Ποιος φοβάται τη δημόσια παιδεία;

Τις τελευταίες ημέρες, υιοθετώντας τις πρόσφατες διαμαρτυρίες γονιών, εκπαιδευτικών και πολιτικών, θεωρήθηκε επιτακτικό να «αξιολογήσουμε» κατά κάποιον τρόπο το δημόσιο σχολείο ερήμην του. Γιατί, αν το καλούσαμε σε μια δημόσια διαβούλευση, ως έναν άξιο συνομιλητή στον επίμαχο διάλογο περί δημοσίου σχολείου, θα μπορούσε σίγουρα να υπερασπιστεί τον εαυτό του και να υπερηφανευτεί για τον άθλο που κάνει να κρατηθεί «στη ζωή», παρ' όλη την «εγκατάλειψή» του τόσο από το προσωπικό που το υπηρετεί όσο και από την Πολιτεία.

Και πάλι όμως δεν θα ήταν αυστηρό με τους παραπάνω. Συγκεκριμένα στην μεν πρώτη περίπτωση θα εξαντλούσε την επιχειρηματολογία του δικαιολογώντας ότι το προσωπικό του απολύεται αυτοδίκαια λόγω των ελαστικών συνθηκών εργασίας, ενώ στη δεύτερη ότι η Πολιτεία αδυνατεί εξ αιτίας των οικονομικών δυσχερειών της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης να το ενισχύσει. Θα παραδεχόταν όμως το δημόσιο αυτό σχολείο, και με μεγάλη μάλιστα υπερηφάνεια, ότι αυτοί που δεν το «εγκατέλειψαν» και δεν πρόκειται ποτέ να το κάνουν είναι οι μαθητές του. Αυτοί που δίνουν καθημερινά τη μάχη μέσα σε αυτό και την κερδίζουν. Αυτοί τελικά είναι οι «άξιοι» κλειδοκράτορές του.

Πέρα όμως και μακράν από τις πολιτικές και ιδεολογικές εντάσεις που πρόσφατα βιώνουμε, το δημόσιο σχολείο αποτελεί «ψυχική» ανάγκη την οποία γέννησε η κοινωνικοπολιτιστική νοοτροπία του Έλληνα, που είναι φιλομαθής, φιλόκαλος, φιλόμουσος. Και επειδή αυτή η νοοτροπία τα τελευταία χρόνια έχει μπερδευτεί με τη δεύτερη ταυτότητα του Έλληνα, ο οποίος προσπαθεί να ταιριάξει το «καγιέν» με το «ουζάκι» και τη «Δωρεάν Παιδεία», αν και από καιρό τώρα γνωρίζει ότι έπαψε να είναι δωρεάν, θυμίζω ότι το δημόσιο σχολείο είναι δημόσιο αγαθό και έχει έννομο δικαίωμα να το απολαμβάνει ο οποιοσδήποτε. Τέτοιες συμπεριφορές μάς παραπέμπουν στον Όργουελ. Ύστερα από όλα αυτά θα ήταν πλάνη να πιστεύουμε ότι το δημόσιο αγαθό είναι αντικείμενο διαπραγμάτευσης.

***

Ας μην ξεχνάμε, πάλι, ότι τα τελευταία χρόνια, με την έναρξη της σχολικής χρονιάς, όλοι ερχόμαστε αντιμέτωποι με τις ελλείψεις που το δημόσιο σχολείο παρουσιάζει. Γι' αυτό όμως δεν ευθύνονται ο γονιός και το παιδί του που φοιτά σε αυτό. Δεν ευθύνεται όμως και η Πολιτεία για τις στρεβλώσεις και αγκυλώσεις που εμποδίζουν να συμβεί το αντίθετο. Χαρακτηρίζεται όμως ως υπερφίαλο αυτό που συμβαίνει, να διεκδικούν δηλαδή γονείς και μαθητές, φανατικοί υποστηρικτές του ιδιωτικού σχολείου, την εύνοια της Πολιτείας για το δημόσιο αγαθό που αυτή απλόχερα τους εξασφαλίζει, ενώ οι ίδιοι αρνούνται να το απολαύσουν.

Ποια είναι η πραγματική αιτία, που κάνει τόσο τους γονείς αυτούς όσο και τα ίδια τα παιδιά να απορρίπτουν τη δημόσια παιδεία ως ανεπαρκή; Ποιος είναι αυτός, ο πραγματικά σύγχρονος σοφός, που την κρίνει, τη συγκρίνει και τελικά την καταδικάζει; Και στο σημείο αυτό υπενθυμίζω ότι οι χιλιάδες επιτυχόντες στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση και μελλοντικοί διακεκριμένοι Έλληνες επιστήμονες είναι μαθητές και του δημόσιου σχολείου.

Από την άλλη πλευρά πάλι αναρωτιέμαι: Ποιος μαθητής, ακόμη και στο δημόσιο σχολείο, δεν υποστηρίζεται εξωσχολικά; Ποιος γονιός, με όλη την οικονομική του δυσπραγία ή την οικονομική του ευμάρεια, δεν φροντίζει να δραστηριοποιήσει το παιδί του σε αθλητικές, πολιτιστικές και άλλου είδους απασχολήσεις με απώτερο σκοπό πάντοτε να το ενισχύσει;

Τελικά τι είδους πολίτες θέλουμε; Πιστεύω ότι στο σημείο αυτό δικαιολογείται αυτό που είπε ο Ελύτης: «Και εκείνο που ξέρω είναι ότι μ' αυτά και μ' αυτά εφτάσαμε σε κάτι που θα μου επιτρέψετε να ονομάσω ψευδοφάνεια. Έχουμε, δηλαδή, την τάση να παρουσιαζόμαστε διαρκώς διαφορετικοί απ' ό,τι πραγματικά είμαστε».

***

Και τότε είναι που απορώ, γιατί αυτός ο γονιός αρνείται να κάνει την αυτοκριτική του και δηλώνει πως λόγω της αύξησης του κόστους στην ιδιωτική εκπαίδευση «θα αναγκαστεί» να στείλει το παιδί σε δημόσιο σχολείο. Η απόφαση αυτή μοιάζει με «απειλή» προς το ίδιο του το παιδί αφενός και αφετέρου με αναγκαστικό συμβιβασμό του ίδιου με την κοινωνική πραγματικότητα. Είναι τόσο ευτελούς ποιότητας το δημόσιο ελληνικό σχολείο, ώστε να προβληματίζεται τόσο πολύ ο περισπούδαστος Έλληνας γονιός να στείλει το παιδί του σε αυτό; 

Σε τι διαφέρει το αναλυτικό πρόγραμμα του ενός σχολείου από το άλλο; Ποια είναι η ποιοτική διαφορά των εκπαιδευτικών που διδάσκουν στο ένα και στο άλλο σχολείο αντίστοιχα; Μάλιστα διευκρινίζω ότι οι απολυμένοι εκπαιδευτικοί από τα ιδιωτικά αυτά σχολεία είναι αυτοί που αποκαθίστανται επαγγελματικά στο δημόσιο σχολείο, που τώρα βάλλεται από παντού. Μήπως τα παιδιά που φοιτούν σε δημόσια σχολεία είναι καταδικασμένα στην αμάθεια και τον σκοταδισμό; Γιατί τελικά φοβούνται τόσο το δημόσιο σχολείο; Είναι απαραίτητη επομένως στο σημείο αυτό μια αποσαφήνιση.

Στον αντίποδα των παραπάνω είναι εύλογο να παρατηρήσουμε την προσέγγιση κάθε φορά που κάνει ο Έλληνας γονιός για την εκπαίδευση του παιδιού του. Αγωνιά για τις αθλητικές του δραστηριότητες, γιατί φιλοδοξεί να γίνει καλαθοσφαιριστής στο NBA, αναζητά τις ευρέως απαιτούμενες ξένες γλώσσες, που αυτό υποχρεούται να μάθει, γιατί αποβλέπει στην επαγγελματική του αποκατάσταση στις υπηρεσίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης στις Βρυξέλλες, εγγράφει το παιδί του σε ιδιωτικά σχολεία «καλών» συνοικιών, ώστε να γίνει περισσότερο ανταγωνιστικό για την αγορά εργασίας. Για όλους τους παραπάνω λόγους καταλήγει στο ιδιωτικό σχολείο. Και όταν το τελευταίο είναι πραγματικό σχολείο και όχι επιχείρηση, η επιλογή του κρίνεται επιτυχής. Συνεπώς, τόσο πολύ έχει ανεβάσει τον πήχη των επιδόσεων ο Έλληνας γονιός, ώστε μόνον αν τα παιδιά αυτά διακριθούν για πρωταθλητισμό να μπορέσουν να ανταποκριθούν στις μεγαλεπήβολες οικογενειακές απαιτήσεις. Και αναφέρομαι στις οικογενειακές γιατί οι κοινωνικές είναι πιο απλές και πιο συμβατές με την απλή πραγματικότητα.

***

Μήπως έφτασε πια ο καιρός για την πλήρη αναμόρφωση του ανθρωπιστικού σχολείου και της ανθρωπιστικής παιδείας; Μήπως τελικά, αντί να βομβαρδίζουμε το δημόσιο σχολείο γιατί είναι υποστελεχωμένο, γιατί δεν παρέχει «υψηλής» ποιότητας παιδεία, αλλά φυσιολογική εκπαίδευση, γιατί λειτουργεί με αναπληρωτές εκπαιδευτικούς και γιατί δεν καλύπτει τις υπερβολικές απαιτήσεις τις ανταγωνιστικής κοινωνίας, που τονίζω ότι εμείς κατασκευάσαμε, να φροντίσουμε να μάθουμε στα παιδιά μας, έστω και τώρα, πώς να αγαπούν και να σέβονται καθετί δημόσιο; Να τα μάθουμε πώς να ξεριζώνουν τα παράσιτα που περιθριγκώνουν τα ιδανικά και τις αξίες που, είτε στο δημόσιο είτε στο ιδιωτικό σχολείο φοιτούν, εξίσου προσλαμβάνουν; Μήπως πρέπει τελικά να προστατέψουμε τα παιδιά μας από τις δικές μας παραλείψεις; Γιατί είναι δική μας υπαιτιότητα η ελλιπής παιδεία τους και όχι του δημοσίου σχολείου.

Κλείνοντας καταθέτω ότι χρέος όλων μας, δασκάλων και γονιών, είναι, προτού απαιτήσουμε από την Πολιτεία να διδάξει στα παιδιά μας τις αξίες και τα ιδανικά μας ως Ελλήνων, να τα προϊδεάσουμε, επαναλαμβάνω, εμείς οι ίδιοι, διδάσκοντας τα ότι τα προτάγματα της ελληνικής παιδείας είναι η κατάκτηση της αρετής, της ισορροπίας και της ευσυνειδησίας. Ας σταματήσουμε λοιπόν τις μηδενιστικές κορώνες για το δημόσιο σχολείο, γιατί αυτό τελικά, παρ' όλες τις ταλαιπωρίες που κάθε χρόνο υφίσταται, δεν υπήρξε θύμα καμίας «μετάλλαξης». Μην το μετατρέπουμε σε κλοτσοσκούφι της ταξικής πάλης!

Τής Κατερίνας Γεωργιάδου από τήν Αυγή Online

* Η Κατερίνα Γεωργιάδου είναι φιλόλογος

Διαβάστε περισσότερα

Η ψυχή μας!

Ευτυχώς. Ευτυχώς που υπάρχουν στην παγωμένη, κατεψυγμένη, μεταλλική πολιτική και κάποιες στιγμές που διαπερνά τον θώρακά της η ανθρώπινη ζεστασιά. Και ζεσταίνει την παρήγορη ιδέα ότι τίποτε δεν πάει χαμένο στη χαμένη σου ζωή, για να αντιγράψουμε τους γνωστούς στίχους. Κι ότι το τέλος πάντων να είσαι αριστερός ακόμα και σ' αυτά τα επίπεδα χρόνια, κάτι σημαίνει. Κάτι ακριβό και πολύτιμο, γαμώ τα μνημόνια και τον κυνισμό των εταίρων.

Ο Αλέξης Τσίπρας τρύπησε χθες τα δίχτυα αυτού του κυνισμού, όχι μ' ένα είκοσι δύο μπλε, που τραγούδησε ο Κραουνάκης. Αλλά με μια ομιλία στη Βουλή για το δράμα των προσφύγων, που οι ρίζες της ακουμπούν σε ένα άλλο είκοσι δύο. Κόκκινο. Και λέξεις όπως προσφυγιά, αλληλεγγύη, ανθρωπιά φάνηκε ότι μπορούν να είναι όχι μόνο λέξεις που χαρακτηρίζουν μια ανθρώπινη στάση απέναντι στη ζωή και στους ανθρώπους. Αλλά και λέξεις που χαρακτηρίζουν μια πολιτική στάση - αν είναι δυνατόν.

Κι όμως είναι. Αν σε όλη την Ευρώπη άριοι και κομισάριοι περνούν από την τρύπα του ευρώ και της κρατικής τους ιδιοτέλειας το δράμα των προσφύγων, η Ελλάδα προσπαθεί να κάνει την ανθρώπινη ζωή, ανεξάρτητα από χρώμα και θρησκεία, πολιτική, κρατική, εθνική προτεραιότητα. Δεν λέω ότι τα καταφέρνει. Δεν λέω ότι δεν χάσκουν τρύπες από τις οποίες περνά ο θάνατος. Λέω όμως ότι προσπαθεί με νύχια και με δόντια. Με λιμενικούς και εθελοντές. Με Χριστοφήδες και Μαρίες. Με Μουζάλες, Δρίτσες και δημάρχους.

Και όσα είπε χθες ο Τσίπρας δεν είναι αποτέλεσμα της δικής του ευαισθησίας μόνο. Είναι το απόσταγμα μιας στάσης που έρχεται από πολύ μακριά. Μιας στάσης που θεωρεί αυτονόητη την αλληλεγγύη προς τον μετανάστη, τον πρόσφυγα, τον απροστάτευτο, τον κυνηγημένο. Μιας στάσης που πληρώθηκε πολλές φορές ακριβά, αλλά πάντα ήταν αυτονόητη για πολλούς Έλληνες. Ταυτισμένη με την Αριστερά. Έτσι το έφερε, βλέπετε, η Ιστορία ώστε αυτή η στάση, η προστασία του κυνηγημένου, να γίνει η ψυχή μας.

Και παραμένει η ψυχή μας, όπως αποδείχτηκε. Κι αν είναι ανόητο -και ανήθικο- να πολιτικολογεί κανείς με το δράμα των προσφύγων, είναι εξίσου ανόητο να μη βλέπει ποιοι και πώς απλώνουν το χέρι για να σώσουν ανθρώπους. Και ποιοι για να φυλάξουν το πουγκί τους...

Τού Θανάση Καρτερού από τήν Αυγή Online

Διαβάστε περισσότερα

Οι πρόσφυγες και η Ευρώπη - φυλακή

Του Γιάννη Κουτσοκώστα από τήν Αυγή Online

Το Τείχος έπεσε, ζήτω τα...τείχη. Και οι φράχτες. Και τα κάγκελα, κάγκελα παντού. Η Ευρώπη γίνεται «φυλακή», κλείνεται στο καβούκι της, όχι για να αντιμετωπίσει, αλλά για να κλείσει απέξω την προσφυγική κρίση στην οποία έβαλε και αυτή το... χεράκι της. Και όπως έκανε τα «στραβά μάτια», αν δεν υποδαύλιζε τον εμφύλιο στη Συρία, τώρα κάνει τα στραβά μάτια και στις συνέπειές του. Εθελοτυφλεί και... στρουθοκαμηλίζει, αδύναμη να διαχειριστεί μια πρωτοφανή ανθρωπιστική καταστροφή, που δοκιμάζει την όποια συνοχή της και απειλεί κάθε έννοια ανθρωπισμού, πολιτισμού και αλληλεγγύης.

Δεν τα χωράει ανθρώπου νους όσα συμβαίνουν τους τελευταίους μήνες στη θάλασσα και στα νησιά του Αιγαίου. Εκατομμύρια άνθρωποι κατακλύζουν τα τουρκικά παράλια περιμένοντας μια ευκαιρία να ξεφύγουν από τη φρίκη του πολέμου στη Συρία. Χιλιάδες από αυτούς συνωστίζονται στα σαπιοκάραβα των δουλεμπόρων και, παίζοντας τη ζωή τους κορώνα - γράμματα, αναζητούν μια καλύτερη τύχη στην Ευρώπη. Πολλοί δεν καταφέρνουν να φτάσουν καν στην Ελλάδα. Μόνο μέσα σε δύο ημέρες αυτή την εβδομάδα δεκάδες άνθρωποι ανασύρθηκαν νεκροί, ανάμεσά τους τουλάχιστον δέκα παιδάκια, δεκάδες άλλα νοσηλεύονται και εκατοντάδες πρόσφυγες διασώθηκαν σε επτά ναυάγια δουλεμπορικών στο Αιγαίο.

Πώς να δεθεί η Μεσόγειος με σκοινιά…

Η περίπτωση του μικρού Αϊλάν, που συγκλόνισε την υφήλιο, έδωσε «πρόσωπο» στην τραγωδία και έγινε σύμβολο της κρίσης. Δυστυχώς, όμως, ο Αϊλάν και οι άλλοι Αϊλάν δεν ήταν οι μοναδικές παιδικές ψυχούλες που έσβησαν στα παγωμένα νερά του Αιγαίου. Ούτε θα είναι οι τελευταίες όσο η Ευρώπη αρνείται να ακούσει την εκκωφαντική βουή της κρίσης, όσο επιδιώκει απλά να μην την αγγίξει το πρόβλημα, όσο... δείχνει να συγκινείται αλλά να μην... κινείται και όσο αρκείται να στήνει συρματοπλέγματα στα χερσαία σύνορα των χωρών της. Γιατί τα τείχη μπορεί να ανακόπτουν προσωρινά τα κύματα των προσφύγων, όμως ποια τείχη μπορεί να υψώσει κανείς στη θάλασσα; "Πώς να... δεθεί η Μεσόγειος με σκοινιά;", που λέει και ο ποιητής. Το αποτέλεσμα είναι χιλιάδες εξαθλιωμένοι πρόσφυγες να εγκλωβίζονται στην οικονομικά εξαθλιωμένη Ελλάδα και να δημιουργείται έτσι ένα εκρηκτικό μείγμα πόνου, απόγνωσης και οργής, που, αν δεν εκτονωθεί σύντομα, θα σαρώσει και τους φράχτες και τα σύνορα. Άλλωστε, και το Τείχος του Βερολίνου ένας «φράχτης» ήταν, αλλά κατέρρευσε μέσα σε 24 ώρες, κλείνοντας παλιά και ανοίγοντας νέα κεφάλαια στην Ευρωπαϊκή Ιστορία.

Σε αντίθεση με την κοινή γνώμη, που συνταράσσεται από το δράμα των προσφύγων, οι κυρίαρχες πολιτικές δυνάμεις της Ευρώπης και η ηγεμονεύουσα Γερμανία αντιμετωπίζουν την προσφυγική κρίση περίπου όπως αντιμετώπισαν και την οικονομική. Με τις ίδιες ιδεοληψίες, τις ίδιες φοβίες και την ίδια σκληρότητα. Χωρίς όραμα, χωρίς ορίζοντες και χωρίς αλληλεγγύη. Ας δούμε τι κάνει και τι δεν κάνει η Ευρώπη:

ΠΡΩΤΟΝ: Δεν κάνει αλλά και δεν λέει τίποτε για να σταματήσει την «πηγή» του προβλήματος που προκαλεί την προσφυγική κρίση, τον εμφύλιο πόλεμο στη Συρία.

ΔΕΥΤΕΡΟΝ: Δεν κάνει σχεδόν τίποτε για να συγκρατηθούν οι προσφυγικές ροές στην Τουρκία. Και αντί να πιέσει με κάθε τρόπο την Άγκυρα να ελέγξει τα καραβάνια των προσφύγων, η Ευρώπη έχει εμπλακεί σε ένα «ανατολίτικο παζάρι» με το καθεστώς Ερντογάν για τα... αργύρια και τα ανταλλάγματα.

ΤΡΙΤΟΝ: Δεν κάνει τίποτα για να ελέγξει τη μαφία των δουλεμπόρων, οι οποίοι, με την ανοχή των επίσημων αρχών, λύνουν, δένουν και... θησαυρίζουν στοιβάζοντας εκατοντάδες πρόσφυγες στα σαπιοκάραβα του θανάτου.

ΤΕΤΑΡΤΟΝ: Δεν κάνει τίποτε, εκτός από ευχές και συμπάθεια, για να δώσει ανάσες στην Ελλάδα, η οποία εν μέσω οικονομικής κρίσης, δέχεται επιπρόσθετη τρομακτική πίεση από τα κύματα των προσφύγων που κατακλύζουν τα νησιά του Αιγαίου. Και όχι μόνο δεν χαλαρώνει τα δεσμά των Μνημονίων, αλλά κάποιοι εκ των «εταίρων» χρησιμοποιούν εκβιαστικά την προσφυγική κρίση σαν μοχλό πίεσης προκειμένου να επιβάλουν ακόμα πιο σκληρά μέτρα.

ΠΕΜΠΤΟΝ: Δεν έκανε και δεν κάνει τίποτε για να διαμορφώσει μια ενιαία ευρωπαϊκή πολιτική ασύλου και μια κοινή προσφυγική πολιτική βασισμένη στις αρχές του ανθρωπισμού, της αλληλεγγύης και της αμοιβαιότητας.

Ξυπνούν... φαντάσματα από το παρελθόν

 

Όλα αυτά δεν τα κάνει η Ευρώπη. Όμως, είναι χειρότερα αυτά που κάνουν κυρίως κάποιες χώρες του σκληρού πυρήνα της κεντρικής Ευρώπης. Το χειρότερο όλων είναι ότι παλιοί αλλά και... νεόκοποι ευρωπαϊστές κλείνουν την Ευρώπη στα εθνικά της «καβούκια», υψώνουν τείχη και φράγματα στα σύνορά της και επιστρατεύουν τη βία για να αντιμετωπίσουν τους χιλιάδες ζωντανούς... Αϊλάν που χτυπούν την πόρτα της. Μέσα σε αυτό το κλίμα, ξυπνούν φαντάσματα του παρελθόντος, ενισχύονται φοβίες και ανασύρονται ρατσιστικές θεωρίες περί φυλετικών, εθνικών και θρησκευτικών διαφορών και κινδύνων. Και ανεξαρτήτως προθέσεων, οι χώρες αυτές γίνονται θερμοκήπια όπου εκκολάπτεται το νέο αυγό του φιδιού που απειλεί να πνίξει και πάλι την Ευρώπη.

Η μετάλλαξη της Ευρώπης

Ο κίνδυνος δεν είναι θεωρητικός. Είναι εδώ και μας χτυπά την πόρτα. Φαίνεται σε χώρες όπως η Ουγγαρία, η Τσεχία και η Αυστρία, όπου ενισχύονται ακροδεξιές κινήσεις και κόμματα, υπάρχει πάντα στο σταθερό προβάδισμα της ακροδεξιάς στη Γαλλία, καταγράφηκε πρόσφατα με τη νίκη των Ευρωσκεπτικιστών στην Πολωνία. Τελευταία τον νιώθει και η ίδια η Γερμανία, όπου η Άνγκελα Μέρκελ, λόγω του προσφυγικού, δέχεται μεγάλη πίεση από τα δεξιά του κόμματός της και βλέπει την πολιτική της κυριαρχία να απειλείται.

Τίποτε δεν είναι τυχαίο. Ούτε έρχεται από τον ουρανό η μετάλλαξη και η στροφή της Ευρώπης σε υπερδεξιές και ακροδεξιές κατευθύνσεις. Είναι αποτέλεσμα των κυρίαρχων πολιτικών που θόλωσαν το ευρωπαϊκό όραμα, υποβάθμισαν στο όνομα της ελευθερίας των αγορών, την ελευθερία των ανθρώπων και έβαλαν σε δεύτερη μοίρα τις αρχές της δικαιοσύνης, της αλληλεγγύης και της κοινωνικής συνοχής.

Άλλωστε -ιστορικά- η Ευρώπη, από τον Μεσαίωνα και την Ιερά Εξέταση μέχρι τον Σόιμπλε και την... ιερά τρόικα, πορευόταν μέσα από μια διαρκή σύγκρουση μεταξύ των μαύρων «φαντασμάτων» και των φωτεινών περιόδων. Που άλλοτε τη βύθιζαν στο σκοτάδι, στον φασισμό και στην αιματοχυσία και άλλοτε στην Αναγέννηση, στον Διαφωτισμό και στο κράτος πρόνοιας.

Και όταν, μετά τον Πόλεμο, οι κυρίαρχες πολιτικές ελίτ εμπνεύστηκαν ή -αν προτιμάτε- επινόησαν το όραμα της πολιτικής και οικονομικής ενοποίησης, η Ευρώπη κατάφερε να μετατραπεί από πεδίο βίαιης επίλυσης των καπιταλιστικών αντιθέσεων σε πεδίο άσκησης της τέχνης των συμβιβασμών και της συνεννόησης. Αυτή η διαδικασία διακόπηκε βίαια όταν εμφανίστηκε η κρίση και όταν στο τιμόνι των κυρίαρχων κρατών της Ευρώπης βρέθηκαν οι πιο ακραίες δυνάμεις του νεοφιλελευθερισμού. Σταδιακά το φιλόδοξο και ελπιδοφόρο εγχείρημα της ενωμένης Ευρώπης άρχισε να θολώνει. Η Ευρώπη δεν αρέσει πια. Και όχι μόνο δεν αρέσει, αλλά δεν τη χρειάζονται καν αυτή την Ευρώπη οι λαοί και οι κοινωνίες. Και οφείλουν να την αλλάξουν. Τώρα. Αύριο θα είναι αργά.

Αυγή Online

Διαβάστε περισσότερα

Ο Majd, 10 χρονών, ήρθε ασυνόδευτος...

Mαρτυρία της εκπαιδευτικού Νίνας Γεωργιάδου από την Κάλυμνο

Διαβάστε το απόσπασμα από την ανάρτησή της στον προσωπικό της λογαριασμό στο Facebook

"4:00 ξημερώματα Παρασκευής, 30/10/2015. Γυρίσαμε απ' το λιμάνι. Μια τραγική νύχτα. Δεν έχουμε πλήρη εικόνα για το πόσοι χάθηκαν. Οι 100 περίπου ζωντανοί σπαρταρούσαν απ' το κρύο και τον τρόμο. Στο νοσοκομείο μεταφέρθηκαν πάνω από 30 σε απερίγραπτα θλιβερή κατάσταση. Οι περισσότεροι είναι αυτοί που δεν ξέρουν τι απέγιναν δικοί τους άνθρωποι. Μεγάλος θρήνος. Και κάτι μωρά ξεπαγιασμένα. Ο Majd, 10 χρονών ήρθε ασυνόδευτος. Βούλιαξε, κολύμπησε, ξεπάγιασε, και τώρα τρέμει στην αγκαλιά μου σαν πουλάκι. Δεν έχει σταματήσει το κλάμα.

Ήρθαν αρκετοί Καλύμνιοι στο λιμάνι και τους βγάλαμε τις κάλτσες για να τις δώσουμε στους ξεπαγιασμένους. Ξεφτίλα. Λέω: Το κλάμα του Majd και ο θρήνος της μάνας που της κατάπιε η θάλασσα το μωρό της και τα βογγητά της σημερινής νύχτας να γίνουν εφιάλτες για όσους μετρούν εισπράξεις απ' τον πόλεμο, για όσους ορθώνουν φράχτες και για όσους, σε συνόδους κορυφής, αποφασίζουν τις χωματερές των ανθρώπων.

Πέρα από τη στήριξη στον κυνηγημένο κόσμο, πρέπει να βγάλουμε φωνή. Ουρλιαχτό. ΝΑ ΓΚΡΕΜΙΣΤΟΥΝ ΟΙ ΦΡΑΧΤΕΣ, ΝΑ ΑΝΟΙΞΟΥΝ ΤΑ ΣΥΝΟΡΑ".

Από τό Left.gr


 

Διαβάστε περισσότερα

31 Οκτωβρίου 1940: Ο Νίκος Ζαχαριάδης απευθύνει κάλεσμα προς τον ελληνικό λαό σε αντίσταση

Σαν σήμερα, τρεις ημέρες μετά την εισβολή των Ιταλών, στις 31 Οκτωβρίου 1940, ο κρατούμενος στα κρατητήρια της Γενικής Ασφάλειας Αθηνών, γ.γ. της ΚΕ του ΚΚΕ, Νίκος Ζαχαριάδης, δημοσίευσε τη γνωστή ανοικτή επιστολή προς τον ελληνικό λαό, με την οποία τον καλούσε να αντισταθεί.

Η επιστολή του Νίκου Ζαχαριάδη, Γενικού Γραμματέα του ΚΚΕ στις 31 Οκτωβρίου 1940:

«Προς το λαό της Ελλάδας.

Ο φασισμός του Μουσολίνι χτύπησε την Ελλάδα πισώπλατα, δολοφονικά και ξετσίπωτα, με σκοπό να την υποδουλώσει και να την εξανδραποδίσει. Σήμερα, όλοι οι Έλληνες παλεύουμε για τη λευτεριά, την τιμή, την εθνική μας ανεξαρτησία. Η πάλη θα είναι πολύ δύσκολη και πολύ σκληρή. Μα, ένα έθνος που θέλει να ζήσει πρέπει να παλεύει, αψηφώντας τους κινδύνους και τις θυσίες. Ο λαός της Ελλάδας διεξάγει σήμερα έναν πόλεμο εθνικοαπελευθερωτικό, ενάντια στο φασισμό του Μουσολίνι. Δίπλα στο κύριο μέτωπο και Ο ΚΑΘΕ ΒΡΑΧΟΣ, Η ΚΑΘΕ ΡΕΜΑΤΙΑ, ΤΟ ΚΑΘΕ ΧΩΡΙΟ, ΚΑΛΥΒΑ ΜΕ ΚΑΛΥΒΑ, Η ΚΑΘΕ ΠΟΛΗ, ΣΠΙΤΙ ΜΕ ΣΠΙΤΙ, ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΦΡΟΥΡΙΟ ΤΟΥ ΕΘΝΙΚΟΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΤΙΚΟΥ ΑΓΩΝΑ.

Κάθε πράκτορας του φασισμού πρέπει να εξοντωθεί αλύπητα. Στον πόλεμο αυτό, που τον διευθύνει η κυβέρνηση Μεταξά, όλοι μας πρέπει να δώσουμε όλες μας τις δυνάμεις, δίχως επιφύλαξη. Έπαθλο για τον εργαζόμενο λαό και επιστέγασμα για το σημερινό του αγώνα πρέπει να είναι και θα είναι μια καινούρια Ελλάδα της δουλιάς, της λευτεριάς, λυτρωμένη από κάθε ξενική ιμπεριαλιστική εξάρτηση, μ' έναν πραγματικά παλλαϊκό πολιτισμό.

Όλοι στον αγώνα, ο καθένας στη θέση του και η νίκη θα 'ναι νίκη της Ελλάδας και του λαού της. Οι εργαζόμενοι όλου του κόσμου στέκουν στο πλευρό μας.

Αθήνα, 31 του Οχτώβρη 1940,

Νίκος Ζαχαριάδης

Γραμματέας της ΚΕ του ΚΚΕ». 

Από τό Left.gr

Διαβάστε περισσότερα

Πώς ο Ε. Βίκενμπαχ έσωσε τον ραδιοφωνικό σταθμό Αθηνών

Ο Αυστριακός στρατιώτης Ε. Βίκενμπαχ, καθιστός, με άλλους Γερμανούς στον ραδιοφωνικό σταθμό Αθηνών

Μια σχεδόν άγνωστη ανθρώπινη ιστορία, από αυτές που διαδραματίζονται παράλληλα με την επίσημη καταγραφή, προσθέτοντας την προσωπική ματιά των απλών ανθρώπων στα μεγάλα γεγονότα, είναι η ιστορία του στρατιώτη Βίκενμπαχ, που ως προϊστάμενος του ραδιοφωνικού σταθμού Αθηνών στη διάρκεια της γερμανικής κατοχής έσωσε το κτήριο, τους ανθρώπους και τις υποδομές του από την ολοκληρωτική καταστροφή που σχεδίαζαν οι Ναζί κατά την αποχώρησή τους από τη χώρα τον Οκτώβριο του '44. 

Πρόκειται για τον ίδιο άνθρωπο που έναν χρόνο αργότερα εντόπισε τεχνικός της ραδιοφωνίας ρακένδυτο να τρέφεται από αθηναϊκό συσσίτιο και τον έσωσε με τη σειρά του. Την ιστορία αποκαλύπτει η ιστοσελίδα της τηλεοπτικής σειράς της ΕΡΤ "Η μηχανή του χρόνου".

Ήταν Απρίλιος του 1941 όταν οι Γερμανοί εισβολείς, που είχαν μόλις καταλάβει την Αθήνα, έσπευσαν να εγκατασταθούν στον ραδιοφωνικό σταθμό Αθηνών, ελέγχοντας με αυτόν τον τρόπο την ενημέρωση και προβάλλοντας την προπαγάνδα του άξονα. Τοποθέτησαν διοικητή τον Ι. Βουλπιώτη. Η κατοχική ραδιοφωνία μετέδιδε αποκλειστικά προπαγανδιστικό πρόγραμμα, το οποίο περιελάμβανε ακόμα και μαθήματα γερμανικών για τους Έλληνες ακροατές. Τον Οκτώβριο του 1944, όταν η κατάρρευση του Άξονα ήταν ήδη γεγονός και τα γερμανικά στρατεύματα υποχωρούσαν, σχεδίασαν μεταξύ άλλων και την καταστροφή των ραδιοφωνικών υποδομών. 

Ο ραδιοφωνικός σταθμός Αθηνών θα είχε γίνει συντρίμμια εάν δεν είχε δράσει άμεσα ο ίδιος ο Αυστριακός προϊστάμενός του Έβερχαρντ Βίκενμπαχ. Φιλέλληνας που αγάπησε τη χώρα, τους κατοίκους της, αλλά και τη μουσική της, ο Βίκενμπαχ έσωσε από τα χέρια των Γερμανών ακόμη και τον Μίμη Πλέσσα, που ως διευθύνων της ορχήστρας δεν έπαιζε τα φιλοφασιστικά ισπανικά τραγούδια που του ζητούσαν και βρέθηκε στη φυλακή. Τότε επενέβη για να τον απελευθερώσει ο Βίκενμπαχ. Λίγο πριν την αποχώρηση των γερμανικών στρατευμάτων από την Αθήνα, ο ίδιος άνθρωπος αποκάλυψε στους Έλληνες τεχνικούς ότι το κτήριο είχε παγιδευτεί με εκρηκτικά. Και εκείνοι τον φυγάδευσαν για να τον σώσουν, κρύβοντάς τον σε ένα υπόγειο στο Κουκάκι.

"Τον Μάιο του '45 ο μηχανολόγος της ΕΡΤ Ιωάννης Βαλαώρας συνάντησε τον Βίκενμπαχ ρακένδυτο σε ένα συσσίτιο. Του είπε ότι έμενε στη γερμανική εκκλησία στην οδό Σίνα. Ο Βαλαώρας βοήθησε τον Αυστριακό, ο οποίος διορίστηκε ραδιοφωνικός ρυθμιστής. Έφερε στην Ελλάδα την οικογένειά του και έμεινε στην Αθήνα μέχρι το τέλος της ζωής του".

Έναν χρόνο πριν, στις 20 Οκτωβρίου του 1944, "από έναν προσωρινό πομπό στο Ζάππειο μεταδόθηκε το διάγγελμα του πρωθυπουργού Γεωργίου Παπανδρέου".

Από τήν Αυγή Online

Διαβάστε περισσότερα

ΕΚΤ: Κεφαλαιακό έλλειμμα 14,4 δισ. ευρώ για τις ελληνικές τράπεζες

Κεφαλαιακές ανάγκες ύψους 14,4 δισ. ευρώ για τις τέσσερις συστημικές τράπεζες έδειξαν οι ασκήσεις προσομοίωσης ακραίων συνθηκών (stress tests) της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, που ανακοινώθηκαν σήμερα. Το παραπάνω συνεπάγεται ότι θα συμμετάσχουν οι ιδιώτες στις επικείμενες αυξήσεις μετοχικού κεφαλαίου, όπως επιθυμούσε η ελληνική κυβέρνηση, αλλά κυρίως οι ιδιώτες μέτοχοι. Επομένως το παραπάνω ποσό χαρακτηρίζεται άκρως διαχειρίσιμο από όλες τις πλευρές.

Σύμφωνα με την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα το κεφαλαιακό έλλειμμα καλύπτει το βασικό και το δυσμενές σενάριο των ασκήσεων, όπως και το αποτέλεσμα του ελέγχου στοιχείων ενεργητικού (AQR), από το οποίο προκύπτει κεφαλαιακή ανάγκη 9,2 δισ. ευρώ.

Οι τράπεζες θα πρέπει να υποβάλουν τα σχέδια κεφαλαιακής αποκατάστασης (capital plans), τα οποία θα εξηγούν πώς θα καλυφθεί το έλλειμμα, το αργότερο ως τις 6 Νοεμβρίου.

Στο βασικό σενάριο, οι κεφαλαιακές ανάγκες των ελληνικών τραπεζών διαμορφώνονται σε 4,391 δισ. ευρώ.

• Για την Alpha Bank προκύπτουν κεφαλαιακές ανάγκες 

• 263 εκατ. ευρώ στο βασικό και 
• 2,743 δισ. ευρώ στο δυσμενές. 

• Τα αποτελέσματα της Eurobank δείχνουν 

• 339 εκατ. ευρώ στο βασικό και

• 2,122 δισ. ευρώ στο δυσμενές. 

 

• Για την Εθνική το stress test εμφάνισσε κεφαλαιακές ανάγκες 

• 1,576 δισ. ευρώ στο βασικό σενάριο και

• 4,6 δισ. στο δυσμενές. 

 

• Τέλος, για την Πειραιώς η ΕΚΤ "έδειξε" 

• 2,213 δισ. ευρώ στο βασικό και 

• 4,933 δισ. ευρώ στο δυσμενές σενάριο. 

 

Δείτε εδώ αναλυτικά τα αποτελέσματα των stress tests της ΕΚΤ

Από τήν Αυγή Online

Διαβάστε περισσότερα

Γαλλικό κλειδί για τη δόση των 2 δισ.

Προστασία της πρώτης κατοικίας και ΦΠΑ στην ιδιωτική εκπαίδευση είναι τα δύο θέματα που παραμένουν ανοιχτά και πρέπει να κλείσουν μέχρι τις 9 Νοεμβρίου ώστε το Eurogroup της ίδιας ημέρας να ανάψει το πράσινο φως για την εκταμίευση των 2 δισ. που αντιστοιχούν στα προαπαιτούμενα μέτρα τα οποία συζητούνται στη Βουλή. Η κυβέρνηση προσδοκά ότι η διαπραγμάτευση και στα δύο θέματα θα έχει θετική έκβαση και ιδιαίτερα στο ζήτημα της προστασίας της πρώτης κατοικίας, το οποίο, όπως δήλωσε χθες ο Αλ. Τσίπρας, για την κυβέρνηση αποτελεί "θέμα αρχής".

Αποφασιστικής σημασίας αναμένεται να είναι οι συζητήσεις των κυβερνητικών παραγόντων με τον κοινοτικό επίτροπο Μοσκοβισί, ο οποίος θα βρεθεί την Τρίτη στην Αθήνα, όπως και ο πρόεδρος του Ευρωκοινοβουλίου Σουλτς. Ρόλο - κλειδί στις πολυεπίπεδες διαπραγματεύσεις και συνεννόησης, κάτι σαν "γέφυρα" μεταξύ Αθήνας και Βερολίνου, διαδραματίζουν, μετά την επίσκεψη Ολάντ στην Αθήνα, οι Γάλλοι.

Από τήν Αυγή Online

 

Διαβάστε περισσότερα

"Γαλλικό κλειδί" για κοινωνικό πρόσημο

Με τη συντριπτική πλειονότητα των προαπαιτουμένων να είναι δρομολογημένα και την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών να μπαίνει στις ράγες της υλοποίησης, μπορεί να κλείνει ο κύκλος των τεχνοκρατών, όμως τώρα έρχεται η ώρα της αλήθειας για την πολιτική διαπραγμάτευση των ανοικτών ζητημάτων.

Είναι η ώρα της αλήθειας όχι μόνο για τους Ευρωπαίους αλλά και για την κυβέρνηση, γιατί πρόκειται για καυτά θέματα που αφορούν την κοινωνία. Είναι ζητήματα που αν αντιστραφεί η γραφειοκρατική λογική των αμετανόητων συντηρητικών κύκλων, η κυβέρνηση θα έχει πετύχει το κοινωνικό πρόσημο.

Είναι ο ΦΠΑ στην εκπαίδευση, αν και ομολογουμένως χρησιμοποιούμε τον όρο αυτό με μεγάλη απλοποίηση, και τα κόκκινα δάνεια.

Οι γνωστοί ακραίοι κύκλοι των Βρυξελλών και όχι μόνο θέλουν στην εκπαίδευση 23% ή ισοδύναμα αγνοώντας ότι είναι διαφορετική η φοροδοτική ικανότητα αυτού που πληρώνει 10.000 ευρώ τον χρόνο και πάνω στο ιδιωτικό σχολείο με αυτόν που καταφέρνει να βρει 100 ευρώ τον μήνα για να στείλει το παιδί του στο φροντιστήριο ώστε να μάθει μια ξένη γλώσσα. Στον πρώτο, το 23% προέρχεται από το περίσσευμά του, ενώ στον δεύτερο από το κομπόδεμα που... δεν έχει!

Επιδιώκουν, μέσα στο απίστευτο χωνευτήρι της απλοποίησης και της μονολιθικότητας του τεφτεριού που κρατάνε, να στοχοπροσηλώνονται στα νούμερα και όχι στις ανθρώπινες διαστάσεις του δράματος που βιώνουν οι απλοί Έλληνες πολίτες όλα αυτά τα χρόνια.

Από την άλλη, στο τεράστιο ζήτημα των κόκκινων δανείων και στην προστασία της πρώτης κατοικίας, οι ίδιοι κύκλοι, προσπαθούν να λύσουν το ζήτημα ως τραπεζικό θέμα και όχι ως ανθρωπιστικό ζήτημα.

Ο πολίτης που έχει ένα μη εξυπηρετούμενο στεγαστικό δάνειο δεν είναι το ίδιο με τον επιχειρηματία του θαλασσοδανείου. Ο πολίτης σταμάτησε να εκπληρώνει τη δέσμευσή του γιατί έχασε τη δουλειά του από τη λαίλαπα της κρίσης. Ο άλλος στις περισσότερες περιπτώσεις δεν το εξυπηρετούσε από... άποψη. Γιατί έτσι ήταν το επιχειρηματικό life style που μας οδήγησε στην κρίση.

Ο εκπρόσωπος του Σόιμπλε χθες έδειξε πόσο δύσκολη θα είναι η ελληνική διαπραγμάτευση. Από την άλλη όμως, το Παρίσι δίνει στην Ελλάδα το "γαλλικό κλειδί" της συμπαράστασης στα ζητήματα αυτά που αν λυθούν δίκαια, θα οδηγήσουν γρήγορα την οικονομία της χώρας μας σε νέα σελίδα.

Το κύριο άρθρο τής Αυγής 

 

Διαβάστε περισσότερα

Συγκλονιστικός λόγος του Μ. Κάμπερμπατς για τους πρόσφυγες: Κανείς δεν βάζει τα παιδιά του σε μια βάρκα εκτός και αν το νερό είναι ασφαλέστερο από την στεριά

Μετά το πέρας της θεατρικής παράστασης «Άμλετ» στην οποία πρωταγωνιστεί ο ηθοποιός Μπένεντικτ Κάμπερμπατς βγάζει έναν απίστευτο λόγο μπροστά στο κοινό για το προσφυγικό πρόβλημα τονίζοντας ότι «κανείς δεν φεύγει από την χώρα του άμα αυτή δεν είναι σαν το στόμα ενός καρχαρία»

«Κανείς δεν φεύγει από την χώρα του άμα αυτή δεν είναι σαν το στόμα ενός καρχαρία, κανείς δεν τρέχει στα σύνορα άμα ολόκληρη η πόλη στην οποία ζούσε δεν διαλυόταν. Θα πρέπει να καταλάβετε ότι κανείς δεν βάζει τα παιδιά του σε μια βάρκα εκτός και αν το νερό είναι ασφαλέστερο από την στεριά. Δώστε ότι μπορείτε, βοηθήστε» ήταν τα λόγια του γνωστού ηθοποιού ο οποίος έχει ασχοληθεί αρκετές φορές με το προσφυγικό ζήτημα σε αναφορές του αλλά και 'εμπρακτα βοηθώντας οργανώσεις που βοηθούν τους πρόσφυγες.

Δείτε την συγκλονιστική ομιλία του: 

Από τό Left.gr

Διαβάστε περισσότερα

Έκκληση του Ντάνιελ Κρεγκ προς τους Ευρωπαίους για το προσφυγικό

Έκκληση προς τους Ευρωπαίους ηγέτες να διευθετήσουν την προσφυγική κρίση απηύθυνε ο ηθοποιός Ντάνιελ Κρεγκ, γνωστός και ως... Τζέιμς Μποντ.

«Μια τραγωδία διαδραματίζεται. Εναπόκειται στις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις να ενεργήσουν προκειμένου να διευθετήσουν την κατάσταση» δήλωσε ο ηθοποιός, μιλώντας στο Γαλλικό Πρακτορείο.

Στην τελευταία ταινία του Τζέιμς Μποντ, το Spectre, ο διάσημος κατάσκοπος παραβιάζει τα σύνορα ανεμπόδιστα, παρά το γεγονός ότι τον παρακολουθούν οι μυστικές υπηρεσίες.

Από τό Left.gr


 

Διαβάστε περισσότερα

Πλέκουν αλληλεγγύη, ζεσταίνουν τα μικρά προσφυγόπουλα

«Ξαναβγαίνω για κλωστές, που μπορούμε να βρούμε και άλλες;»,

«πως αποκτούν ματάκια τα σκουφάκια;»,

«πόσο δύσκολο είναι να αρχίσω να πλέκω;»,

«τι σχέση έχει η αλληλεγγύη με το πλέξιμο;».

Αν οι ερωτήσεις αυτές σας φαίνονται παράξενες είναι γιατί μια ομάδα γυναικών και αντρών που συνδέθηκαν μέσω του διαδικτύου βρήκαν έναν τρόπο να δώσουν λίγη χαρά και ζεστασιά στους πρόσφυγες πλέκοντας σκουφάκια, γαντάκια, κασκόλ, τερλίκια και κουβερτούλες. Άλλοι πάλι που δεν ξέρουν πλέξιμο μαζεύουν μαλλιά κουβάρια και όλοι μαζί τα πηγαίνουν στην Ειδομένη ή τα στέλνουν στην Μυτιλήνη για να ζεστάνουν τα χιλιάδες παιδιά που προσπαθούν διασχίζοντας το Αιγαίο να επιβιώσουν στο μαρτυρικό αυτό ταξίδι προς την αφιλόξενη Ευρώπη.

«Όλα ξεκίνησαν από μία επίσκεψη στην Ειδομένη όπου αντικρύσαμε εκατοντάδες παιδιά να περιμένουν στην ουρά για να φύγουν προς την γειτονική χώρα και άλλα στις σκηνές που έχουν στήσει οι εθελοντές και οι ΜΚΟ» λέει η Ρένα Ακριτίδου, δημοσιογράφος από την Θεσσαλονίκη.

«Είχα φέρει λίγα σκουφάκια, τους τα έδωσα και χάρηκα πολύ όταν τα είδα να χαμογελούν. Εκεί σκέφτηκα πως τα παιδιά είναι το μέλλον και το μέλλον πρέπει να έχει χαρά. Άρχισα να πλέκω πιο πολύ μέχρι που είδα στην El Pais ότι στην Ισπανία πολλές γυναίκες πλέκουν κουβερτούλες για να ζεστάνουν τους Σύριους εν`όψει και του βαρύ χειμώνα»

Η Ρένα Ακριτίδου άρχισε να το λέει αρχικά στις φίλες της μετά από λίγες μέρες φτιάχτηκε και η ομάδα στο facebook και η προσπάθεια αυτή μέσα σε μία εβδομάδα απέκτησε σχεδόν 1000 μέλη σε όλη την Ελλάδα.

«Ο κόσμος θέλει να προσφέρει, πολλές φορές δεν ξέρει τον τρόπο, υπάρχει η ανάγκη να αντιδράσουμε σε αυτή την φρικαλεότητα της Ευρώπης πρέπει να την σταματήσουμε και έχει αξία να βοηθήσουμε έστω και ένα παιδάκι να αντέξει το κρύο, που το περιμένει στην Ευρώπη» τονίζει και προσθέτει: «Τα παιδιά χαίρονται πολύ, πολλά από αυτά κοιτούν για ώρα τα σκουφάκια με τα αυτάκια και τα ματάκια, τα παίρνουν τα δοκιμάζουν τα διαλέγουν, είναι και αυτή λίγη χαρά μέσα σε αυτόν τον ζόφο»

«Αυτό που συμβαίνει με τους πρόσφυγες είναι μια καθαρή γενοκτονία, απορώ πως οι Ευρωπαϊοι ηγέτες καταφέρνουν να κοιμούνται το βράδυ. Δεν γίνεται να επιτρέπουν να πνίγονται στην θάλασσα. Κανείς πλέον δεν είναι αθώος για αυτό που συμβαίνει» συνεχίζει.

Με αυτές τις σκέψεις, κόσμος που δεν βρίσκεται στα νησιά, ή στα κέντρα υποδοχής αλλά θέλει να βοηθήσει, όπως μπορεί, πλέκει πλέον ασταμάτητα ενώ ήδη έχει γίνει και η πρώτη αποστολή στην Ειδομένη.

«Συγκινητική ήταν και η προσφορά μιας βιοτεχνίας που μας έδωσε μαλλί, ένας άλλο μέλος της ομάδας ξεκίνησε να φτιάχνει κουβερτούλες και ακολούθησαν το παράδειγμά του και άλλοι» λέει η Δήμητρα Τσαμποδήμου, δημοσιογράφος στην εφημερίδα Μακεδονία. "Παλιοί μας συνάδελφοι όπως η Δήμητρα Φωτιάδου, αλλά και άλλες αναμειχθήκαμε στην υπόθεση αυτή και τώρα δεχόμαστε μηνύματα από πολύ κόσμο από τον Πειραιά και από άλλες πόλεις που πλέον το πλέξιμο έχει γίνει καθημερινό του άγχος .Πρέπει να προλάβουμε να πλέκουμε όσα περισσότερα γίνεται γιατί οι ανάγκες και στην Ειδομένη και ειδικά τα βράδυα που έχει πολύ κρύο είναι μεγάλες" σημειώνει.

Στην Θεσσαλονίκη έγινε πριν λίγες μέρες και μια πρώτη συνάντηση γυναικών που ενθουσιάστηκαν με την ιδέα αυτή στο καφέ "το Κουμπί", το οποίο προσφέρθηκε να κάνει δωρεάν μαθήματα πλεξίματος για να ενισχύσει την προσπάθεια αυτή ενώ παράλληλα άλλοι μαζεύουν νήματα για όσους δεν έχουν τα χρήματα να τα αγοράσουν. Το "Πλέκουμε αλληλεγγύη" έχει πάρει δημοσιότητα από δημοσιογράφους που εκτός από ρεπορτάζ συγκινήθηκαν από την ιδέα και παράλληλα με την ενημέρωση άρχισαν να πλέκουν!.

«Επειδή καταλάβαμε ότι στην Μυτιλήνη υπάρχει τεράστια ανάγκη η δημοσιογράφος Αναστασία Σπυριδάκη από την ΕΡΑ οργανώνει την μεταφορά τους πλέον απευθείας στο νησί. Συναντήσεις γίνονται και στην Αθήνα αλλά και σε άλλες πόλεις» αναφέρει η Ρένα τονίζοντας πως εκτός από τα πλεκτά η πρωτοβουλία άρχισε να συλλέγει και ρούχα τα οποία όμως επειδή δεν μπορεί να αναλάβει την οργάνωση της διανομής τους αποφάσισε να συνεργαστεί με το Οικόπολις, ένας κοινωνικός χώρος όπου εδώ και πολλούς μήνες γίνεται η συγκέντρωση και η ταξινόμηση και στη συνέχεια η μεταφορά τους στην Ειδομένη.

Για όσους ενδιαφέρονται να εμπλακούν στην προσπάθεια για την δημιουργία ζεστών πλεκτών για τα μικρά προσφυγόπουλα μπορούν να απευθυνθούν στην σελίδα που έχει δημιουργηθεί στο facebook με τον τίτλο «Πλέκουμε Αλληλεγγύη». Χθες αναρτήθηκαν και τα σημεία συγκέντρωσης υλικών για όσους μπορούν να βοηθήσουνε και με τον τρόπο αυτό.

ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ -ΚΕΝΤΡΟ: Δήμητρα Τσαμποδήμου, Εφημερίδα Μακεδονία, Μοναστηρίου 85 (απέναντι απο ΟΣΕ)

ΚΑΛΑΜΑΡΙΑ: Γκέλη Δούμπη 6977 267974

ΚΑΤΩ ΤΟΥΜΠΑ: Μακρή Γεωργία Παπαφη 95 (κομμωτήριο Τρίτη -Παρασκευη ωραρια καταστηματων)

ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ Κίρκη Μιρκοπούλου 6978932135

ΜΥΤΙΛΗΝΗ: Αναστασία Σπυριδάκη ΕΡΑ Αιγαίου Ε.Βοστάνη 69 Μυτιλήνη τηλ 2251023250-2251047760 (έτοιμα πλεκτά)

ΑΘΗΝΑ - Γαλάτσι: Δήμητρα Φωτιάδου - inbox στο fb

https://www.facebook.com/dimitra.fotiadou?fref=ts&ref=br_tf

ΣΕΡΡΕΣ: Αριάδνη Παπαφωτίου με μνμ στο inbox στο FB.https://www.facebook.com/ariadnip

ΠΟΛΥΚΑΣΤΡΟ Κιλκίς: Όλγα Απουσσίδου. Μήνυμα στο inbox https://www.facebook.com/olga.apoussidou?fref=ts&ref=br_tf

ΤΡΙΠΟΛΗ-ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΣ: Μαρία Κορτέση Θεοδωράκη inbox στο fb

https://www.facebook.com/maria.kortesitheodoraki?fref=ts

ΠΑΤΡΑ: Με μήνυμα στο https://www.facebook.com/marry.popins.92?fref=ufi

Ζωή Κούλη 6946757818 https://www.facebook.com/zois.nails

ΑΡΓΟΣ ΑΡΓΟΛΙΔΑΣ: Ελένη Κωλέττη . Ηρακλεους 11 Αργος Αργολιδας τκ 21200. Τηλ 6974953064 σταθερο 2751029697.

ΠΕΙΡΑΙΑΣ: Παμπειραϊκή Πρωτοβουλία για τους Πρόσφυγες, Ιωάννα Ηλιάδη - μέλος ομάδας επικοινωνίας τηλ 6944822936 Μήνυμα στο inbox https://www.facebook.com/ioanna.iliadi

Από τό Left.gr

Διαβάστε περισσότερα

Πρόσφυγες στη σκέπη του Άι Νικόλα

Το θυμάσαι σα να 'τανε χτες... 

Η σειρά «η δασκάλα με τα χρυσά μάτια» τηλεοπτική μεταφορά, το 1979, του ομώνυμου μυθιστορήματος του Στρατή Μυριβήλη, στην τότε ΕΡΤ.

Στο λιμάνι του Μολύβου φτάνει η βάρκα με τους πρόσφυγες. Υπό τους ήχους ενός πένθιμου εμβατήριου, που αποδίδει με το βιολί του ένα «γραφικός» λαϊκός οργανοπαίκτης της Μυτιλήνης, «του Τριανταφλέλ'», ο Τριαντάφυλλος Κουγιανός. 

Πέρασαν χρόνια σαν άκουσες πως ετούτος ο σκοπός που έπαιζε «του Τριανταφλέλ'» ήταν γραμμένος από το μεγάλο Σοπέν!

Με τους ήχους λοιπόν του Σοπέν αποβιβάζονται στο λιμανάκι του Μολύβου, το λιμάνι της αρχαίας κραταιάς Μήθυμνας οι πρόσφυγες της Μικρασίας.

Δένει η βάρκα εκεί στη φυτρωμένη θαρρείς στο χώμα αρχαία κολώνα από ντόπιο ιγνιμβρίτη, την ντόπια κόκκινη σαρμουσακόπετρα, που γέννησε εκατομμύρια χρόνια πριν η έκρηξη ενός ηφαιστείου της γειτονιάς. 

Παραστάδα στην είσοδο της μικρής εκκλησιάς του Άι Νικόλα.

Στην τρύπα για το σύνδεσμο του ενός σπονδύλου του αρχαίου κίονα με τον άλλον, ένα καρβουνάκι κι ένα τόσο δα κομμάτι από λιβάνι φτιαγμένο από μαγιάτικα μύρα... 

Κι ένας σταυρός στην εικόνα της Παναγιάς.

«Σε ευχαριστώ που σωθήκαμε. 

Βοήθα όσους μείναν πίσω, 

βοήθα όσους παλεύουν να σωθούν. 

Μέρεψε όσους χαθήκαν για πάντα». 

Η Παναγιά στα ζερβά του τέμπλου της μικρής εκκλησιάς στο λιμάνι του Μολύβου.

Το βράδυ της Τετάρτης η μικρή εκκλησία του αγαπημένου Άγιου που ονοματίστηκε χάρη στην Άγια πολυπόθητη νίκη του λαού, ξανάνοιξε. 

Γιόμισε ήχους γνώριμους από παλιά. 

Πόνο, δάκρυα, φωνές, παρακάλια...

Όσοι ζήσαν από το χαμό του ναυαγίου της Τετάρτης στέγνωσαν στη ρίζα της εικόνας της Παναγιάς, ακουμπήσαν το βρεμένο από την αρμύρα κεφάλι τους και στη δικιά τους γλώσσα Αφγανικά, Αραβικά, ανθρώπινα είπαν τα ίδια λόγια: 

«Σε ευχαριστώ που σωθήκαμε. 

Βοήθα όσους μείναν πίσω, 

βοήθα όσους παλεύουν να σωθούν. 

Μέρεψε όσους χαθήκαν για πάντα»...

Μέρεψε η μικρή εκκλησιά, σα να 'δες το Λεωνή και τη Σαπφώ από τη «δασκάλα με τα χρυσά μάτια» να επιμένουν πως η ζωή νικάει το θάνατο, 

μερέψαν οι πρόσφυγες που παραδόθηκαν στη ζεστασιά των καντηλιών και στη σκέπη του Άη Νικόλα, 

μέρεψε η προσφυγιά, 

μέρεψε η νύχτα...

Σα βγήκες στην άγρια νύχτα ο αγέρας θαρρείς σφύριζε στους ήχους του πένθιμου εμβατήριου που 'παιξε με το βιολί ο «γραφικός» λαϊκός οργανοπαίκτης της Μυτιλήνης, «του Τριανταφλέλ'», ο Τριαντάφυλλος Κουγιανός.

«Καληνύχτα...», άκουσες.

«Ποιος είσαι;», ρώτησες τον άγνωστο που σε αποχαιρετούσε.

«Θόδωρος Αθηνιώτης, Τσεσμελής τρατάρης», αποκρίθηκε χωρίς να γυρίσει να σε κοιτάξει ενώ χανόταν στο σκοτάδι.

Θυμήθηκες. 

Η εικόνα της Παναγιάς. 

Το τάμα του πρόσφυγα που σώθηκε το 1922. 

«Δαπάνοις Θόδωρου Κων. Αθηνιώτου. Τσεσμελή Τρατάρη».

Σταυροκοπήθηκες... 

Σταυροκοπήθηκες; 

«Σε ευχαριστώ που σωθήκαμε. 

Βοήθα όσους μείναν πίσω, 

βοήθα όσους παλεύουν να σωθούν. 

Μέρεψε όσους χαθήκαν για πάντα»...

Από τό Left.gr

Διαβάστε περισσότερα

Ολάντ: Να μην υψώνονται τείχη στο εσωτερικό της ΕΕ - Διασφάλιση των εξωτερικών συνόρων

Ο πρόεδρος της Γαλλίας Φρανσουά Ολάντ, κατά την κοινή συνέντευξη Τύπου με τον Καγκελάριο της Αυστρίας, Βέρνερ Φάιμαν, ο οποίος πραγματοποιεί επίσκεψη στο Παρίσι, απηύθυνε έκκληση να μην υψώνονται άλλα τείχη ή φράχτες στο εσωτερικό της Ευρώπης.

Ωστόσο ο Γάλλος πρόεδρος επισήμανε την ανάγκη διασφάλισης των εξωτερικών συνόρων της ΕΕ.

Από την πλευρά του, ο Βέρνερ Φάιμαν υποστήριξε ότι μόνο οι κοινές απαντήσεις της Ευρώπης θα δώσουν λύση στο πρόβλημα, ενώ ξεκαθάρισε ότι η προώθηση των προσφύγων προς το γειτονικό κράτος δεν συνιστά την πρέπουσα απάντηση.

Από τό Tvxs.gr

Διαβάστε περισσότερα

«Το ταξίδι»: Ένα ντοκιμαντέρ για τους πρόσφυγες από τους Γιατρούς του Κόσμου

Οι Γιατροί του Κόσμου παρουσιάζουν «Το ταξίδι».

Είναι ένα ντοκιμαντέρ μικρού μήκους που αποτυπώνει το ταξίδι άθλο των προσφύγων μακριά από τον πόλεμο…

Από τό Tvxs.gr

Διαβάστε περισσότερα

«Τα μωρέλια μωρέ να σώσουμε...»

Βουτηγμένος μες την αρμύρα του Αιγαίου ο Μυτιληνιός ψαράς... στην αρμύρα και τα δάκρυα των εκατοντάδων γυναικόπαιδων που ξέβραζε η θάλασσα στην Εφταλού.

Πάλευε και αυτός μαζί με τόσους άλλους - πού βρέθηκαν μωρέ τόσοι πολλοί, άλλος να αλλάζει τα βρεγμένα προσφυγόπουλα, άλλος να τα τους φοράει στεγνά ρούχα και άλλος να τα τυλίγει με τα ισοθερμικά.

Πάλευε ...πάλευαν για να δώσουν ζωή στα ξέπνοα κορμάκια δεκάδων ταλαιπωρημένων παιδιών, να τα ξανανενώσουν με μανάδες, πατεράδες, αδέρφια...

«Τα μωρέλια μωρέ να σώσουμε...» φώναζε ο 70άρης ασπρομάλλης ψαράς ...και ευτυχώς βρέθηκε κάμερα να απαθανατίσει και τη φωνή του και τα υγρά του μάτια και να διασώσει μια εικόνα που αξίζει χιλιάδες λέξεις.

Μου τους είχαν περιγράψει φίλοι Μυτιληνιοί, προοδευτικοί άνθρωποι, με τα πιο μελανά χρώματα τους συμπατριώτες τους, τις πρώτες ημέρες του μεγάλου προσφυγικού κύματος. Φόρτιση τηλεφώνου 10 ευρώ, εισιτήρια για Αθήνα +100% από την κανονική τιμή, άθλια δωμάτια σε παρόδους του λιμανιού 150 ευρώ την ημέρα, ντους 30 και 40 ευρώ. Ένα λίτρο νερό 10 ευρώ και η λίστα της αθλιότητας δεν είχε τέλος…

Και έφτασαν αυτές οι λίγες εικόνες για να αλλάξουν τα πάντα. Οι κακοί κρύφτηκαν ...οι ωραίοι ως Έλληνες ξαναήταν εδώ. Ψαράδες, γιαγιάδες με το μπιμπερόν στο χέρι και το προσφυγόπουλο στην αγκαλιά.

Αλλά έτσι δεν ήταν πάντα.... Μαυραγορίτες, σκουλήκια που θησαύριζαν με την ανθρώπινη δυστυχία;

Αλλά οι άλλοι ήταν πάντα οι πολλοί... Μόνο που χρειαζόταν, αυτό το κάτι άλλο που θα τους άγγιζε και θα τους μεταμόρφωνε από τρομοκρατημένα σιωπηλά, αδιάφορα ανθρωπάκια σε ΟΡΘΙΟΥΣ, σε άνω θρώσκοντες, δηλαδή σε ανθρώπους.

Να τα σώσουμε τα μωρέλια καπετάνιο... και αν έχουν χάσει στη μαύρη θάλασσα τους δικούς τους να τα κρατήσουμε εδώ, να τους δώσουμε πατρίδα και οικογένεια και Παιδεία... Που να τους θυμίζει πάντοτε ποιά είναι η πραγματική τους πατρίδα και ότι για αυτό που της συνέβη, για ό,τι συνέβη στους χαμένους δικούς τους υπάρχουν δυο λέξεις που περιγράφουν ακριβώς αίτια και αιτιάτορες... ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟΣ και ΠΟΛΕΜΟΣ. 

Πηγές : Tvxs.gr , Newsonly.gr ,Left.gr

Διαβάστε περισσότερα

Δύο μήνες… Εβδομήντα έξι Αϊλάν

Τουλάχιστον 76 παιδιά έχασαν τη ζωή τους μέσα σε δύο μήνες σε ναυάγια προσφύγων στο ανατολικό Αιγαίo. Παρά την επιδείνωση του καιρού, οι προσφυγικές ροές συνεχίζουν με αμείωτη ένταση, με χιλιάδες ανθρώπους να αναζητούν μια καλύτερη ζωή και τον μακάβριο κατάλογο να αυξάνεται συνεχώς.

Η οργάνωση Save The Children προειδοποιεί πως καθώς μεγάλος αριθμός προσφύγων συνεχίζουν τα ταξίδια απόγνωσης κατά τους χειμερινούς μήνες ο αριθμός των θυμάτων αναμένεται να αυξηθεί. Σύμφωνα με τα στοιχεία, από τον Ιανουάριο μέχρι τον Οκτώβριο πάνω από 500.000 πρόσφυγες έφτασαν στα ελληνικά νησιά. Το 23% ήταν παιδιά, πολλά από αυτά βρέφη, που δεν μπορούν ούτε να κολυμπήσουν.

«Αν και η απόσταση από την Τουρκία είναι σχετικά μικρή, η θάλασσα γίνεται ολοένα και πιο επικίνδυνη. Χρειάζονται ασφαλείς και νόμιμοι δρόμοι για τους πρόσφυγες που προσπαθούν να φτάσουν στην Ευρώπη», σημειώνει η Κέιτ Ο Σάλιβαν, από την οργάνωση Save The Children, που αυτή την περίοδο βρίσκεται στη Λέσβο για να προσφέρει βοήθεια στους ανθρώπους που φτάνουν στο νησί.

«Η κυβέρνηση και οι οργανώσεις, όπως η δική μας, παρέχουν ότι μπορούν, όμως καθημερινά υπάρχουν χιλιάδες νέες αφίξεις με αποτέλεσμα οι χώροι στέγασης και τα τρόφιμα να μην επαρκούν. Έχω δει παιδιά να κοιμούνται μέσα στις λάσπες, με σκέπασμα ένα χαρτόνι, παιδιά με μπλε χείλια και χέρια. Αναμένουμε πως η κατάσταση θα χειροτερεύσει κατά τη διάρκεια του χειμώνα», σημειώνει και προσθέτει: 

«Το να βλέπεις σορούς παιδιών και βρεφών να ξεβράζονται ή να απομακρύνονται από παραλίες σε συντρίβει».

Από τό tvxs.gr

Διαβάστε περισσότερα

Oscar Camps, διασώστης: Δεν ήξερα ποιον να σώσω και ποιον να αφήσω - H Frontex έμεινε άπραγη

«Έπρεπε να διαλέξω και να επιλέξω ποιον θα σώσω, τη μητέρα που πνίγεται, ή τα παιδιά που δεν μπορούν να κολυμπήσουν, ή τον πατέρα που πνίγεται γιατί όλη η οικογένεια του έχει γαντζωθεί πάνω του. Χθες καταφέραμε να σώσουμε 242 άτομα συνολικά, αλλά πάνω από 50 πέθαναν.Τους είδα να πεθάνουν. Ήταν τρομερό. Είμαστε τσακισμένοι, σωματικά και ψυχολογικά. Και ντρέπομαι για την Ευρώπη», λέει ο Oscar Camps.

O Oscar Camps είναι ένας εθελοντής ναυαγοσώστης από την Ισπανική ΜΚΟ Proactiva Open Arms, μιας ΜΚΟ φταγμένης από επαγγελματίες ναυαγοσώστες που ήρθαν στη Λέσβο για να διασώσουν και να βοηθήσουν τους πρόσφυγες οι οποίοι κάνουν ένα επικίνδυνο ταξίδι μέσα από το Αιγαίο από την τουρκική ακτή προς την Ελλάδα.

Την Τετάρτη (28 Οκτ 2015), 242 πρόσφυγες διασώθηκαν από ανατροπή σκάφους που μετέφερε περίπου 300 άτομα μέσα στο θυελλώδες Αιγαίο, εξαιτίας του οποίου ξεκίνησε μια τεράστια αναζήτηση διάσωσης στην οποία συμμετείχαν περιπολικά σκάφη, αλιευτικά σκάφη και ένα ελικόπτερο. Τουλάχιστον 11 πρόσφυγες έχασαν τη ζωή τους στο ανατολικό Αιγαίο μεταξύ των οποίων 7 παιδιά. Περισσότεροι από 30 άνθρωποι εξακολουθούν να αγνοούνται από αυτό το ατύχημα.

«Τούρκοι και Έλληνες ψαράδες έσπευσαν στη βάρκα των προσφύγων και ξεκίνησαν τη διάσωση ανθρώπων. Ήταν συγκλονιστικό. Ανεβήκαμε στο πλοίο για να πάρουμε τα παιδιά, επειδή [οι πρόσφυγες] είπαν ότι δεν είχαν τη δύναμη να τα σηκώσουν. Το σκάφος της Frontex δεν έκανε τίποτα, το μόνο που έκαναν είναι να ρίξουν σχοινιά σε όσους πνίγονταν, όπως στις ταινίες, και έμειναν εκεί στο κατάστρωμα του πλοίου τους, βλέποντας ανθρώπους να πεθαίνουν. Αναρωτιέμαι τι θα έκαναν αν συγγενείς τους πνιγόντουσαν στη θάλασσα. Ήταν φρικτό. Όσοι ήταν αυτόπτες μάρτυρες σε αυτή τη τραγωδία φέρουν ευθύνη», λέει ο Όσκαρ για το πλοίο της Frontex, ένα σκάφος ακτοφυλακής της ΕΕ με νορβηγική σημαία.

Η Proactiva Open Arms ανακοίνωσε μέσω του Twitter ότι θα παραμείνει στην Ελλάδα μέχρι τα μέσα Γενάρη του 2016 από τη στιγμή που το το κύμα – και o αριθμός των νεκρών – στο Αιγαίο Πέλαγος αναμένεται να αυξηθεί από τις ρωσικές αεροπορικές επιδρομές που ωθούν περισσότερους πρόσφυγες να φύγουν προς την Ευρώπη πριν κλείσουν τα σύνορα και η θάλασσα αγριέψει.

Η Proactiva Open Arms σχηματίστηκε όταν τα μέλη της είδαν τις εικόνες των πνιγμένων προσφύγων να ξεβράζονται στις ελληνικές ακτές, μεταξύ των οποίων ήταν και εκείνη του 3χρονου Aylan Kurdi.

«Αυτές οι εικόνες μας έκαναν να σκεφτούμε, «είμαστε επαγγελματίες που σώζουν ζωές και θα μπορούσαμε να κάνουμε κάτι για να βοηθήσουμε τους πρόσφυγες στη Λέσβο». Έχουμε τις ικανότητες και έχουμε τον εξοπλισμό για να το κάνουμε έτσι πήραμε μια απόφαση και απλά πήγαμε» λέει ο Oriol Canals άλλος εθελοντής από την Proactiva Open Arms.

Η ομάδα των ναυαγοσωστών μάζεψε από τα μέλη της 15.000 € , αρκετά για να μείνουν το πρώτο μήνα, και από τότε που συγκεντρώνει χρήματα για να παραμείνει περισσότερο στη Λέσβο.

Από τό Left.gr

Διαβάστε περισσότερα

Η Θεσσαλονίκη απελευθερώθηκε απ’ τους ναζί; Σσσς...

Το επάγγελμα «Μακεδόνας» δούλεψε και πάλι το τριήμερο 26-28 Οκτωβρίου, όχι μόνο από τους ταλαίπωρους υποψήφιους αρχηγούς της Ν.Δ. (πλην Μητσοτάκη, δεν τον παίρνει) και δυστυχώς δεν είδα κάποια αντίδραση από κάποιους κυβερνητικούς παράγοντες...

Ακουσα και τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας Προκόπη Παυλόπουλο, να αναφέρεται με περηφάνια στις δυο επετείους της Θεσσαλονίκης, του Άη Δημήτρη και της απελευθέρωσης του 1912, και την πανεθνική για το ΟΧΙ. Ουδείς από τους παρευρισκόμενους «μακεδονομάχους» υπενθύμισε στον Πρόεδρό μας ότι -σαν σήμερα- στις 30 Οκτωβρίου 1944, η Θεσσαλονίκη απελευθερώθηκε από τους ναζί. Τρεις διαδοχικές σημαδιακές ημερομηνίες, 26, 28, 30 Οκτωβρίου, αλλά η μία στα αζήτητα.

Μα να αναφέρει ο Πρόεδρος ένα γεγονός που συγκέντρωσε την μήνι των συμμάχων και των ντόπιων φίλων τους, που παραβίαζε τη Συμφωνία της Καζέρτας, που η ίδια η ηγεσία του ΚΚΕ αποδοκίμασε στη συνέχεια; Ότι δηλαδή την πόλη μας απελευθέρωσε ο Ελληνικός Λαϊκός Απελευθερωτικός Στρατός (ΕΛΑΣ);

Άκουσα επίσης, όπως κάθε χρόνο, τα σχετικά με «την ελληνικότητα της Μακεδονίας μας», μιας Μακεδονίας που θα ήταν ενδεχομένως βουλγαρική αν το ΕΑΜ και άλλες οργανώσεις και γνωστοί δημοκράτες δεν ξεσήκωναν τον λαό το 1943.

Χωρίς Δεκεμβριανά

Ξέρω, είναι ζόρικα τα πράγματα, αλλά ο ΕΛΑΣ ήταν που απελευθέρωσε τη Θεσσαλονίκη στις 30 Οκτωβρίου 1944. Η διοίκηση της Θεσσαλονίκης από το ΕΑΜ χαλούσε τα αγγλικά σχέδια, διότι υπήρχε συμφωνία για παράδοση της πόλης από τους Γερμανούς στους Άγγλους. Έτσι, δεν είχαν με ποιους να κάνουν τα αντίστοιχα Δεκεμβριανά διότι οι ψοφοδεείς ταγματασφαλίτες ακολούθησαν τους Γερμανούς προς Βορρά, φτάνοντας άλλοι στο Κιλκίς όπου και εξοντώθηκαν λίγο μετά, άλλοι στην Αυστρία και τη Γερμανία.

Προηγήθηκαν και άλλες ενέργειες του ΕΑΜ, τις τελευταίες μέρες της Κατοχής, που έσωσαν τις υποδομές της πόλης τις οποίες οι Γερμανοί είχαν αποφασίσει να ανατινάξουν. Αν δεν έμπαιναν οι μονάδες του ΕΛΑΣ στην πόλη στις 30 Οκτωβρίου και μαζί με άντρες και γυναίκες του εφεδρικού ΕΛΑΣ δεν έδιναν μάχες με τους Γερμανούς για να τους διώξουν από το Λιμάνι, την Ηλεκτρική Εταιρία κ.λπ., η μεταπολεμική Θεσσαλονίκη, που ήδη είχε βομβαρδιστεί ανηλεώς από ιταλικά, γερμανικά αλλά και αγγλικά αεροσκάφη, θα ήταν μια νεκρή περιοχή.

Για τη Μακεδονία και τη Θράκη

Δεν άκουσα λοιπόν στη διάρκεια του τριημέρου 26-28 Οκτωβρίου ούτε μια κουβέντα γι' αυτούς που κράτησαν τη Μακεδονία ελληνική στη διάρκεια της Κατοχής. Γι' αυτούς που δεν δίστασαν να χτυπήσουν αντάρτικες ομάδες Σλαβομακεδόνων, όπως έκαναν οι Μπακιρτζής και Βαφειάδης, αλλά και για επιφανείς πολίτες, όχι κομμουνιστές, όπως ο Αλεξανδρος Σβώλος και ο Αλέξανδρος Ζάννας, που προσπάθησαν να αποτρέψουν το 1943 την απόφαση της γερμανικής διοίκησης να εκχωρήσει ολόκληρη τη Μακεδονία και τη Θράκη στο βουλγαρικό κράτος για να τις ενσωματώσει.

Ο αγώνας ξεκίνησε στις 7 Ιουλίου στη Θεσσαλονίκη, με πρωτοβουλία των οργανώσεων του ΕΑΜ και στις 10 Ιουλίου κηρύχτηκε γενική απεργία. Ωστόσο καταλυτικός ήταν ο ξεσηκωμός των Αθηναίων, στις 22 Ιουλίου 1943. Τα θύματα πολλά (Παναγιώτα Σταθοπούλου, Κούλα Λίλη και άλλα νέα παιδιά). Οι Γερμανοί υποχώρησαν.

Τι θα γινόταν αν δεν αντιδρούσε ο λαός με επικεφαλής το ΕΑΜ και αν δεχόταν την «έκκληση» των συνεργατών να κλειστεί στα σπίτια του; Το '44, που η Βουλγαρία άλλαξε στρατόπεδο, θα αποδίδονταν και πάλι στην Ελλάδα η Μακεδονία και η Θράκη; Όλα αυτά οι κυβερνήσεις μας τα «αγνοούσαν». Η κατοπινή εμφύλια σύγκρουση έδωσε το «άλλοθι» στους νικητές να τα σβήσουν όλα.

Τώρα, η κυβέρνηση της Αριστεράς οφείλει να ξεθάψει την Ιστορία: να καθιερώσει την 30ή Οκτωβρίου ως επίσημη γιορτή στη Θεσσαλονίκη (χωρίς παρέλαση, παρακαλώ). Και ο δήμος του κ. Μπουτάρη, ο οποίος έβαλε γραβάτα για να τη σπάσει (!) σε μας, τους ΣΥΡΙΖΑίους, ας βρει τη γενναιότητα να αποκαθηλώσει επιτέλους από δρόμους της Θεσσαλονίκης τα ονόματα των δωσιλόγων και να τιμήσει τη μνήμη του Μάρκου Βαφειάδη και του καταπροδομένου «κόκκινου συνταγματάρχη» Ευριπίδη Μπακιρτζή. Αυτονόητο είναι... 

Από την Αυγή Online 

 

Διαβάστε περισσότερα

Τι ξέρετε για την απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης από τους ναζί;

Αν κάποιος απαντούσε ελάχιστα δεν θα είχε και άδικο. Πρόκειται για μία από τις πιο λαμπρές στιγμές της ιστορίας της πόλης που όμως το τοπικό σύστημα εξουσίας της δεξιάς επί δεκαετίες φρόντισε να θάψει βαθιά μέσα στη γη.

Στις 30 Οκτωβρίου 1944 ο Ε.Λ.Α.Σ και οι δυνάμεις των κομμουνιστών απελευθέρωσαν τη Θεσσαλονίκη από τους ναζί. Δεν θα το βρείτε στο πρόγραμμα των εορτασμών στο πλαίσιο της 28ης Οκτωβρίου, ούτε στην ατζέντα των τοπικών αρχών. Δεν θα βρείτε επίσης καμία οδό σε όλο το κεντρικό Δήμο που να φέρει το όνομα της 30ης Οκτώβρη 1944. Ούτε το όνομα των μαχητών του Ε.Λ.Α.Σ. Αντίθετα θα βρείτε πολλές οδούς με ονόματα ταγματασφαλιτών και δοσίλογων. Δε θα βρείτε επίσης καμία άλλη χώρα της Ευρώπης που να γιορτάζει την αρχή του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, εξυμνώντας τη δικτατορία του Μεταξά. Όλες γιορτάζουν την αντιφασιστική νίκη των λαών, εξυμνώντας τους μαχητές της αντίστασης. Μάλιστα η δική μας κυρίαρχη ιστορική αφήγηση όχι μόνο δεν προσθέτει καμία αντιφασιστική διάσταση αλλά αντίθετα εξυμνεί τον δικτάτορα Ι. Μεταξά, παρουσιάζοντάς τον σαν εθνοπατέρα που προστάτεψε την Ελλάδα από το φασισμό. Δεν χρειάζεται πολλά κάποιος για να πειστεί για αυτό τον ισχυρισμό παρά να κοιτάξει το βιβλίο ιστορίας της ΣΤ Δημοτικού. Όταν οι νικητές του εμφυλίου έγραψαν ξανά την ιστορία, φρόντισαν να αποσιωπήσουν τα γεγονότα.

Το τηλεγράφημα της απελευθέρωσης:

«Ομάδα Μεραρχιών Μακεδονίας. Τμήματά μας εισήλθον Θεσσαλονίκη σήμερον 3ην μετά μεσημβρίαν. Λαός Θεσσαλονίκης έξαλλος από ενθουσιασμόν διατρέχει οδούς πόλεως εναγκαλιζόμενος αντάρτες. Εργοστάσια ηλεκτροφωτισμού και μύλος Αλλατίνι κατόπιν επεμβάσεως Ε.Λ.Α.Σ διασώθηκαν. Εστία εθνοπροδοτών ΧΑΝ παρέδωσε βαρύν οπλισμόν. Θα αναγκαστεί εις παράδοσιν. Τμήματά μας προσανατολίζονται προς δυτικόν τμήμα πόλεως για χτυπήματα… Παρόν τηλεγράφημα παρακαλώ δοθεί ΠΓ του ΚΚΕ. Αναμένω. Μάρκος 30.10.44»

Το ιστορικό

«Οι δυνάμεις του 31ου Συντάγματος, από το καλοκαίρι του 1944 σιγά-σιγά περισφίγγουν τον κλοιό γύρω από τη Θεσσαλονίκη, μαζί με το 19ο Σύνταγμα Νιγρίτας, που κάλυπτε τον βορειανατολικό τομέα μέχρι το Επταπύργιο και το 3ο Τάγμα του 13ου Συντάγματος Κιλκίς, που κάλυπτε την περιοχή από το Επταπύργιο μέχρι και την οδό Λαγκαδά. Παράλληλα, η νότια πλευρά της πόλης καλύπτονταν από τμήματα του 50ου και του 16ου Συντάγματος του ΕΛΑΣ. Από τις πρώτες μέρες του Οκτωβρίου 1944, μικρές ομάδες των μονάδων αυτών, σε συνεργασία με τον εφεδρικό ΕΛΑΣ της πόλης προκαλούσαν φθορές στα εχθρικά τμήματα και ταυτόχρονα προστάτευαν διάφορα καίρια σημεία και υποδομές της πόλης»

«Ξημερώνοντας 30 Οκτωβρίου 1944, η νεκρή και πένθιμη όψη της Θεσσαλονίκης περνούσε οριστικά στο παρελθόν. Άνθρωποι κάθε ηλικίας ξεχύνονται στους δρόμους, αγκαλιάζονται και φιλιούνται, οι καμπάνες χτυπούν χαρμόσυνα. Μετά από οχτώ χρόνια βασιλομεταξικής και ναζιστικής τυραννίας, η Θεσσαλονίκη απελευθερώνεται από τους μαχητές του ΕΛΑΣ, που μπαίνουν στην πόλη με επικεφαλής τον Κώστα Συννεφάκη (καπετάν Νικήτα), διοικητή του 50ου Συντάγματος. Έτσι, οι υποχωρούσες ναζιστικές δυνάμεις κατοχής δεν πρόφτασαν να ανατινάξουν το λιμάνι της Θεσσαλονίκης -εκτός από ένα τμήμα του-, την ηλεκτρική εταιρεία, το υδραγωγείο της, τους μύλους Αλλατίνι, τα οποία είχαν υπονομεύσει με εκρηκτικά»

«Δύο ΕΠΟΝίτισσες σκαρφαλωμένες στη στέγη ενός σπιτιού στην Άνω Πόλη απευθύνονται με τον τηλεβόα τους στην Κάτω Πόλη: «Αδέρφια, συμπολίτες, το σύνθημά μας “θάνατος στον φασισμό, λευτεριά στον λαό” έγινε πραγματικότητα. Η περίφημη πόλη μας, που επί τέσσερα χρόνια στέναζε κάτω από τη φασιστική μπότα, μα ποτέ δεν έπαψε να αντιστέκεται, είναι επιτέλους ελεύθερη. Ζήτω η ελεύθερη Ελλάδα! Ζήτω η λευτεριά! Ζήτω η αδούλωτη Θεσσαλονίκη! Ζήτω οι απελευθερωτές του ΕΛΑΣ! Για την ευτυχισμένη και πολυπόθητη αυτή μέρα χύσαν το αίμα τους και θυσιάστηκαν τα πιο ακριβά παλικάρια και κορίτσια της πόλης μας. Δεν θα ξεχάσουμε ποτέ τους τολμηρούς και ανδρειωμένους που με τη ζωή τους μας έδειξαν τον δρόμο της λευτεριάς, αιώνια τιμή και δόξα στους ήρωές μας…»

«Η απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης στις 30 Οκτωβρίου του 1944 από τους ναζί έγινε αποκλειστικά από τις ΕΑΜικές αντιστασιακές δυνάμεις και τον στρατιωτικό τους βραχίονα, τον ΕΛΑΣ. Παρά τη συμφωνία της Καζέρτας να παραδοθεί η εξουσία στους Άγγλους υπό τον Βρετανό αρχιστράτηγο Σκόμπι, όπως συνέβη στην Αθήνα και σε άλλες πόλεις, και παρά την εντολή του διοικητή του ΕΛΑΣ Στέφανου Σαράφη να παραμείνουν οι αντάρτικες δυνάμεις στις παρυφές της πόλης και να περιμένουν την απόβαση των Βρετανών, οι ηγέτες της Ομάδας Μεραρχιών Μακεδονίας Μάρκος Βαφειάδης και Ευριπίδης Μπακιρτζής δεν υπάκουσαν στις άνωθεν διαταγές»

Επίκεντρο των πανηγυρισμών ήταν η πλατεία Αγ. Σοφίας. Την προσέλευση θυμάται ο Γιώργος Ιωάννου: «Εκεί κατέληγαν όλα τα αφρισμένα ποτάμια. Από την οδό Αγίας Σοφίας κατέβαιναν σαρώνοντας τις γειτονιές τα παιδιά του Κουλέ Καφέ, του Αγίου Παύλου, της Ακρόπολης, της Κασσάνδρου. Το Τσινάρι, Εσκί-Ντελίκ, Προφήτης Ηλίας, Διοικητήριο κατέβαιναν τη Βενιζέλου […] Από το Βαρδάρι πάλι ερχόταν ξυπόλυτη, ρακένδυτη, πειναλέα, σπαρταρώντας από ενθουσιασμό, η Ραμόνα, η Επτάλοφος, ο Παλιός Σταθμός, η Νεάπολη, η Σταυρούπολη, ενώ αντίθετα από τα ανατολικά κατέφθαναν μέσα στη σκόνη και τον αλαλαγμό με τρομπέτες, παντιέρες, λάβαρα και χωνιά η Τούμπα, η Αγία Φωτεινή, η Ευαγγελίστρια, η Τριανδρία, ακόμη και η μακρινή Καλαμαριά […] Μια καθυστερημένη διαδήλωση πλησίαζε από τα βάθη της Εγνατίας, το ανταριασμένο Βαρδάρι. Θά ‘ταν καμιά διακοσαριά σκελετωμένοι και κουρελήδες. Έμοιαζαν κρατούμενοι από το στρατόπεδο του Παύλου Μελά. Κραύγαζαν ξέφρενα, φανατικά, κουνούσαν τη γροθιά με τόση ορμή που νόμιζες πως θα τους φύγει προς τον ουρανό το χέρι. Τεράστιες παντιέρες, ολοκόκκινες καμωμένες από αλεξίπτωτα γερμανικά χάιδευαν τα κουρεμένα κεφάλια».

Μια έκθεση τεκμηρίων ενάντια στη λήθη

Η «Εταιρεία Διάσωσης Ιστορικών Αρχείων (ΕΔΙΑ) 1940-1974 Κ.-Δ. Μακεδονίας» και το «Συλλεκτικό Αρχείο Θεσσαλονίκης Μάνου Μαλαμίδη» τιμώντας και γιορτάζοντας τα 71 χρόνια από την απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης από τους Ναζί (30-10-1944), πραγματοποιούν έκθεση τεκμηρίων-φωτογραφιών με θέμα: «Μνήμες Κατοχής-απελευθέρωσης της Θεσσαλονίκης» σε συνεργασία με το τμήμα κινηματογράφου του ΑΠΘ, από 27/10 έως 10/11/2015. στον εκθεσιακό χώρο του Κέντρου Αρχιτεκτονικής του Δήμου Θεσσαλονίκης, Αγγελάκη 13.

Η έκθεση θα εγκαινιαστεί την Παρασκευή 30 Οκτωβρίου, στις 5.30 μ.μ., ενώ στις 7μ.μ. θα πραγματοποιηθεί στον ίδιο χώρο εκδήλωση με θέμα το «μνημείο της απελευθέρωσης» με ομιλητές τους: Θεοδόση Τσιρώνη, ιστορικό του ΚΙΘ δήμου Θεσ/νίκης και Μάνο Μαλαμίδη ιστορικό-ερευνητή-συλλέκτη.

Ώρες επισκέψεων έκθεσης: Καθημερινά 10π.μ. - 9μ.μ. εκτός Σαββάτου και Κυριακής

Από τό Left.gr

Διαβάστε περισσότερα

Το Νοσοκομείο Θήβας επισκέφθηκε ο βουλευτής Νίκος Θηβαίος

Το Νοσοκομείο της Θήβας επισκέφθηκαν ο Βουλευτής Βοιωτίας του ΣΥΡΙΖΑ Νίκος Θηβαίος και αντιπροσωπεία του κόμματος, αποτελούμενη από τους ιατρούς Γιάννη Κορδάζη και Δημήτρη Δερβενακιώτη. Συναντήθηκαν με τον Υποδιοικητή του Νοσοκομείου Θήβας, Σπύρο Δεσύλλα και εκπροσώπους των εργαζομένων.

Στη συνάντηση έγινε μια αναλυτική ενημέρωση από τον κ. Υποδιοικητή για τα άμεσα προβλήματα του Νοσοκομείου, όπως ελλείψεις προσωπικού, θέματα προϋπολογισμού, διοίκησης και σχέσεων με την πρωτοβάθμια φροντίδα υγείας. Κατατέθηκαν προβληματισμοί και προτάσεις για την πρακτική και άμεση λύση μικρών ή μεγαλύτερων προβλημάτων του Νοσοκομείου Θήβας.

Η εποικοδομητική επίσκεψη έκλεισε με τη δέσμευση για μια συνεχή και ουσιαστική συνεργασία, σε μια δύσκολη οικονομικά περίοδο, κατά την οποία ο συνετός προγραμματισμός, η συνεννόηση, η αξιοκρατία και οι κοινές προτεραιότητες αποτελούν προϋποθέσεις για κάθε θετικό βήμα. 

Από τό Σείριος 98,5 FM 

Διαβάστε περισσότερα