Το Γραφείο Προϋπολογισμού του Κράτους στη Βουλή είναι ένας από τους λίγους θεσμούς στην Ελλάδα που έχουν καταφέρει έως τώρα να συνθέτουν δημιουργικά σε μια ενιαία θέση τις απόψεις των οικονομολόγων - μελών του, που, ως γνωστόν, έχουν διαφορετικές θεωρήσεις: δεξιές και αριστερές, αισιόδοξες και απαισιόδοξες, μνημονιακές και αντιμνημονιακές κ.ο.κ. Η ικανότητα αυτή προσδίδει κύρος στις εξαμηνιαίες εκθέσεις του για την πορεία της ελληνικής οικονομίας, παρ' ότι σε αρκετές περιπτώσεις προκαλούν τη δυσφορία τής -εκάστοτε- κυβέρνησης, καθώς τα συμπεράσματά του έρχονται σε αντίθεση με το "success story" που η κυβέρνηση αφηγείται.
Στη χθεσινή έκθεση, εν προκειμένω, το Γραφείο καταγράφει σειρά διαπιστώσεων και εκτιμήσεων για να υποστηρίξει ότι είναι "υπαρκτός ο κίνδυνος η χώρα να διολισθήσει σε βαθύτερη ύφεση ή και σε μια μακροχρόνια στασιμότητα", αλλά η εν λόγω εξέλιξη δεν είναι αναπότρεπτη. Ο κίνδυνος μπορεί να αποτραπεί υπό όρους και η οικονομία να επιστρέψει στην ανάπτυξη από το 2017. Ο σπουδαιότερος όρος για ταχύτερη ανάκαμψη και, κυρίως, για να τεθεί αυτή σε διατηρήσιμη βάση είναι να εξαλειφθεί η αβεβαιότητα τόσο ως προς τη γενική κατεύθυνση της οικονομικής πολιτικής όσο και ως προς τη διαχείριση θεμάτων όπως οι μεταρρυθμίσεις, οι αποκρατικοποιήσεις κ.ά.
Στην έκθεση το Γραφείο δίνει και μια απάντηση στο κρίσιμο ερώτημα "γιατί έξι χρόνια μετά την υπογραφή του πρώτου Μνημονίου το 2010 η ελληνική κρίση δεν έχει ξεπεραστεί". Παρ' ότι οι προσεγγίσεις σ' αυτό το ερώτημα ποικίλλουν και η όποια απάντηση, για να είναι πειστική, θα πρέπει μάλλον να συνοδεύεται από μια έκθεση για το πώς εισήλθε η χώρα στην εποχή των Μνημονίων, η θέση του Γραφείου αξίζει προσοχής. "Η εύκολη και δημοφιλής απάντηση", υποστηρίζει, "αποδίδει τη διάρκεια και την ένταση της κρίσης στη λιτότητα" και "συνδέεται με την εσφαλμένη υπόθεση ότι αρκεί να σταματήσει η λιτότητα ή να καταργηθούν τα Μνημόνια για να ανακάμψει η χώρα".
Όμως η υπόθεση αυτή "δεν είναι πλήρης, γιατί παραβλέπει τις παθογένειες της χώρας στην πλευρά της παραγωγής, τη μεταρρυθμιστική υστέρηση, το κακό μείγμα των μέτρων λόγω έμφασης στους φόρους, τις παλινωδίες και, κυρίως, τη σημασία της αβεβαιότητας για την οικονομική πορεία. Υποτιμά τις επιπτώσεις της αβεβαιότητας στη γενική κατεύθυνση της οικονομικής πολιτικής και σε επιμέρους περιοχές της, που ήταν και παραμένει η μεγαλύτερη απειλή για την ανάκαμψη".
Το συμπέρασμα είναι: Για να βγούμε από την κρίση χρειάζεται, πέραν της σκληρής λιτότητας, να αντιμετωπιστούν και οι κομψά λεγόμενες "παθογένειες", που, όπως όλοι γνωρίζουμε, δεν αφορούν στενά τον οικονομικό τομέα. Σ' αυτό μάλλον το πεδίο θα δοκιμαστεί και η κυβέρνηση.
Τό κύριο άρθρο τής Αυγής
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου