γράψε, βρε ακαμάτη, κανένα κείμενο να βοηθήσεις την εφημερίδα». Θα γράφω, του είπα, αλλά μέχρι την ημέρα που θα γίνει κυβέρνηση η Αριστερά. Ο ΣΥΡΙΖΑ θα είναι κυβέρνηση σε πέντε βδομάδες, σκέφτηκα πονηρά. Ας γράψω, λοιπόν, καμιά εικοσιπενταριά κειμενάκια για να μη λένε ότι δεν βοήθησα και μετά θα κάθομαι.
Τα έγραψα τα κείμενα υπό τον τίτλο «Εκλογομαγειρέματα», ο ΣΥΡΙΖΑ, όμως, τις έχασε τις εκλογές και εγώ έμεινα με την υπόσχεση ανά χείρας. Pacta sunt servanda. Τα «Εκλογομαγειρέματα» έγιναν «Στον Αφρό» και δώσ' του, εκεί, μεροδούλι μεροφάι στιχουργική. Πόσο θα αντέξουν, άλλωστε, αυτοί οι ερίφηδες, σε έξι μήνες θα έχουν πέσει. Έλα μου που δεν έπεσαν. Δυόμισι χρόνια έμειναν οι Σαμαροβενιζέλοι και μετά ήρθε ο έρωτας, η μεγάλη και σταθερή κυβέρνηση της Αριστεράς. Σιγά τη σταθερότητα. Από εκατό μεριές τη βαράγανε και οι έξω, και οι μέσα, και οι παραμέσα, βάραγε και η ίδια, κάπου - κάπου, τον εαυτό της. Πού να σταματήσεις να γράφεις, θα σε πούνε ρίψασπι και άλλα χειρότερα. Αφρίσαμε άλλους οκτώ μήνες, μέχρι που έγιναν εκλογές και την πετύχαμε τη ρημάδα τη σταθερότητα. Αφράτη σαν ηπειρώτικη πίτα ήταν η νέα κυβέρνηση. Λίγο καμένη στις άκρες, ενδεχομένως, σκέψου όμως, φίλε μου, πώς θα ήταν τα πράγματα, αν είχες πέσει στην ανάγκη της Φώφης και του Σταύρου.
Σπατσάραμε, λοιπόν. Η αποστολή εξετελέσθη και ο «Αφρός» εξεμέτρησε τον βίον του: Σαράντα ένας μήνες, χίλια κείμενα, πεντακόσιες χιλιάδες λέξεις, που δημοσιεύτηκαν στην "Αυγή" και στο avgi.gr και αναδημοσιεύτηκαν σε δεκάδες άλλα σάιτ και μπλοκ. Κοντά στα τριακόσια τα έβγαλε η αναζήτηση μέσω του Google. Ευχαριστώ, κατ' αρχάς, όσους μου έδωσαν άφθονο υλικό, τον Βενιζέλο, τον Σαμαρά, τον Σταύρο, τον Ψαριανό, τη Ζωή, τον Κώστα Μητσοτάκη, τον Μεϊμαράκη, τον Φαήλο, την Τρέμη, τον Τράγκα, τον Πορτοσάλτε, τον Μπάμπη, τον Πρετεντέρη. Ευχαριστώ και όσους με έσυραν στα δικαστήρια, πρωτίστως τον Πειραιώς Σεραφείμ, που με μήνυσε επειδή έγραψα ότι είπε πως η πεολειχία προκαλεί καρκίνο, ενώ εκείνος είχε πει ότι καρκίνο προκαλεί ο στοματικός έρωτας. Ποια είναι, άραγε, η διαφορά της πεολειχίας από τον στοματικό έρωτα; Αυτό το υπαρξιακό ερώτημα, σεβασμιότατε, μόνο η ίδια η ζωή μπορεί να το απαντήσει.
Ευχαριστώ από βάθους καρδίας τους διοικούντες και τους διευθύνοντες την "Αυγή" και το avgi.gr, τον Βασίλη Μουλόπουλο, τον Δημήτρη Στούμπο, τον Νίκο Φίλη, τον Κωστή Νικολακάκο, τον Γιώργο Κυρίτση, για τον χώρο και τη στήριξη που μου παρείχαν. Ευχαριστώ και τα σάιτ που αναδημοσίευαν συστηματικά τα κείμενα του «Αφρού», κάποια εξ αυτών σε καθημερινή βάση: το stokokkino.gr, το left.gr, το alterthess.gr, το koutipandoras.gr, το alfavita.gr, το tvxs.gr, τον λατρεμένο Χάρρυ Κλυνν.
Ευχαριστώ πιο πολύ απ' όλους εσάς που μου κάνατε παρέα αυτά τα τρεισήμισι χρόνια κι αν είπαμε και καμιά κουβέντα παραπάνω, νερό κι αλάτσι.
Στις 26 Σεπτεμβρίου, με αυτό το άρθρο, ο Γ. Ανανδρανιστάκης αποχαιρετούσε τους αναγνώστες της "Αυγής". Και χθες ήταν η δική μας σειρά να αποχαιρετήσουμε τον ίδιο, πολύ πρόωρα και με ανείπωτο πόνο.
Από τήν Αυγή
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου