Το πρόβλημα είναι η σιωπή

Ένας καθηγητής πανεπιστημίου, πρώην υπουργός της πρώτης κυβέρνησης της Αριστεράς, που ποτέ δεν τον συμπάθησαν οι αριστεροί, αναζητεί τη δημοσιότητα η έλλειψη της οποίας φαίνεται να είναι ιδιαίτερα επώδυνη σε όσους την απώλεσαν.

Ένας καθηγητής πανεπιστημίου, που κατά το Σύνταγμα επιτελεί κοινωνικό λειτούργημα, φαίνεται να λειτουργεί ως το μακρύ χέρι των λεγόμενων υπηρεσιών.

Τέλος, ένας καθηγητής εγκληματολογίας προσπαθεί να κατασκευάσει ενόχους και να σπείρει τον φόβο ώστε να αποτραπεί η εμπλοκή των πολιτών στην υπεράσπιση και διεκδίκηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Το πρόβλημα, όμως, δεν είναι ο κ. Πανούσης. Έχουμε δει πολλές τέτοιες «ακατανόητες» συμπεριφορές. Το πρόβλημα είναι αλλού. Είναι η απίστευτη σιωπή που συνόδευσε την απόφαση του Πανούση να απαξιώσει με έναν τόσο προκλητικό τρόπο έναν στέλεχος της Αριστεράς, έναν πολίτη που πασχίζει να υπερασπίζεται τα ανθρώπινα δικαιώματα.

Ναι, το πρόβλημα είναι η σιωπή, η σιωπή όχι από τους «κολλητούς» του Λάμπρου, όχι από τις συλλογικότητες και τα κόμματα που πήραν ξεκάθαρη θέση υπέρ του, αλλά η σιωπή από τους πανεπιστημιακούς. Γιατί τέτοια σιωπή; Προκρίνουν μήπως και οι ίδιοι ένα τέτοιο πρότυπο για τη δημόσια λειτουργία ενός καθηγητή πανεπιστημίου;

Ή ισχύει -το πιθανότερο- «άσε, ρε, που θα χάνω την ώρα μου και θα ασχοληθώ με τον Πανούση». Αυτός, όμως, ο ωχαδελφισμός καλλιεργεί πάντοτε το πρόσφορο έδαφος για τους λογής Πανούσηδες. Ο ωχαδελφισμός από έναν ολοένα και μεγαλύτερο αριθμό ομοτέχνων, που δεν έχουν τίποτα να φοβηθούν ούτε και να χάσουν, φαίνεται να είναι ο καλύτερος σύμμαχος για τέτοιες συμπεριφορές.

Άλλη μία έκφραση της κρίσης αξιών που ζούμε και στα πανεπιστήμια.

Η σιωπή, λοιπόν, πολλών -ανησυχητικά πολλών- συντηρεί τη φλυαρία, την επιπολαιότητα και την αυθαιρεσία και, τελικά, δημιουργεί πρόσφορο έδαφος για διασυρμούς. Από αυτή τη σιωπή εκπορεύεται η περιφρόνηση για τη δημοκρατία.

Και ο Λάμπρου; Δωρικός όπως τον γνωρίζουμε τόσα χρόνια. Ένας Δαυίδ μπροστά σε έναν υποτιθέμενο Γολιάθ. Με το συνηθισμένο ύφος του και την κοφτερή ματιά που δεν επιτρέπει πολλά - πολλά, γιατί υπάρχουν τόσα πολλά που πρέπει να γίνουν.

Κι ας μην το ξεχνάμε. Στην επιμονή του Πάνου οφείλουμε πολλοί από εμάς την αλλαγή της νοοτροπίας μας για όλους όσους θεωρούσαμε «περιθωριακούς». Όσους ανεχόμασταν κατ' οικονομία, όλους για τους οποίους δείχναμε μία «συμπάθεια» για λόγους πολιτικής ορθότητας. Η επιμονή, λοιπόν, του Πάνου -και άλλων πολλών βέβαια, αλλά τώρα συζητάμε για τον Πάνο- ήταν που μας άλλαξε. Η επιμονή για όσα έκανε και η επιμονή του να μην τα «ανταλλάξει». Και με τέτοιους ανθρώπους θέλει να έχεις μεγάλο μπόι για να βάζεις μαζί τους. Αλλιώς χάνεσαι στη σκιά τους. Γι' αυτό και ανεξάρτητα από σιωπές και ωχαδελφισμούς, καλό είναι να αναλογιστούμε πόσα πολλά οφείλουμε στον Πάνο. 

Του Κώστα Γαβρόγλου από τήν Αυγή