Το επάγγελμα «Μακεδόνας» δούλεψε και πάλι το τριήμερο 26-28 Οκτωβρίου, όχι μόνο από τους ταλαίπωρους υποψήφιους αρχηγούς της Ν.Δ. (πλην Μητσοτάκη, δεν τον παίρνει) και δυστυχώς δεν είδα κάποια αντίδραση από κάποιους κυβερνητικούς παράγοντες...
Ακουσα και τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας Προκόπη Παυλόπουλο, να αναφέρεται με περηφάνια στις δυο επετείους της Θεσσαλονίκης, του Άη Δημήτρη και της απελευθέρωσης του 1912, και την πανεθνική για το ΟΧΙ. Ουδείς από τους παρευρισκόμενους «μακεδονομάχους» υπενθύμισε στον Πρόεδρό μας ότι -σαν σήμερα- στις 30 Οκτωβρίου 1944, η Θεσσαλονίκη απελευθερώθηκε από τους ναζί. Τρεις διαδοχικές σημαδιακές ημερομηνίες, 26, 28, 30 Οκτωβρίου, αλλά η μία στα αζήτητα.
Μα να αναφέρει ο Πρόεδρος ένα γεγονός που συγκέντρωσε την μήνι των συμμάχων και των ντόπιων φίλων τους, που παραβίαζε τη Συμφωνία της Καζέρτας, που η ίδια η ηγεσία του ΚΚΕ αποδοκίμασε στη συνέχεια; Ότι δηλαδή την πόλη μας απελευθέρωσε ο Ελληνικός Λαϊκός Απελευθερωτικός Στρατός (ΕΛΑΣ);
Άκουσα επίσης, όπως κάθε χρόνο, τα σχετικά με «την ελληνικότητα της Μακεδονίας μας», μιας Μακεδονίας που θα ήταν ενδεχομένως βουλγαρική αν το ΕΑΜ και άλλες οργανώσεις και γνωστοί δημοκράτες δεν ξεσήκωναν τον λαό το 1943.
Χωρίς Δεκεμβριανά
Ξέρω, είναι ζόρικα τα πράγματα, αλλά ο ΕΛΑΣ ήταν που απελευθέρωσε τη Θεσσαλονίκη στις 30 Οκτωβρίου 1944. Η διοίκηση της Θεσσαλονίκης από το ΕΑΜ χαλούσε τα αγγλικά σχέδια, διότι υπήρχε συμφωνία για παράδοση της πόλης από τους Γερμανούς στους Άγγλους. Έτσι, δεν είχαν με ποιους να κάνουν τα αντίστοιχα Δεκεμβριανά διότι οι ψοφοδεείς ταγματασφαλίτες ακολούθησαν τους Γερμανούς προς Βορρά, φτάνοντας άλλοι στο Κιλκίς όπου και εξοντώθηκαν λίγο μετά, άλλοι στην Αυστρία και τη Γερμανία.
Προηγήθηκαν και άλλες ενέργειες του ΕΑΜ, τις τελευταίες μέρες της Κατοχής, που έσωσαν τις υποδομές της πόλης τις οποίες οι Γερμανοί είχαν αποφασίσει να ανατινάξουν. Αν δεν έμπαιναν οι μονάδες του ΕΛΑΣ στην πόλη στις 30 Οκτωβρίου και μαζί με άντρες και γυναίκες του εφεδρικού ΕΛΑΣ δεν έδιναν μάχες με τους Γερμανούς για να τους διώξουν από το Λιμάνι, την Ηλεκτρική Εταιρία κ.λπ., η μεταπολεμική Θεσσαλονίκη, που ήδη είχε βομβαρδιστεί ανηλεώς από ιταλικά, γερμανικά αλλά και αγγλικά αεροσκάφη, θα ήταν μια νεκρή περιοχή.
Για τη Μακεδονία και τη Θράκη
Δεν άκουσα λοιπόν στη διάρκεια του τριημέρου 26-28 Οκτωβρίου ούτε μια κουβέντα γι' αυτούς που κράτησαν τη Μακεδονία ελληνική στη διάρκεια της Κατοχής. Γι' αυτούς που δεν δίστασαν να χτυπήσουν αντάρτικες ομάδες Σλαβομακεδόνων, όπως έκαναν οι Μπακιρτζής και Βαφειάδης, αλλά και για επιφανείς πολίτες, όχι κομμουνιστές, όπως ο Αλεξανδρος Σβώλος και ο Αλέξανδρος Ζάννας, που προσπάθησαν να αποτρέψουν το 1943 την απόφαση της γερμανικής διοίκησης να εκχωρήσει ολόκληρη τη Μακεδονία και τη Θράκη στο βουλγαρικό κράτος για να τις ενσωματώσει.
Ο αγώνας ξεκίνησε στις 7 Ιουλίου στη Θεσσαλονίκη, με πρωτοβουλία των οργανώσεων του ΕΑΜ και στις 10 Ιουλίου κηρύχτηκε γενική απεργία. Ωστόσο καταλυτικός ήταν ο ξεσηκωμός των Αθηναίων, στις 22 Ιουλίου 1943. Τα θύματα πολλά (Παναγιώτα Σταθοπούλου, Κούλα Λίλη και άλλα νέα παιδιά). Οι Γερμανοί υποχώρησαν.
Τι θα γινόταν αν δεν αντιδρούσε ο λαός με επικεφαλής το ΕΑΜ και αν δεχόταν την «έκκληση» των συνεργατών να κλειστεί στα σπίτια του; Το '44, που η Βουλγαρία άλλαξε στρατόπεδο, θα αποδίδονταν και πάλι στην Ελλάδα η Μακεδονία και η Θράκη; Όλα αυτά οι κυβερνήσεις μας τα «αγνοούσαν». Η κατοπινή εμφύλια σύγκρουση έδωσε το «άλλοθι» στους νικητές να τα σβήσουν όλα.
Τώρα, η κυβέρνηση της Αριστεράς οφείλει να ξεθάψει την Ιστορία: να καθιερώσει την 30ή Οκτωβρίου ως επίσημη γιορτή στη Θεσσαλονίκη (χωρίς παρέλαση, παρακαλώ). Και ο δήμος του κ. Μπουτάρη, ο οποίος έβαλε γραβάτα για να τη σπάσει (!) σε μας, τους ΣΥΡΙΖΑίους, ας βρει τη γενναιότητα να αποκαθηλώσει επιτέλους από δρόμους της Θεσσαλονίκης τα ονόματα των δωσιλόγων και να τιμήσει τη μνήμη του Μάρκου Βαφειάδη και του καταπροδομένου «κόκκινου συνταγματάρχη» Ευριπίδη Μπακιρτζή. Αυτονόητο είναι...
Από την Αυγή Online
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου