Ποια είναι η ευθύνη μιας κυβέρνησης με κοινωνικές ευαισθησίες και με στόχο να αφήσει το αριστερό χνάρι της στον τόπο, πάντα στο δεδομένο πλαίσιο της εξάρτησης της χώρας από την έξωθεν χρηματοδότηση;
Να υπερασπιστεί τους πιο αδύναμους, να μην αφήσει να βγει στο σφυρί το "κεραμίδι" του φτωχού, να μην επιτρέψει να δημιουργηθεί μια στρατιά αστέγων. Και ταυτόχρονα να μην φορτώσει άλλη μια φορά στο σύνολο των πολιτών -όλοι μας δανειζόμαστε για να προχωρήσει η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών- είτε τις λάθος επιλογές μεμονωμένων νοικοκυριών είτε, πολύ παραπάνω, την ασυλία των καθ' έξιν κακοπληρωτών.
Δεν είναι δουλειά καμιάς κυβέρνησης και πολύ περισσότερο κανενός φορολογούμενου να προστατεύσει το καλοστεκούμενο νοικοκυριό που δεν πληρώνει τα χρέη του, καλυμμένο πίσω από τα πραγματικά θύματα της κρίσης, που μετά βίας επιβιώνουν.
Με αυτό το... προαπαιτούμενο, η λύση που δόθηκε για την προστασία της πρώτης κατοικίας μετά από μια ακόμη διαπραγμάτευση - θρίλερ είναι τουλάχιστον ισορροπημένη. Αυτοί που πραγματικά απειλούνται, λόγω κατακόρυφης μείωσης του εισοδήματός τους, να μείνουν στον δρόμο προστατεύονται. Ακόμη και στην περίπτωση που δεν θα μπορούν να εξυπηρετήσουν ούτε την ελάχιστη δόση του δανείου τους, θα βάζει πλάτη το Δημόσιο. Σε μια άλλη χώρα με ανεπτυγμένο κοινωνικό κράτος αυτή η κατηγορία των συμπολιτών μας θα είχε επιδότηση ενοικίου. Στην Ελλάδα, μετά την ολοκλήρωση της διαπραγμάτευσης, στο απόλυτο απυρόβλητο των πλειστηριασμών βρίσκεται το 25% των κατόχων κόκκινων στεγαστικών δανείων.
Η ομπρέλα προστασίας απλώνεται υπό όρους σε άλλο ένα 35% των δανειοληπτών -με ετήσιο εισόδημα έως 35.000 ευρώ για την τετραμελή οικογένεια-, οι οποίοι αφενός πρέπει να αποδείξουν ότι παλεύουν να εξυπηρετήσουν το δάνειό τους, αφετέρου θα διευκολύνονται από την τράπεζα να διαμορφώσουν τη δόση, βάσει και της πραγματικής σημερινής αξίας του σπιτιού τους, η οποία κατά κανόνα είναι χαμηλότερη από την τιμή στην οποία το απέκτησαν. Έτσι ένα μέρος από τα στεγαστικά βάσανα της μεσαίας τάξης επωμίζονται και οι τράπεζες, που αφειδώς και επί χρόνια με το πλούσιο αζημίωτο έδιναν δάνεια.
Όσοι έχουν μεγαλύτερο εισόδημα, αλλά όχι αρκετό για να εξυπηρετήσουν τις επιλογές που έκαναν σε καλύτερες εποχές, θα πρέπει να προσαρμόσουν τη ζωή τους στις νέες συνθήκες.
Tό κύριο άρθρο τής Αυγής
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου