Οι συμπολίτες μου

Άργησαν αλλά μίλησαν οι αξιότιμοι συμπολίτες μου. Και άργησαν, θα έλεγε κανείς, να πετάξουν τις μάσκες της υποκριτικής ανοχής που τόσες μέρες έδειξαν στους πρόσφυγες που προσωρινά φιλοξενούνται στο Ολυμπιακό Κέντρο Γαλατσίου.

Βγήκαν οι «παράγοντες» της πόλης παγανιά και άρχισαν να μοιράζουν φόβο και δηλητήριο. «Οι συμπολίτες μας νιώθουν ανασφάλεια για την καθημερινότητά τους σε όλα τα επίπεδα και την ποιότητα ζωής τους» λέει ο ένας, «μπορεί να υπάρξουν κίνδυνοι για τη δημόσια υγεία, μεταδοτικά νοσήματα και άλλοι κίνδυνοι» υπερθεματίζει ο άλλος.

Διαγκωνίζονται οι εκλεγμένοι μας για το ποιος θα φυτέψει πιο βαθιά τον σπόρο της ξενοφοβίας και του ρατσισμού στα σπίτια μας. Καλούν σε κινητοποιήσεις για να διώξουμε τους ξενόφερτους που η κυβέρνηση μάς κουβάλησε στη γειτονιά μας και απειλούν να μας μολύνουν με τον ιό της προσφυγιάς και της ανέχειάς τους. «Κίνηση εχθρική για την τοπική κοινωνία» χαρακτηρίζουν οι κάποιοι επιφανείς συμπολίτες μου την ελάχιστη πράξη αλληλεγγύης της Πολιτείας απέναντι στους ανέστιους που μεταφέρθηκαν από την πλατεία Βικτωρίας στις κλειδαμπαρωμένες μέχρι πρότινος Ολυμπιακές εγκαταστάσεις. Και το αποκορύφωμα: Η διαμονή των προσφύγων στο Παλαί του Γαλατσίου δημιουργεί στους πολίτες «αισθήματα φόβου και ανασφάλειας, αλλά και ΑΠΟΣΤΡΟΦΗ στο να επισκεφθούν το όμορφο Άλσος Βεΐκου».

Ούτε δυο εβδομάδες δεν κράτησε η ανοχή τους ώσπου να επιδείξουν το πραγματικό τους πρόσωπο και όχι αυτό το χαμογελαστό που φορούν στις προεκλογικές τους αφίσες. 

Είναι αυτοί που σήμερα θα παραταχτούν ως επίσημοι για να παρακολουθήσουν την παρέλαση του ΟΧΙ. 

Είναι αυτοί που λένε ΟΧΙ στην ανθρωπιά και την αλληλεγγύη ζητώντας συρματοπλέγματα, τείχη, φράχτες και καραντίνα για τους απρόσκλητους εισβολείς της καθημερινότητάς μας. 

Είναι οι αξιότιμοι συμπολίτες μου, οι εκλεκτοί και εκλεγμένοι, που απαξιούν να αφουγκραστούν τα γέλια των παιδιών και τα ευχαριστώ των προσφύγων στους «άλλους» συμπολίτες μου που από την πρώτη στιγμή έκαναν το Παλαί του Γαλατσίου δεύτερο σπίτι τους για να βρεθούν στο πλευρό των ανέστιων από το Αφγανιστάν και τη Συρία. 

Ο φόβος απέναντι στην αλληλεγγύη.
Οι «υγειονομικές βόμβες» κόντρα στις ζωγραφιές των παιδιών με τα βομβαρδισμένα σπίτια. 

Ευτυχώς πάντως οι συμπολίτες μου δεν είναι όλοι ίδιοι και πλέον μπορώ να τους ξεχωρίζω. 

Από τό Left.gr