Θέλω να ξεκινήσω με το ματωμένο Σάββατο της Τουρκίας και τα θύματα που είχαμε, όταν οι άνθρωποι βγήκαν στον δρόμο ζητώντας ένα διαχρονικό και διατοπικό αίτημα: ειρήνη, ψωμί, δημοκρατία. Μιλώντας με έναν φίλο αριστερό Τούρκο διανοούμενο, τον Αχμέτ Ινσέλ, μου είπε: "Ευτυχώς έχουμε εκλογές. Και οι λαοί της Τουρκίας ακόμη πιστεύουν ότι η ψήφος μπορεί να έχει τεράστια παρέμβαση για τη δημοκρατία". Το γεγονός ότι σε αυτή τη χώρα, μετά από όσα έγιναν, το ανάχωμα που θέτει η δημοκρατία είναι η ψήφος, είναι πολύ σημαντικό. Στην Ελλάδα τείνει να συμβεί το αντίθετο, ότι δηλαδή η ψήφος δεν έχει σημασία, δεν μπορεί να αλλάξει τα πράγματα, γεγονός που αποτελεί τον όρο ύπαρξης της δημοκρατίας. Η αποχή και σε εμάς, αλλά και στην υπόλοιπη Ευρώπη, δείχνει τι συμβαίνει (...).
Το ελληνικό πρόβλημα, αυτό που συνέβη από τον Ιούνιο και μετά, δεν έδειξε μια μετάλλαξη της Ε.Ε., αλλά επιβεβαίωσε τη μη δημοκρατική συγκρότηση αυτού του οικοδομήματος. Και αυτό πιστοποιείται και από την έλλειψη δύο βασικών εννοιών: την αναφορά στην κοινωνία και τις πολιτικές και ιδεολογικές διαφοροποιήσεις. Τείνει η πολιτική να γίνει, εντός του ευρωπαϊκού οικοδομήματος, ένα άλλο θατσερικό ΤΙΝΑ, δηλαδή, δεν υπάρχει εναλλακτική.
Βάζω, λοιπόν, το ερώτημα -όπως το έθεσε και ο Αντώνης Λιάκος-, οι μεγάλες έννοιες ή έχουν ορισμό και δεν έχουν ιστορία ή έχουν ιστορία και επομένως δεν μπορούν να οριστούν. Πιστεύω ότι βρισκόμαστε στο σταυροδρόμι όπου η έννοια της δημοκρατίας αλλάζει περιεχόμενο. Το τι κατεύθυνση θα πάρει δεν μπορεί να το προδικάσει κανείς, αλλά είναι σίγουρο ότι πρέπει να πάρει μια άλλη κατεύθυνση.
Φοβάμαι ότι η σχέση που έχουμε να αντιμετωπίσουμε δεν είναι του καπιταλισμού με τη δημοκρατία, αλλά της ολιγαρχίας με τη δημοκρατία. Πλέον έχουμε ένα ολιγαρχικό φαινόμενο, το οποίο εκφράζεται και πολιτικά και χτυπάει άμεσα τη δημοκρατία. Ένα ακόμη φαινόμενο που αντιμετωπίζουμε είναι αυτό των κανόνων, η Ε.Ε. λέει πάντα πρέπει να ακολουθούμε τους κανόνες.
Εάν παρακολουθήσει κάποιος τους κανόνες της Ε.Ε., έχουν παντού εξαιρέσεις. Μόνο που αυτές οι εξαιρέσεις είναι προς όφελος ορισμένων, με τελευταίο παράδειγμα το σκάνδαλο της Volkswagen. Επιπλέον, δημιουργούν αδιαφανή δίκτυα παρέμβασης που είναι ανεξέλεγκτα. Για παράδειγμα, στις τελευταίες διαπραγματεύσεις συμμετείχαν διάφοροι Έλληνες βιομήχανοι, οι οποίοι την τελευταία στιγμή έβαζαν κάτω από το τραπέζι δικά τους συμφέροντα και τα πέρναγαν, διότι έβρισκαν στην άλλη πλευρά ευήκοα ώτα.
Είμαστε, λοιπόν, στην αρχή μιας πορείας, στην αρχή ενός αγώνα τον οποίο πρέπει να κατανοήσουμε για να ξέρουμε πού θα πολεμήσουμε. Δεν είμαι απαισιόδοξη για έναν λόγο, γιατί είμαι ιστορικός. Βαριέμαι τις κοινωνίες που είναι απαισιόδοξες. Βρισκόμαστε στην καμπή της Ιστορίας, γιατί η Ιστορία δεν είναι ευθύγραμμη. Αυτό που πρέπει να εμπνεύσει η Αριστερά είναι με ποιους όρους και ποια μάχη δίνουμε. Όχι ότι θα λύσουμε προβλήματα, αλλά ότι θα ανοίξουμε διαύλους διαλόγου γι' αυτό που έχουμε να αντιμετωπίσουμε.
Κείμενο της Σίας Αναγνωστοπούλου στήν Αυγή Online
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου